Είναι φουσκοδεντριές και οι ευωδιές
Νιώθονται σαν ασώματες παρουσίες·
Μια επανερχόμενη στιγμή του ίδιου ετήσιου κύκλου
Καθώς πολύς λαός σκορπά στα γύρω μνήματα.
Είναι ένας κύκλος που αποκλείει νεωτερισμούς·
Κάθε νεωτερισμός είναι από πριν γνωστός
–Άνοιξη καλοκαίρι, φθινόπωρο χειμώνας–
Κάθε επανάσταση επανάληψη.
Χάρη στην προαιώνια αυτή περιστροφή
Δεν δέχεται εύκολα νεωτερισμούς κι ο άνθρωπος.
Καλύτερα σου λέει να ζω στο φως σαν φυτό
Με ρίζες στο σκοτάδι ή να ’χω την ευχέρεια
Όπως μπροστά στις πιο φριχτές σκηνές
Να χώνω την όψη στον λυγισμένο αγκώνα
Σαν μέσ’ στη νύχτα, όπως τώρα, παρά να περιπέσω
Σε κάποια τρίτη απρόβλεπτη κατάσταση.
Τρίτη κατάσταση δεν δέχεται, δεν δέχεται
Ό,τι δεν επιτρέπει εναλλαγή
Όπως φωτός και σκοταδιού, ζεστού και κρύου.
Καλύτερα σου λέει ο Χάροντας, η Κόλαση –
Καλύτερα φαντάσματα.
Έστω και χωρίς αίμα χωρίς εγκέφαλο
Έχουν κάτι το ανθρώπινο συνεννοούνται με όρους
Εποχιακούς – νάτα ξανά με τις φουσκοδεντριές!
Παίρνοντας είναι αλήθεια τη ζωντάνια τους
Από τον πόνο μας και μόνο
Μοιάζουν να λειτουργούν σαν να ’ταν στη ζωή·
Μα έχουν πιο λίγη ισχύ στον κόσμο κι από μας·
Από τη γύρω περισσεύοντας πραγματικότητα
Χαμογελούν κι είναι απόντα – μη βασίζεσαι!
Κι όμως καλύτερα φαντάσματα σου λέει
Υπάκουα σαν τους ζωντανούς στον ίδιο ετήσιο κύκλο.
Φέρνοντας, αναγκαστικά σχεδόν, τον Φωκά στα νερά μου –κι ας είναι ρηχά, κι ας είναι βαθιά, καταπώς με συμφέρει με τις εναλλαγές των ενιαυτών– τον διαβάζω ως μια οδό απωλείας. Μια οδός απωλείας είναι η ποίηση του Νίκου Φωκά, μια οδός μέσα από την απώλεια, βασανιστική, αλλά γι’ αυτό βασιλική· βασιλική οδός προς την ποίηση, που είναι να ποιείς το όλον από την απώλειά του – που είναι να καταργείς το ωμέγα της απόλειας. Και ο Φωκάς, μέσα στ’ ωμέγα του,
ΒΑΘΥ ΠΟΤΑΜΙ
«Αώος» λέξη-ηχώ, μα τίνος πράγματος;
Αχ, όσο κι αν πασχίζω να το θυμηθώ
Πάντα στο τέλος με προδίδει η θύμηση ή
Με καθηλώνεις στον παρόντα χρόνο εσύ
Μ’ αυτή τη σύγχρονη, μηχανική πειθώ
Και παραμένω σύγχρονος κι αγράμματος.
«Αώος» λέξη-ηχώ και λέξη-χίμαιρα·
Γιατί με δύο χασμωδίες στη σειρά
Δεν έχει υπόσταση υλικού σημείου λες,
Μα παραπέμπει… σε τι χάρτες; τι απειλές;
Ποια αρχαία Δράματα χαμένα, τρομερά
Εμπνέοντας το δέος μέχρι σήμερα;
(1994)
Και ο Φωκάς, μέσα στ’ ωμέγα του· και ο Φωκάς στ’ ωμέγα του μέσα· και μες στ’ ωμέγα του ο Φωκάς, συγχώρεσέ με, σα να σου λέει, που το λέω Όλο αυτό, καμιά φορά, Ελλάδα ή εκκλησία ή πίστη:
Ο ΥΜΗΤΤΟΣ
Κοιτάζοντας ένα τμήμα του Υμηττού μέσα από τα διάκενα των
πολυκατοικιών:
Το μέρος μοιάζει ωραιότερο από το όλο.
Η ένταση του μέρους, η ένταση του ακρωτηριασμένου και του
αποσπασματικού
Για να γίνει όλο, είναι η ομορφιά του.
Η ένταση του μέρους, η ένταση του κατασπαραγμένου και τ’
απομειναριού
Για ν’ ακεραιωθεί ξανά, είναι η Ελλάδα.
(1975)
