web only

Την Κυριακή, 28 Ιανουαρίου 2018, ανακοινώθηκε ο θάνατος του Άρη Μπερλή. Ενός κομβικού προσώπου στα ελληνικά γράμματα, μιας ρωμαλέας μορφής στο χώρο της μετάφρασης, αλλά, κυρίως, μιας παρεμβατικής προσωπικότητας στη διαμόρφωση της λογοτεχνικής αγοράς - περισσότερο ανοιχτής και σίγουρης για τον εαυτό της. Ο Άρης Μπερλής ήταν πάντα ένας πολύτιμος φίλος.

Η πιο σκοτεινή ώρα (Darkest Hour). Εγχρωμη δραματική ταινία, αμερικανική παραγωγή 2017, σε σκηνοθεσία Τζο Ράιτ με τους: Γκάρι Όλντμαν, Λίλι Τζέιμς, Κριστίν Σκοτ-Τόμας, Μπεν Μέντελσον. Διάρκεια: 125'. Διανομή: UIP.

Την ώρα που οι γερμανοί ναζί εισβάλλουν αιφνιδιαστικά στη Γαλλία, ο Ουίνστον Τσώρτσιλ αναλαμβάνει επικεφαλής της βρετανικής κυβέρνησης εθνικής ενότητας, αντιμετωπίζοντας τη δυσπιστία του βασιλιά και την επιφυλακτικότητα των βουλευτών του ίδιου του κόμματός του. Έχει όμως έναν υψηλό προρισμό: να σώσει τη Βρετανία και την Ευρώπη, τις ιδέες της ελευθερίας, πάση θυσία. [ΤΒJ]

Πολιτική δεν παράγουν τα μικρά, ιδεολογικώς καθαρόαιμα κόμματα, αλλά τα μεγάλα πολυσυλλεκτικά κόμματα. Μια πρώτη προσέγγιση της θέσης του Κυριάκου Μητσοτάκη, στη συγκυρία, για την εξέλιξη στο Μακεδονικό.

Παλαιά, υπήρξε ένα γκραφίτι του Πέτρου Κωστόπουλου. Τις προάλλες, ένα άλλο γκραφίτι εμφανίστηκε σε τοίχο του Μεταξουργείου, με το πρόσωπο του Τζίμη Πανούση, του λαοφιλούς καλλιτέχνη που είχε μόλις πεθάνει. Το πρόσωπο του Πανούση σχηματιζόταν από τον χάρτη της Ελλάδας. Η λεζάντα έγραφε “We’ ll never find her with Eyrope (sic), Jim” - “Δεν θα τη βρούμε ποτέ με την Ευρώπη, Τζιμ”.

Με καθυστέρηση, και ύλη που καλύπτει το δίμηνο Ιανουαρίου Φεβρουαρίου 2018, κυκλοφορεί από αύριο το νέο τεύχος του Books' Journal. Στο εξώφυλλο, ο Αλέκος Παπαδάτος σχεδιάζει ένα πρόσωπο των κόμικς μυθοπλασιών, τον Κόρτο Μαλτέζε του Ούγκο Πρατ, να πίνει τον καφέ του με τον Καβάφη. Κάπως έτσι, υποδεχόμαστε τη νέα περίοδο του Κόρτο Μαλτέζε, του ήρωα ενός από τα πιο δημοφιλή παγκοσμίως αφηγήματα, από τους Κανάλες και Πελλεχέρο. Αλλά, προφανώς, έχουμε κι άλλα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε όχι μόνο να ταυτίσει την κουλτούρα αυτή με την έννοια του προοδευτισμού και της Αριστεράς, αλλά και να προσθέσει στην κουλτούρα αυτή τις επιθέσεις στη Δικαιοσύνη, τους τραμπουκισμούς εναντίον δημοσιογράφων και ΜΜΕ, τους τσαμπουκάδες εντός και εκτός Βουλής, τους νέους μιντιάρχες που ξεδιάντροπα δηλώνουν την πίστη τους στο κόμμα, τους εντεταλμένους δημοσιογράφους που δουλεύουν για το κόμμα κ.ο.κ. Καμιά πρόοδος λοιπόν, ίσα ίσα μια βαθιά συντήρηση και μια νεκρική ακινησία που ώρες ώρες μοιάζει με τα χρόνια που η Ελλάδα ήταν στο γύψο.

Ήταν όλοι εκεί. Προγονόπληκτοι, ρασοφόροι, μιλιταριστές, τέως αγανακτισμένοι, υπερδεξιοί του ΝΑΙ, εθνορομαντικοί του ΟΧΙ, μονίμως θυματοποιημένοι, φανερά θυμωμένοι. Έτοιμοι για άλλη μία φορά να δώσουν χαμένες μάχες. Πήραν στα χέρια τους σημαιάκια παρέλασης, φόρεσαν φθαρμένες παραλλαγές και χειροκρότησαν κάτι απίθανους αντικοινοβουλευτικούς τύπους. Θορυβώδες πλήθος μα ευτυχώς κόσμιο. Κοινωνία παραζαλισμένη και κόσμος τραυματισμένος βρίσκει στο Μακεδονικό το απαραίτητο αποκούμπι μίας αρχέγονης περηφάνιας.

Με το παρακάτω κείμενό του, ο Απόστολος Δοξιάδης απαντά σε σημερινά δημοσιεύματα του Τύπου (και ιδίως της εφημερίδας Πρώτο Θέμα), που υιοθετούν κατασκευασμένες και ολοσχερώς ψευδείς πληροφορίες σχετικές με δήθεν καταδίωξη από πράκτορες του τούρκου πιλότου που τις προάλλες συνελήφθη και κρατείται παρανόμως.

«Ο βιασμός είναι έγκλημα. Όμως το επίμονο ή αδέξιο φλερτ δεν είναι αδίκημα». Με αυτά τα λόγια  αρχίζει το κείμενο στη Monde της ηθοποιού Κατρίν Ντενέβ και μερικών ακόμα δεκάδων γυναικών, που πυροδοτεί μια μεγάλη συζήτηση. Ποια ζητήματα τίθενται στο άρθρο και πώς θα μπορούσαν να απαντηθούν; {ΤBJ]

Το Πανεπιστήμιο έχει πολλά προβλήματα, κι ανάμεσά τους ορισμένα αφορούν στοιχειώδεις λειτουργίες του. Η ρητορική του «φταίνε οι προηγούμενοι» είναι ξεπερασμένη από τις εξελίξεις.