Κυριάκος Αθανασιάδης

Toυ Κυριάκου Αθανασιάδη

Με το γκοτζαμάνικο χτύπημα στην Athens Voice, ο ναζισμός —η απάνθρωπη θρησκεία του μίσους— κατάφερε ένα ακόμη πλήγμα κατά της Δημοκρατίας.

Θα υπάρξουν και άλλα. Και θα υπάρξουν —σκορπιούνται απλόχερα καθημερινά— τόνοι λίπασμα για να τον θεριέψουν. Αλλά, φουκαρά ναζί, το νου σου:

Η Δημοκρατία έχει υπομονή ιώβεια. Μα στο τέλος πάντα κατισχύει διά τής φοβεράς βίας των όπλων της. Το νου σου, ναζί: να τρέμεις· θα τρέμεις.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Είδα εχθές σε live streaming, με άψογη εικόνα και εξαιρετική μετάφραση, τη συνέντευξη του επί 25 χρόνια τώρα αγαπημένου μου Όστερ στη Στέγη.

Έτσι περνά ο καιρός, σκέφτηκα: νεότητα, η διαρκής αποκάλυψη του θαυμαστού, και μες σε λίγα ανοιγοκλεισίματα του ματιού ιδού φτάνει το τέλος.

Είμαι ζωντανός βέβαια (μα πού 'ναι το τέλος;) κι όλα γύρω μου είναι θαυμαστά και διαρκώς αποκαλύπτονται εκ νέου εμπρός μου. Σήμερα έγινα 51.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Αν κάτι πέτυχε το Ποτάμι μ' αυτή τη σαπουνόπερα που ανέβηκε ήταν να γίνονται —σε εμβρυικό, έστω, στάδιο— κουβέντες παντού περί τη φιλοσοφία.

Πού είναι ή πού δεν είναι φιλόσοφος ο Ράμφος; Πού είναι ή πού δεν είναι μετρήσιμη η φιλοσοφική επάρκεια κάποιου; Πού μας αγγίζει εμάς ή όχι;

Οι απαντήσεις βέβαια στο ταπεινό αυτό στάδιο δεν ακούγονται, μα και πάλι ήταν ό,τι καλύτερο έκανε το νέο αυτό κόμμα. Είτε το 'θελε είτε όχι.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Εντυπωσιάζομαι —ακόμη— από τους πολιτικούς Καινούριους Εχθρούς: τα πρόσωπα ή οι κινήσεις που άμα τη εμφανίσει τους συγκεντρώνουν όλο το πυρ.

Σάμπως κάποιοι, συχνά μπόλικοι, άλλο δεν έκαναν παρά να περιμένουν αυτήν ακριβώς τη γέννηση, αυτόν εδώ τον Καινούριο Εχθρό, για να μισήσουν.

Είναι ενδιαφέρον, δεν έχω εξήγηση γι' αυτό (ο φόβος;... ίσως), μα τους συμπαρίσταμαι ενστικτωδώς και θέλω να με λογίζουν σαν Καινούριο Φίλο.

 Tου Κυριάκου Αθανασιάδη

Οι αγανακτισμένοι πολίτες που εμποδίζουν και θα εμποδίζουν τους καταναλωτές να ψωνίσουν τις Κυριακές το κάνουν γιατί η μέρα αυτή είναι ιερή.

Το κάνουν επίσης γιατί φτάνει πια με τα ψώνια. Φτάνει πια! Υπάρχουν ωραιότερα και χρησιμότερα πράγματα στον κόσμο. Κόφτε λίγο με τις αηδίες.

Κι αν θαρρείτε πως βαρώντας γίνονται ένα φρικτό στόμα του Άλλου Άκρου που μοιράζεται τον ίδιο οισοφάγο με το πρώτο, ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΕΙΔΑΤΕ ΤΙΠΟΤΑ.

Tου Κυριάκου Αθανασιάδη

Τα νύχια της ταξίδεψαν στα μαλλιά, στα μάγουλα, στο στέρνο μου. Μόνο το στόμα της —κόκκινο μιας επηρμένης φωτιάς— ξεχώριζε αχνά στο σκοτάδι.

Η ανάσα μου κόπηκε. Η δική της στέναζε βραχνά. Την έπιασα από τη μέση και την έσφιξα πάνω μου. Ήταν σκληρή. Ήμουν κι εγώ σκληρός. Την ήθελα.

Κόλλησε τα χείλη της —εκείνο το κόκκινο μιας επηρμένης φωτιάς— στο αυτί μου και μου ψιθύρισε, κι ήξερα πια πως είχε δίκιο: «Μαζί τα φάγαμε».

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Το πρόβλημα με τα Πανεπιστήμια έχει μία λύση, λίγο ακριβή ίσως, αλλά εντάξει, θα τα βρούμε τα λεφτά. Είναι η δημιουργία ΔΥΟ Πανεπιστημίων.

Στο ένα (εννοούμε ότι κάθε Σχολή, κάθε Τμήμα κ.ο.κ. θα 'ναι διπλό) θα ισχύουν οι θεσπισμένοι νόμοι. Στο άλλο δεν θα ισχύει κανένας απολύτως.

Θα πεις, «Κι άμα θέλει κάποιος από το νομοταγές Πανεπιστήμιο να βρει ντίλερ τι θα κάνει — πού θα πάει;» Λυπούμαι, δεν έχω λύσεις για καθετί.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Γιατί τάχα μάς αρέσει, μας έλκει ο τρόμος; Προσωπικά με έλκει με φανερή δύναμη —στα βιβλία και στο σινεμά— κι αναρωτιέμαι γιατί χρόνια τώρα.

Φοβόμαστε φόβους λογοτεχνικών και κινηματογραφικών χαρακτήρων, ήτοι φοβόμαστε εξ αντανακλάσεως, για να ξορκίσουμε τους υπαρκτούς δικούς μας.

Υπ' αυτή την έποψη, και ενόψει των πολιτικοοικονομικών αλλαγών που θα ενσκήψουν, θα χωθώ με τα μούτρα στη λογοτεχνία φρίκης και στα σπλάτερ.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Τέτοια μέρα το '38 ο Όρσον Γουέλς, με τη ραδιοφωνική προσαρμογή του «Πολέμου των Κόσμων», διέπραξε τη μεγαλύτερη τρολιά που έλαβε χώρα ποτέ.

Κόσμος βγήκαν στους δρόμους, κάποιοι «είδαν» άλιεν, άλλοι πήγαν να πιουν κεζάπι να γλιτώσουν το κακό, οι αστυνομικοί εισέβαλαν στο στούντιο.

76 χρόνια μετά οι ψεκασμένοι αντιμνημονιακοί έχουν τις ίδιες αντιδράσεις — μόνο που αντί για Γουέλς έχουμε κάτι Λαφαζάνηδες και Παπαδάκηδες.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Ο Λοβέρδος, τον οποίο δικαίως μισεί σύσσωμο το έθνος, είχε χίλια δίκια όταν διέτασσε ΕΔΕ για την αδικαιολόγητη απουσία του από τη δοξολογία.

Δεν χρειάζεται, ούτε είναι δυνατόν, να θυμάται τα πάντα ο υπουργός: για θέματα σαν και το συγκεκριμένο, υπάρχουν οι εκκλησιαστικοί κλητήρες.

Όποιος δεν φροντίζει να τηρούνται κανονικώ τω τρόπω οι σχέσεις του κράτους με την Εκκλησία θα λογοδοτεί στις Αρχές — πολιτικές και Ουράνιες.