Κυριάκος Αθανασιάδης

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Εν όψει των Εκλογών —χάρη στον τρόπο του εθιμικώς κατοχυρωμένου ελληνικού αντιπολιτεύεσθαι, επίκεινται διαρκώς— ο εμφύλιος φορά τα καλά του.

Όμοροι χώροι θα αλληλοσπαραχθούν, ουγγιές ροδαλής σάρκας θα κρέμονται από φίλϊα χείλη, αίμα αδελφού θα χυθεί άφθονο, ρέοντας έξαλλο, ολούθε.

Συνταγή επί μακρόν δοκιμασμένη υπό τον γαλανόλευκο ήλιο. Άλλωστε, είναι δα γνωστό: οι vegan μισούν πάν' απ' όλα τούς χορτοφάγους — όχι εμάς.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη 

Τα 'λεγα στον Τοίχο μου χτες: για να γράφεις για την επικαιρότητα έστω και 3x140 χαρακτήρες τη μέρα, πρέπει να την παρακολουθείς. Μα αν όχι;

Αν η δουλειά (o altra cosa) δεν σ' αφήνει; τι κάνεις; Χώρια που έτσι, λεν, καταντάς ηθικολόγος, όχι είρων. Γιατί εδώ κάνουμε στιλ: ειρωνικό.

Κι αν πάλι νιώθεις υποχρεωμένος να παρατήσεις τη δουλειά, κι ας σε διώξουν, για 3x140 χαρακτήρες ημερησίως; Τρεις λέξεις: Φατμέ. Γενί Τζαμί.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Είναι αστείο που το εύκαμπτο iPhone έγινε περίγελος στα SM. Και ακόμη πιο αστείο το ότι γελούν με την Apple νεαροί λειτουργικώς αναλφάβητοι.

Οι απόψεις βέβαια είναι το άλας της ζωής, όπως θα έλεγε και ο Dirty Harry. Εδώ εγώ κι έχω άποψη για τον Πίντσον π.χ. (τον οποίο σιχαίνομαι).

Αλλά άσ' τα βιβλία· λούσο είναι. Το παν είναι η επιστήμη: η τεχνολογία. Χωρίς τα λογής εύκαμπτα πραγματάκια, θα 'μασταν όλοι αστείοι νεκροί.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Χάσκω όποτε ακούω κάποιον να λέει, «Αυτοί που βαράνε τατουάζ σκέφτονται τάχα πώς θα μοιάζουν όταν γεράσουν μ' όλο αυτό το κρεμασμένο δέρμα;»

Μα, κεκοσμημένοι με μνήμες νιότης, όμορφοι θα φαινόμαστε· ναι, και άσχημοι: όπως και τώρα. Και χωρίς τατουάζ, πάλι το δέρμα ίδια θα κρεμάει.

Κι έτσι κρεμασμένο, κεντημένο ή μη, θα ’ναι η μόνη πατρίδα μας, γεμάτη ωραίους, φιλημένους μετανάστες, ξένους που σταθήκανε εδώ — και φύγαν.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Η #1 αποτυχία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ δεν ήταν οι Μεταρρυθμίσεις Που Δεν Έγιναν, αλλά το ότι απέφυγαν να καταδείξουν την ανάγκη ύπαρξης εξωτερικού ελέγχου.

Οι παλικαρισμοί, συγγενείς όγκοι σε όλες τις εθνοτικές ομάδες —πόσο δε μάλλον σε ένα νεαρό εθνίδιο όπως το δικό μας—, φέρνουν βέβαια ψήφους.

Συχνά, κρατούν κάποιον στην εξουσία. Μπορούν όμως, πολύ πιο εύκολα, να αναδείξουν άλλους. Και να φιλιόμαστε μετά όλοι γελαστοί επί ερειπίων.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Είδαμε μέσα σε τρία-τέσσερα ξενύχτια το σκοτεινό, σχεδόν μετααποκαλυπτικό «True Detective» — μόλις τις προάλλες κυκλοφόρησε στα βιντεοκλάμπ.

Έμαθα και για τον νέο «Fear Of Missing Out» (φόβο να μένεις έξω από τα πράγματα). Όντως: όταν πέρσι το 'βλεπαν όλοι, ένιωθα μόνος. Και βλαξ

Βέβαια η φλώρικη απέχθειά μου για το παράνομο downloading θα νικά πάντα τον FOMO. Και η Τέχνη, δόξα τω Θεώ, δεν γερνά ποτέ, δεν παλιώνει.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Φτηνές και κιτς οι Καρυάτιδες της Αμφιπόλεως μας λένε οι νεοναζί των social media (και των Μέσων που —όχι δα περιέργως— τους παρέχουν βήμα).

Τραγικές υπάρξεις, μόνες, κοντοστούπικες, σερνάμενες σε λύματα θλίψης, κακομοιριάς, που πλατσουρίζουν θεόστεγνες στο σμήγμα του μίσους τους.

Ας διαβάζουμε, ας αγαπάμε, ας αγκαλιάζουμε τον άλλο, ας μεθάμε με ό,τι υπάρχει και ό,τι ζει — η ζωή χωρά τούς ναζί, μα χωρά και την ομορφιά.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Προσκύνημα του Τίμιου Ξύλου χθες στη Σαλονίκη, του Αυθεντικού (Προσοχή στις Απομιμήσεις), λαϊκή ποδηλατοδρομία και τέτοια. Αχ αυτή η πόλη...

Και να ρωτάνε για νιοστή φορά τον Μπουτάρη σε συνέντευξή του για το αλκοόλ, τα τατουάζ του, το Gay Pride. Αχ αυτός ο ανάστροφος λαϊκισμός...

Τουλάχιστον, ο τάφος στην Αμφίπολη —άλλο σρεντιγκεριανό κουτί— φιλοξενεί/δεν φιλοξενεί τον που θα μας κάνει περήφανους. Αχ αυτό το «αμφί»...

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Η κυριότερη σημασία που έχουν οι λογής λίστες στα Δίκτυα (για μας εδώ: των βιβλίων) είναι που μας θυμίζουν όλον αυτό τον λησμονημένο πλούτο.

Η μνήμη —βέβαια και η αμνησία— είναι κοινή: συντηρείται από όλους μας μαζί. Σκαλίζοντας τις λίστες, βρίσκεις τον εαυτό σου νέο, αδαή, πλήρη.

Και, τι θαύμα! γυρνώντας στα παλιά παυσίλυπα βιβλία, κατατροπώνεις αναίμακτα έπαρση, φαιδρότητα και θεόπικρες ειδήσεις — νεότερος, αντέχεις.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Μες στον γενικό χαμό, με τα δημοψηφίσματα που αγαπούν τα τυλιγμένα με σημαιούλες εθνοπρεζάκια, μιλάμε για δουλειές. Τα βράδια. Στα μηνύματα.

Επειδή μια στάλα μάς κόβει και ξέρουμε πως δεν είναι στο χέρι μας, βάζουμε πιο πολλά κιλά φαντασία απ' όση θα 'θελε: είναι ο πασατέμπος μας.

Κι αποξεχνιόμαστε με κρασί και βιβλία και όνειρα, και χτίζουμε τις Νέες Νέες Υόρκες μας, εδώ στη Σαλονίκη, κάτω στην Αθήνα, και άλλοι αλλού.