Αυτά τα σκοτάδια φώτισε στις 2 Μαΐου μία διαρροή στο online περιοδικό Politico. Ήταν η πρώτη φορά που διέρρεε ολόκληρο σχέδιο απόφασης του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Σε ένα κείμενο 98 σελίδων, ο εισηγητής Aλίτο, ο οποίος αποκαλεί εαυτόν «δημιουργικό αρχετυπιστή» (creative originalist), που ερμηνεύει δηλαδή το Σύνταγμα σύμφωνα με τις αρχικές προθέσεις των συντακτών του –ως εάν να μην πέρασε μία μέρα, και όχι πάνω από 200 χρόνια από τότε– ετοιμάζεται να καταρρίψει τη νομολογία που έχει παραγάγει η υπόθεση Roe vs Wade το 1973 χάρη στην οποία επιτρέπονται οι αμβλώσεις, με την οποία οι ΗΠΑ έκτοτε πορεύονται.
Σε ένα νομικό σύστημα όπως το αμερικανικό, οι σημαντικές δικαστικές αποφάσεις είναι ακρογωνιαίος λίθος ισονομίας και κοινωνικής σταθερότητας. Όταν το 1969 η Νόρμα ΜακΚόρβι, κάτοικος Τέξας, έμεινε έγκυος στο τρίτο της παιδί, οι αμβλώσεις στην πολιτεία όπου ζούσε ήταν παράνομες, εκτός εάν κινδύνευε η ζωή της μητέρας. Η ΜακΚόρβι, έκτοτε γνωστή με το δικαστικό ψευδώνυμο Jane Roe, προσέφυγε εναντίον του πολιτειακού εισαγγελέα Χένρι Γουέιντ (Henry Wade), ισχυριζόμενη ότι οι νόμοι του Τέξας κατά των αμβλώσεων ήταν αντισυνταγματικοί. Όταν η υπόθεση Roe vs Wade κατέληξε στο Ανώτατο Δικαστήριο, εκείνη δικαιώθηκε με πλειοψηφία 7-2, καθιστώντας έτσι ανίσχυρους όλους τους πολιτειακούς νόμους της ομοσπονδίας των ΗΠΑ κατά των αμβλώσεων.
Ήταν μία ιστορική απόφαση. Ήταν επίσης μια απόφαση με κάπως στρεβλή επιχειρηματολογία. Όπως είπε η αείμνηστη δικαστής, Ρουθ Μπέιντερ Γκίνσμπεργκ,
η εικόνα που παίρνεις διαβάζοντας την απόφαση Roe vs Wade είναι ότι πρόκειται κυρίως για μια υπόθεση ως προς τα δικαιώματα του γιατρού —το δικαίωμα του γιατρού να ορίζει αυτό που πιστεύει ότι χρειάζεται η ασθενής του. Η άποψή μου για το πώς θα έπρεπε να είχε διατυπωθεί η επιλογή δεν ήταν η έννοια της ιδιωτικής ζωής, ούτε η έννοια του δικαιώματος του γιατρού, αλλά το δικαίωμα μιας γυναίκας να ελέγχει τη μοίρα της, να μπορεί να κάνει επιλογές χωρίς ένα κράτος «Big Brother» να της λέει τι μπορεί να κάνει και τι όχι.
Παρ’ όλα αυτά η απόφαση, αν μη τι άλλο, θα έπρεπε να βελτιωθεί και όχι να πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων από έναν δικαστή που φαντασιώνεται πως ζει στον 18ο αιώνα και διασχίζει κάθε πρωί τον ποταμό Ποτόμακ με σχεδία για να πάει στη δουλειά του.
Η θύελλα που ξεσήκωσε η διαρροή είναι μεγάλη, αλλά δεν είναι μόνον εκεί που σηκώθηκε η σκόνη. Κανένας δικαστής δεν θέλει να κάνει τη δουλειά του με το μαχαίρι στο λαιμό —το μαχαίρι του όχλου, των πολιτικών ή των ΜΜΕ. Όσο σημαντικό είναι να μην ακυρωθεί η ιστορική Roe vs Wade, άλλο τόσο είναι να λειτουργήσει (και να φαίνεται ότι λειτουργεί) η δικαιοσύνη χωρίς περισπασμούς. Το ρεφλέξ των πολιτικών κλότσησε χωρίς καθυστέρηση και ο χορός των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένου του Προέδρου Μπάιντεν ότι θα πάρει νομοθετικά αντίμετρα, δεν είναι σίγουρο ότι βοηθάει την πορεία προς ήρεμα νερά, αποφεύγοντας ταυτόχρονα τους αντιδραστικούς σκοπέλους. Η ανησυχία των απανταχού προοδευτικών είναι κατανοητή, αλλά αυτή η αντίδραση είναι βεβιασμένη και αποσπασματική.
Σε κάθε περίπτωση, είναι ανάγκη να αποφευχθεί η μαζική οπισθοχώρηση των θεσμών και της ελευθερίας σε προηγούμενους αιώνες —τότε που οι γυναίκες έπλεκαν ατέρμονα δαντέλες και μπάλωναν σώβρακα δίπλα στο τζάκι, φρόντιζαν όσα παιδιά τους είχε χαρίσει ο Θεός και ο άντρας τους, που τον περίμεναν να γυρίσει από τη δουλειά, ρίχνοντας και μία ματιά στην κατσαρόλα μην καεί το φαγητό και αναγκαστεί έτσι να τις δείρει.
