Κυριάκος Αθανασιάδης

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Η ζωή — τι όμορφη, τι πλούσια ποικιλία! Η Ραχήλ και ο Μουρακάμι, η Ψήφος Εμπιστοσύνης και μια υποψήφια Μις Κύπρος, ο θάνατος και η Αμφίπολη.

Ειδήσεις και νέα-παλιά πρόσωπα πέφτουν βροχηδόν, η όψη μας επανασχεδιάζεται ξανά και ξανά από τις ψηφίδες τους — είμαστε έργα πουαντιγισμού.

Κι όλα τα βιβλία που διαβάζουμε λιώνουν μέσα μας σα μαλλί της γριάς, σβήνουν σαν τσιγάρα. Ας είναι. Μένει η ζωή ως έχει: είμαστε η Timeline.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Κάποιος είπε ότι τα ψυχικά τραύματα που κομίζει μια σύγχρονη τεχνολογική επέλαση αντιμετωπίζονται σοφά με τον εναγκαλισμό μιας προηγούμενης.

Για μας που αγαπάμε την τεχνολογία, δεν τίθεται τέτοιο θέμα. Όμως άλλα σοκ μάς απειλούν ψυχικά. Για να τα αντιμετωπίσουμε, γυρνάμε στο χθες.

Καλή η πολιτική· πιο καλό το «Twin Peaks». Καλοί όλοι τους· πιο καλός ο Πόε, που σαν σήμερα ψυχορραγώντας φώναξε: «Lord, help my poor soul!»

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Είναι εντυπωσιακό το πώς τόσο πολλοί άνθρωποι βλέπουν τους νέους πολιτικούς σχηματισμούς σαν απροσδόκητη χάρη μελλοθανάτου — το κάνω κι εγώ.

Το Ποτάμι ήταν η τελευταία (μέχρι την επόμενη) ευκαιρία για να αναθαρρήσουν πολύ περισσότεροι απ' όσοι τού αναλογούσαν — μεταξύ τους κι εγώ.


Μα, χάρη-ξεχάρη, κάποια πράγματα είναι ιερά, κάποιες γραμμές κόκκινες: ματωμένες. Όπως οι ξένοι: ο Άλλος. Μας τρομάζετε. Και τρομάζω κι εγώ.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Μετά από πέντε χρόνια, μόλις χτες κατάλαβα πως δεν κάνω για το Κέντο, την ιαπωνική ξιφασκία, παρ' όλη την παιδιόθεν αγάπη μου για το άθλημα.

Μά είμαι βαρύς, μά όχι έξυπνος, μά μεγάλος — δεν ξέρω το λόγο: συνειδητοποίησα απλώς το γεγονός ότι μπορώ μόνο να αθλούμαι, όχι να προοδεύω.

Σκύλιασα, θύμωσα, πείσμωσα. Μα πάει καλά που μιλάμε για μια πολεμική, όχι για πολιτική τέχνη. Εκεί τι κάνεις όταν δεν σε σηκώνει ο τόπος; Ε;

Toυ Κυριάκου Αθανασιάδη

Το ΚΚΕ, αρτηριοσκληρωτικό, αραχνιασμένο, παλαιολιθικό, χαίρει άκρας υγείας στο περίκλειστο κουκούλι του έναν αιώνα τώρα. Κι έτσι θα πεθάνει.

Η ανανεωτική, δημοκρατική, ευρωκομουνιστική του φράξια δεν τα κατάφερε ποτέ της να γίνει κατιτί παραπάνω από ένα στιβαρό λογοτεχνικό σαλόνι.

Δεν θα τα καταφέρει ούτε τώρα, φοβούμαι, ως κεντροαριστερό κόμμα — οι δυσκολίες είναι τρομερές. Μα πρέπει να το δοκιμάσει γι' άλλη μία φορά.

Toυ Κυριάκου Αθανασιάδη

Χαίρεσαι να κάθεσαι στην πάντα και να ψιλοχαζεύεις τις κοκορομαχίες ανθρώπων του Κέντρου (πες τους left liberals, αν θες, να συνεννοούμεθα).

Φανατισμός, αντανακλαστικά δεξιού ή αριστερού καφενέ, λυμένα ζωνάρια, συζητήσεις για το φύλο των αγγέλων, εκατό κομμάτια — θλίψη. Όλα λάθος.

Σαν να 'χουμε πέντ'-έξι αθληταράδες στο χωριό μοιρασμένους στις ομάδες στίβου, τένις, μπάντμιντον, ενώ η πέρα ρούγα έρχεται να παίξει μπάλα.

Toυ Κυριάκου Αθανασιάδη

Τα θλιβερά ανθρωπάκια με την εκ γενετής πετριά ν' αλλάξουν τον κόσμο, νέοι που ακούν φωνές και θέλουν φροντίδα, πόσο εύκολα πιάνουν τα όπλα.

Ψευτοαναρχικοί και ναζήδες, τα δυο κεφάλια του τυφλού φιδιού που δαγκώνει το Σώμα, πόσο εύκολα απαρνιούνται τα πάντα μπροστά στη Δημοκρατία.

Κι εμείς —οι καλοί, οι σένιοι—, πιθηκίζοντας τις πράξεις τους, μιμούμενοι το λόγο τους και προπηλακίζοντάς τους, πόσο εύκολα τους μοιάζουμε.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Ας κάνουμε τη χάρη στην καθ' ημάς Αριστερά, στα μίντια, στα τζημεροφασιστοειδή να παραδεχτούμε μαζί τους ότι ο άνθρωπος χάθηκε «λόγω ΕΝΦΙΑ».

Δεν θα γλιτώσουμε από δαύτους όσο όμορφα κι αν τα λέμε, όσο κι αν φιλιόμαστε. Όπως δεν θα γλιτώσουμε κι από τον #1 Εχθρό: τον δικό μας χαμό.

Ώς τότε όμως, ώς τότε ΒΕΒΑΙΑ, έχουμε να βαδίσουμε ένα δρόμο όλο ομορφιά, όλο φιλιά. Τι καλό κάνεις σήμερα, ημέρα εκεχειρίας με τον #1 Εχθρό;

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Τω καιρώ εκείνω, ήμαστε περιθωριακοί: διαβάζαμε την «Αυγή», το «Αντί» — όλο τον Τύπο του χώρου, όλο τον Τύπο των ομόρων χώρων. Περιθωριακοί.

Τα χρόνια πέρασαν. Σήμερα, περιθώριο είναι η «Αυγή» (αλλά είναι άλλη), περιθώριο είναι το left.gr: περιθώριο δυνάμει κυβερνητικό. Περιθώριο.

Γελώντας πνιχτά, μπαινοβγαίνουμε στο λαβύρινθο από στενά παραπόρτια, χαμένοι, χαμένοι, κρυφοκοιτώντας θλιμμένα την Ιστορία από τα περιθώρια.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Μες στο Σαββατοκύριακο, το σπίτι γέμισε μυγάκια. Πολλά, εκατοντάδες, μικρά μια σταλιά μα επίμονα, που πετάριζαν σε κύκλους γύρω από τα φώτα.

Αισθανθήκαμε ανήμποροι να τα βγάλουμε πέρα. Δεν είχαμε εντομοκτόνο, κι όσα και να σκοτώναμε με τα χέρια, γεννιόντουσαν άλλα χίλια από δαύτα.

Κάποτε τα συνηθίσαμε (όπως συνηθίζεις τη θλίψη, τα 40 χρόνια ΝΔ, την Αριστερά του Κυρίου) κι είδαμε ένα έργο. Σήμερα θα πάρουμε εντομοκτόνο.