Οι υπουργοί, οι οποίοι όπως είπαμε είναι ευαίσθητοι, παρεμβαίνουν όταν το κράτος, του οποίου έχουν την ευθύνη να διοικήσουν ή να μεταρρυθμίσουν, δεν λειτουργεί όπως πρέπει. Μέσα από αυτό το πλαίσιο έχουμε με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια: ο υπουργός συντηρεί το προφίλ του δραστήριου, δυναμικού και, πάνω από όλα, ευαίσθητου, ενώ δεν υπάρχει ανάγκη να σπάσει αυγά προκειμένου τελικά το κράτος να λειτουργεί όπως πρέπει. Διότι, κατά την πάγια αντίληψη των ελληνικών κυβερνήσεων, αν το κράτος λειτουργεί χωρίς να χρειάζονται οι κύριες παρεμβάσεις των υπουργών, τότε, τι χρειάζονται οι υπουργοί;
Και τώρα η ουσία:
Οι περισσότεροι ίσως θα θυμούνται την περίπτωση του αδόκητου θανάτου του Μάριου Σουλούκου, ο οποίος έφαγε αδέσποτη σφαίρα στο Μενίδι. Για το τι και το πώς, οι περισσότεροι μπορούμε να το τοποθετούμε σχεδόν με βεβαιότητα. Θα περίμενε κανείς, κατόπιν, ότι δουλειά της αστυνομίας, και του πολιτικού προϊσταμένου της, του υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Τάκη Θεοδωρικάκου, είναι να φροντίσει να βρεθούν οι φυσικοί αυτουργοί αυτού του θανάτου και να πληρώσουν γι’αυτόν.
Θα περίμενε επίσης κανείς, ή μάλλον, πιο σωστά, θα απαιτούσε, ο υπουργός, δεδομένων των ιδιομορφιών της περιοχής, να έχει ζητήσει ώστε σήμερα στην ευρύτερη περιοχή να μην υπάρχει πλέον ούτε νεροπίστολο.
Θα περίμενε κανείς επίσης, ο υπουργός, ως μέλος της κυβέρνησης, να έχει προωθήσει, έστω κι αν δεν είναι μέρος του χαρτοφυλακίου του, προτάσεις και μεταρρυθμίσεις στον τομέα της Δικαιοσύνης, χάρη στις οποίες οι γονείς του αδικοχαμένου παιδιού (όπως και κάθε πολίτης σε ανάλογες περιπτώσεις), να μπορούν να δικαιωθούν δικαστικά, όπως έχουν προσφύγει, σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα, και όχι να ταλαιπωρούνται εδώ και πέντε χρόνια. Αλλά όλα αυτά είναι δύσκολα. Και, κυρίως, δε βοηθούν στο χτίσιμο του σωστού προφίλ για έναν υπουργό.
Οπότε, τι κάνει σήμερα ο υπουργός μας; «Παρεμβαίνει». Ζητάει από το κράτος να μη λειτουργήσει έτσι όπως, καλώς ή κακώς, η Βουλή έχει ορίσει να λειτουργεί, ζητάει από τα μέλη του ΝΣΚ να ΜΗΝ κάνουν τη δουλειά για την οποία έχουν ορκιστεί, προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος για την αποζημίωση της οικογένειας του μικρού Μάριου*. Έτσι, και ο υπουργός δείχνει πόσο ευαίσθητος και το πόσο δραστήριος είναι, και η οικογένεια του παιδιού πιθανότητα θα πάψει να ταλαιπωρείται με τα δικαστήρια, που ουδείς μπορεί να ξέρει μέχρι πότε θα τραβούσαν, και οι Τσιγγάνοι του Μενιδίου συνεχίζουν να παίζουν με τα κουμπούρια τους ανενόχλητοι (ψηφίζουν κι αυτοί, μην το ξεχνάμε), και δεν έχει πειραχτεί σε τίποτα κανένα από τα κακώς κείμενα στον τρόπο και στην ταχύτητα λειτουργίας της ελληνικής Δικαιοσύνης.
Και όπως θα έλεγε και ο Ντίνος Ηλιόπουλος, «δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά σήμερα είμαστε μία ωραία ατμόσφαιρα, είμαστε…»
