Κυριάκος Αθανασιάδης

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Όταν γεννιόμαστε —χτυπημένοι από ό,τι αργότερα θα πούμε τραγικότητα της ύπαρξης—, το κλάμα μας έχει μία μετάφραση: «Alors, c’est la guerre».

Ο αγών θα διεξαχθεί μετά πείσματος και επιμονής ακαταβλήτου. Άμυνα κρατερά επί των θέσεών μας μέχρις εσχάτων. Ουδεμία ιδέα περί υποχωρήσεως.

Ακόμη και την ύστατη ώρα, όταν όλα είναι προδιαγεγραμμένα, μαύρα —γιατί φεύγουμε—, πάλι το ίδιο λέμε, με τα μάτια: «Alors, c’est la guerre».

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Μαζευόμασταν, παλιά, πέντε γραφικοί στις πλατείες και κάναμε συγκεντρώσεις «αντι-παρέλασης», καταγγέλλοντας τη βάρβαρη όψη του μιλιταρισμού.

Είχαμε τόσην επιτυχία, όση αυτοί που κάνουν «τραπεζάκι» και καλούν τα πνεύματα να δηλώσουν παρουσία και να απαντούν με ένα ΝΑΙ ή μ’ ένα ΟΧΙ.

Τώρα πια μεγαλώσαμε πολύ και κάνουμε μόνο πως τάχα διαβάζουμε ένα βιβλίο, ενώ έξω ακούγεται το βήμα —εν-δυο, τρία-τέσσερα— των επικυριάρχων.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Πλήρει δόξη, ετελέσθη εχθές εις την χαρίεσσαν συμβασιλεύουσαν η λιτάνευσις της θαυματουργού εικόνος του μεγαλομάρτυρος μυροβλήτου Δημητρίου.

Πλήθος κόσμου παρετάχθη εκατέρωθεν της πομπής, ενώ σύσσωμος η εκκλησιαστική, πολιτική και στρατιωτική ηγεσία απέδιδε τας καθιερωμένας τιμάς.

Εις γωνίαν τινά, ήκιστα σεμνυνόμενος καίτοι νικητής, ο παππούλης κ. Άνθιμος εσκούπιζε εν έξαλλον δάκρυ υπεράνω της τριχοφόρου αυτού παρειάς.

Tου Κυριάκου Αθανασιάδη

Τα βιβλία που αγαπήσαμε σαν παιδιά εγγράφονται μέσα μας πιο έντονα από οτιδήποτε θα διαβάσουμε ποτέ. Έτσι και με τα κόμματα και την εφηβεία.

Δύσκολα αφήνει κανείς πίσω του την εφηβική ονείρωξη μεγαλείου, προσφοράς και αίσθησης του ανήκειν που σου χαρίζει η κομματική σου ταυτότητα.

Γι’ αυτό δύσκολα καζαντίζουν οι νέοι πολιτικοί σχηματισμοί: είναι το ίδιο παραμύθι με το δράκο και το παλικάρι, αλλά ειπωμένο από άλλη μάνα.

Toυ Κυριάκου Αθανασιάδη

Τα social media: ή απλά και όμορφα σαν να κάνεις ποδήλατο στην εξοχή ή σαν να 'σαι στο καλύτερο μαγέρικο του κόσμου αλλά με το στόμα δεμένο.

Η ανθρώπινη περιπέτεια, η επινοητικότητα, ο αισθητικός πλούτος που παράγεται και προσφέρεται είναι τόσα που, αν δεν τα φτάνεις, τρελαίνεσαι.

Ακολούθησε έναν μεγάλο εκδοτικό Οίκο ή ένα μουσείο. Και μετά ρίξε μια ματιά στους Νίκους Νικολόπουλους. Και φύγε, φύγε από δω, έστω via Net.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Με μερικές εκατοντάδες χιλιάδες app, τα κινητά τηλέφωνα δεν είναι πλέον κυρίως τηλέφωνα, τα χρησιμοποιούμε για να τηλεφωνούμε δευτερευόντως.

Η ανάγκη της ελεύθερης, χωρίς φραγμούς επικοινωνίας είναι ανεξάντλητη και αυτοτροφοδοτούμενη. Ζούμε στην πιο σπουδαία εποχή που υπήρξε ποτέ.

Δεν υπάρχει τίποτε ανήθικο στην τεχνολογία, όπως τίποτε ανήθικο δεν έχουν τα ψηφία —το α, το β, το γ— με τα οποία στέλνουμε μηνύματα μίσους.

Tου Κυριάκου Αθανασιάδη

Είχα καιρό να πάρω βραδινή πτήση κι εντυπωσιάστηκα, όπως κάθε φορά, με τη νυχτερινή όψη της πόλης από ψηλά: ενός τόσο πολύπλοκου συστήματος.

Μ' όλα της τα δεινά, παρά τους μετρίους και χλιαρούς ηγετίσκους, η πόλη —ζωντανή, σύνθετη, διόλου τρωτή εντέλει— τα καταφέρνει και δουλεύει.

Κοιτώντας από τον ουρανό, τ’ αστέρια —αυτοκίνητα, φανοί, σπίτια— λάμπουν ανάστροφα: πάνω στη γη. Είναι μοιραίο να προσγειωθούμε· να ζήσουμε.

Toυ Κυριάκου Αθανασιάδη

Στην πλατεία χθες, ένα κορίτσι διαμαρτυρόταν που κάποιος ή κάποιοι κυκλοφορούσαν με κατεβασμένα φερμουάρ. Μια πιτσιρίκα, στεντορεία τη φωνή.

Μαζεύτηκαν κόσμος. Φασίστες πολλοί στην πλατεία. Μπήκαν οι μπαλακλάβες στα μούτρα. Δόθηκαν τα συνθήματα. Ο αντίχειρας έδειξε το τσιμέντο. Αχ.

Σε ένα λεπτό, οι κακοί μάτωσαν, η χρυσή αυγή κατήγαγε ακόμη μια νίκη, τα Εξάρχεια βούλιαξαν κι άλλο στην αμεσοδημοκρατία. Καληνύχτα, Κεμάλ.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Παλιά ο κόσμος δεν ήξεραν γράμματα, μόνο οι παπάδες μάθαιναν από κάτι λίγα, για να μην τα μπερδεύουν με τις ιερές Γραφές όταν λειτουργούσαν.

Δουλειά βασική του παπά ήταν να περάσει στην πέρα όχθη τον νεκρό, αναγινώσκοντας εδάφια από το βιβλίο του: να τον δια-βάσει στον άλλο κόσμο.

Έτσι άλλαξε πέρα για πέρα η λέξη κι η έννοια. Κι έτσι ακόμη διαβάζουμε: για να αξίζει αυτή η ζωή και για να περάσουμε διαβασμένοι στο μηδέν.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Δεν συμμερίζομαι τη λαϊκή κατακραυγή εναντίον της Κούρκουλα. Για την ακρίβεια, συμφωνώ απολύτως μ' αυτό που είπε: όλοι Τσοχατζόπουλοι είστε.

Κλέψατε, φάγατε-ήπιατε, λαδώσατε, λαδωθήκατε, παραγκωνίσατε, εξαπατήσατε, βρομίσατε — κι αντί να μπείτε φυλακή, έχετε απλώς λιγότερα φράγκα.

Αλλά μην ανησυχείτε: θα 'ρθει κι η φυλακή. Και θα 'χει τα μάτια του Αλέξη. (Όταν το δάχτυλο δείχνει τη Σελήνη, ο ηλίθιος βλέπει το δάχτυλο).