Κυριάκος Αθανασιάδης

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Η Ρωσία χειμάζεται, η Μέση Ανατολή σπαράσσεται, η αναδυόμενη Ασία απαιτεί ό,τι τής ανήκει, όμως Ευρώπη και ΗΠΑ απλώς παρατηρούν πρεσβυωπικά.

Τα πρωτεία τους σε αξίες όπως η εκπαίδευση και η καινοτομία μοιάζουν χαμένα, σε μιαν εποχή που όφειλαν να εκτιναχθούν και να επανεδραιωθούν.

Και τα σιαμαία της Ελλάδας —ο Αριστερός και ο Δεξιός εθνικισμός— κοπρίζουν με τον αντιευρωπαϊσμό τους μια γη που θα γεννήσει αίμα. Τι φρίκη.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Όσο να υπογραφούν οι συμφωνίες, στο σρεντιγκεριανό διάστημα μεταξύ 1ης και 3ης ψηφοφορίας (ζούμε / δεν ζούμε) θα ελβετοποιηθούν πολλά λεφτά.

Εμείς πάλι που δεν έχουμε φράγκα, μα και που να 'χαμε δεν μας κόβει ντιπ να τα αυγατίσουμε, ας επενδύσουμε τα ψιλά μας σε ουίσκι και βιβλία.

«Όσο να υπογραφούν οι συμφωνίες»: κι αν δεν υπογραφούν; κι αν δεν τεθεί καν θέμα; Σ' αυτή την περίπτωση ισχύει το ίδιο, αλλά πιο επιτακτικά.

Tου Κυριάκου Αθανασιάδη

Η στολισμένη Αγορά φαίνεται να κινείται φυσιολογικά, ο κόσμος εκμεταλλεύεται τα διαλείμματα καλού καιρού και βολτάρει, οι πάντες χαμογελούν.

Λες και τίποτε πέρα από μια γενναία αμηχανία δεν μπορεί να εκφράσει καλύτερα την περήφανη στάση του περήφανου Λαού απέναντι σε ό,τι έρχεται.

Καμία παραδοχή συνενοχής: με το χαμόγελο της αλεπούς που 'φαγε την τελευταία κότα, προτάσσουμε σαν όπλο στο χειμώνα τη σοφή μας αμεριμνησία.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Υπάρχουν δύο βασικοί λόγοι που επιβάλλεται να βρεθούν οι 180, κι ο ένας τους έχει να κάνει με τους φίλους μου. Κι έχει να κάνει και με μένα.

Ο δεύτερος λόγος είναι ο προφανής: αν δεν βρεθούν, το τέλος της Μεταπολίτευσης θα έρθει (επιτέλους) φορώντας εκείνη την «Κόκκινη Μάσκα» του Πόε.

Μα κι ο άλλος λόγος δεν πονά λιγότερο: σκέφτεστε την ντροπή που θα 'χουμε πίσω από την κουρτίνα του παραβάν την ώρα που θα ψηφίζουμε Σαμαρά;

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Χώρες, ηλικίες, επαγγέλματα: πάνω σ' αυτά μιλάμε πλέον όταν βρισκόμαστε με φίλους. Γαλλία, τριάντα ενός ετών, δικηγόρος ή ξενοδοχοϋπάλληλος.

Για τους πιο τολμηρούς, ή ίσως τους πιο απελπισμένους, ανοίγονται μπροστά τους οι ωραίες ανοιχτές εκτάσεις της Νέας, φέρ' ειπείν, Ζηλανδίας.

Η γεωγραφία της νέας Κρίσης. Το μυαλό να δουλεύει. Ευκαιρίες. Ο κόσμος αλλιώς. Και κάποιοι που θα μείνουμε εδώ να χαρούμε ατόφιο σοσιαλισμό.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Στις ώρες της πολύ μεγάλης ανησυχίας (αυτής που συνήθως θυμάται αίμα), ποτέ δεν βλάπτει να θυμόμαστε την παλιά, αγέραστη, σοφότατη Πολυάννα.

Τα πράγματα, μας θυμίζει η Πολυάννα, θα μπορούσε να 'ναι χειρότερα: «Νά, κοίτα εκείνον εκεί που δεν έχει χέρια!» λέει το Παιχνίδι της Χαράς.

Γι' αυτό, μέχρι το τέλος, χαμογελάτε! (Στο τέλος, ναι, όλα θα πάνε κατά διαόλου. Κι άπαξ δεν πάνε κατά διαόλου, τότε δεν θα είναι το τέλος).

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Δυόμισι χρόνια: τσούλησε ο καιρός. Σαν να 'ταν χθες. Και νά που, μ' αυτά και μ' αυτά, φτάσαμε πάλι στο Σημείο 0. Κι όλα γύρω μας είναι ίδια.

Σπολλάτη: ήταν δυόμισι χρόνια που τα ζήσαμε. Όσο και να γανιάσαμε, και να ματώσαμε, και να πολεμήσαμε τους μικρούς εμφυλίους μας, τα ζήσαμε.

Απέμειναν δυόμισι μήνες εμπρός μας — θα τους φάμε στο Σημείο 0. Η ήσσων διαφορά (ότι δεν θα μας ξαναχαριστούν δυόμισι χρόνια) τι μας μέλλει;

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Παραπατάς στη βροχή με την κουκούλα από το μπουφάν να στάζει, τσαλαβουτάς στα νερά μιας ημιθανούς κι όπου να ’ναι χρεοκοπημένης χώρας.

Σου 'χει κολλήσει μια στροφή του Σαββόπουλου, τη σιγοσφυρίζεις φάλτσα, αμάξια κορνάρουν στις διαβάσεις, ένας σκύλος κοιμάται στο πεζοδρόμιο.

Στην τσέπη σου βαστάς ένα μαχαίρι — από τη λάμα. Λες, «Μόνο αυτό το αίμα ας χυθεί». Συνεχίζεις να το αγκαλιάζεις, να σφυρίζεις, να βρέχεσαι.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Συμπεράσματα από ένα Απόγευμα των Κρυστάλλων για Καλό Σκοπό: (α’) όλοι οι κουκουλοφόροι είναι ασφαλίτες, με πρώτους τους εμπρηστές τού Zara.

(β΄) Η νεολαία είναι μία και συγκρουσιακή. Το ίδιο και η μη νεολαία. (γ΄) Είναι κεκτημένο ταξικό δικαίωμα να πετάς πέτρες από 30 μέτρα ύψος.

(δ’) Ὁ μή ὤν μετ᾽ἐμοῦ κατ᾽ἐμοῦἐστι, καί ὁ μή συνάγων μετ᾽ἐμοῦ σκορπίζει, θλιβεροί απολιτίκ πασιφιστές φιλελέδες — θα σας κάψουμε όλους.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Λοιπόν, το 'δα από δω, το 'δα από κει, κατέληξα στο ότι προσωπικά δεν έχω πρόβλημα με τον Μιχελογιαννάκη — κι ας είναι αφόρητα γελοίο άτομο.

Οποιαδήποτε ενέργεια —ακόμη και η αξιοθρήνητα ψεύτικη πράξη ενός καταγέλαστου σκιτζή— μιλά για τους πρόσφυγες είναι ιερή και καλώς καμωμένη.

Καλά έκανε, και καλά κάνει. Οι φωτογραφίες των ταλαίπωρων πλην χαμογελαστών Άλλων μαζί του είναι φωτογραφίες που εικονίζουν αυτόν, όχι εμάς.