Κυριάκος Αθανασιάδης

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Η επίδειξη θάρρους είναι απόδειξη δειλίας, λένε, και τείνω να το δεχτώ. Φοβάμαι — εξ ου και δεν σταματώ να αντιτίθεμαι δημόσια σε ό,τι μισώ.

Μα χρειάζεται και μια κάποια δόση σαχλοπερηφάνιας. Και μια θέση ισχύος, που καταλαμβάνεις εξ εφόδου. Έτσι μπορείς να στέργεις και να βοηθάς.

Επαναλαμβάνω λοιπόν και, παρακαλώ, διαδώστε το: είμαι γκέι οροθετικός ιερόδουλος. Κι αν είστε κι εσείς, που είστε, πείτε το, γιατί κρύβεστε;

Toυ Κυριάκου Αθανασιἀδη

Είδα μια έγχρωμη φωτογραφία από τη συγκέντρωση στο Σύνταγμα όπου ο Γεώργιος Παπανδρέου απηύθυνε το Λόγο της Απελευθερώσεως σαν αύριο το '44.

Το χρώμα είναι που την καθιστά τόσο κοντινή. Ούτε οι φυσιογνωμίες —δεν ξεχωρίζουν—, ούτε ο χώρος. Στο φιλμ, το χρώμα είναι τραχύς ρεαλισμός.

Λίγο μετά ξεκίνησε το Τέλος. Σχεδόν είμαστε εμείς εκείνοι που το έφεραν, σχεδόν είμαστε εμείς με το αίμα στα δόντια. Χρώμα, ρεαλισμός, αίμα.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Σκέψου όλα τα βιβλία που διάβασες, όλες τα φιλμ που είδες, όλα τα φιλιά που πήρες: έγινες εσύ με όλα αυτά, μα και να 'λειπαν ίδιος θα ήσουν.

Ογκόλιθοι ακριβής τέχνης, κι όλοι οι έρωτες μαζί, χάσκουν και κλείνουν τα μάτια ανήμπορα μπροστά σε ένα έξαλλο νυχτερινό όχημα που σε τρώει.

Και τι να σου κάνει ένα μακρινό καρδιοχτύπι, τι άμυνα να αντιτάξει το «Μαγικό Βουνό», απέναντι στον Σεφερλή, τον Παπαδάκη και τον Σκουρλέτη;

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Η μανία με τα «Ελγίνεια», τη λέξη «Κωνσταντινούπολη», το επίθετο «ελληνικός» για τον τούρκικο καφέ — ιδού το πρωκτικό στάδιο του Ελληνισμού.

Χαμένες μέρες, πεταμένα χρόνια, ημιαμόρφωτες γενιές που βέβαια μαζικά θα επιβραβεύσουν τους πιο γνήσιους φορείς της κοπρολαγνίας: τους ναζί.

Η Γενιά του '30 ακόμα τυραννά τη γενιά των τριαντάρηδων, που η μισή φεύγει και η άλλη μισή θα μας θάψει. ΥΓ: Τα Μάρμαρα ανήκουν στην Αγγλία.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Η «Αυριανή» ως διαρκής παίκτης του πολιτικού γίγνεσθαι, ή: Το χτες ήκιστα μασκαρεμένο από κλόουν σε άλλον κλόουν. Το σήμερα σαν μέγα τσίρκο.

Σκέψου όποτε ξαναμπείς σε ασανσέρ την προηγούμενη φορά που 'χες μπει: τότε ένιωθες να ζεις στο παρόν, ναι; Μα το παρόν είναι σκόνη, αιθέρας.

Ζούμε στο χτες, το σήμερα όλο απομακρύνεται σαν γρήγορο αυτοκίνητο που το κοιτάς ανάμεσα από το χορό των υαλοκαθαριστήρων, κι έξω να βρέχει.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Για να κρατώ την ψυχραιμία μου —σαν γκάνγκστερ που λίγο πριν την τελική σύγκρουση διαβάζει ένα αστυνομικό—, παρακολουθώ λίγους λογαριασμούς.

Το έξυπνο Μέσον, που με μαθαίνει, μου κάνει ανάλογες προτάσεις: την British Library, την Paris Review, τον Scholastic — τέτοια και παρόμοια.

Είναι ένας κόσμος άλλος, ιδεατός, ψεύτικος, μα προτιμητέος: τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης δίκην πλατωνικού Σπηλαίου όπου επιλέγεις να χαθείς.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Παγκόσμια οικονομική κρίση, επανακαθορισμός αξιών που κακώς θεωρούσαμε αδιαπραγμάτευτες, από κοντά νά και τα Grik rooms tolet που φαλίρισαν.

Και δώσ' του μες στον γενικό χαμό να πιστεύουν οι αγαθοί πως μπορεί να βρεθεί διέξοδος και λύση άλλη πέρα από την παλιά, την Ωραία και Μόνη:

Διαβάζετε και αγαπάτε, φίλοι, συνοδεία μουσικής και εικόνων. Όλα αυτά παίχτηκαν ξανά και θα ξαναπαιχτούν. Πάντα αύριο θα 'ναι μια άλλη μέρα.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Τιμώντας τη Βουλή, δεν κάθισα ν' ακούσω ψες. Αντιθέτως, καθώς ήρθαν κάτι λεφτά από το πουθενά (200 €), τα μοίρασα σε ληγμένους λογαριασμούς.

Δεν αμειβόμαστε κι απ' το Μέσο: όπως οι Συριζαίοι, έτσι κι εμείς το κάνουμε για το Καλό. Και δεν λείπουμε ούτε μέρα, έστω και με χωρίς θέμα.

Και μας αρέσει: μας τρώει. Το ξύσιμο είναι μια απόλαυση που ανήκει σε όσους βασανίζονται από φαγούρα και μόνο. Θα τρωγόμαστε ίσαμε το τέλος.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Την πατήσαμε με τον καημένο τον Λουκάνικο, που πέθανε μήνες πριν και τον κλάψαμε χτες. Μέσα σε όλα, θυμήθηκα κάτι από το '91, στη Στουρνάρα.

Καιγόταν η Πρυτανεία στο ΕΜΠ, μέναμε απέναντι, ένα πρεζάκι είχε ζαρώσει στην είσοδο με το σκύλο του και πέθαιναν μαζί και τους φέρναμε νερό.

Σώθηκαν με τα πολλά, ξημέρωσε, έφυγαν, ο σκύλος προπορευόταν, είχανε αίματα και οι δυο από μαχαίρι, κι εμείς τους κλαίγαμε πριν να πεθάνουν.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Είναι απολαυστικοί οι καβγάδες στα σόσιαλ γύρω από το Νόμπελ (που δεν θα πάρει ούτε φέτος ο Ροθ), όλο χιούμορ, φανατισμό και μπόλικο πείσμα.

Είναι επίσης να τις ζηλεύεις οι ανταποκρίσεις των φίλων και των διεθνών Μέσων από την Έκθεση της Φρανκφούρτης — πόσο θα 'θελα να 'μουν εκεί!

Όχι για τις συζητήσεις και τα βιβλία, όσο για να ξαναπιώ στο μαγαζί όπου παλιά χόρεψε για λίγο μπροστά μου μια Μαγυάρα που την έλεγαν Ζα Ζα.