Σε ερώτηση του δημοσιογράφου εάν θα μπορέσουν να συνυπάρξουν στον ΣΥΡΙΖΑ η ομάδα Κασσελάκη με την εσωκομματική αντιπολίτευση μετά το επικείμενο συνέδριο του κόμματος, ο Νίκος Καρανίκας απάντησε, αυτολεξεί:
Εάν με ρωτάτε εμένα δεν πιστεύω ότι μπορούν να συνυπάρξουν δημοκράτες με ολιγαρχικούς. Οι άνθρωποι αυτοί είναι ολιγαρχικοί. Είναι μια ελίτ. Έχουν μια υπεροψία απέναντι στην κοινωνία. Θεώρησαν ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, άρα είναι ανώτεροι απ’ τον κόσμο.
Για όσους γνωρίζουν την ιστορία της Αριστεράς στην Ελλάδα, αυτή είναι όλη η ουσία του περίφημου «ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς» και του φωτοστέφανου το οποίο έχει τοποθετηθεί από καιρού εις καιρόν στους ασήμαντους ανθρώπους που αποτέλεσαν παραδοσιακά τις ηγεσίες της και οι οποίοι «πάλευαν για έναν καλύτερο κόσμο». Οι χαρακτηρισμοί δεν είναι δικοί μου: είναι του Λεωνίδα Κύρκου και του Τάκη Λαζαρίδη.
Απόφοιτοι δημοτικού, καπνεργάτες, κουρείς, ανεπάγγελτοι και άλλοι τέτοιοι τύποι, που παραδοσιακά στελέχωσαν το ΚΚΕ (και ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν πρέπει να λησμονείται, είναι κουκουεδογενής κατά βάση κομματικός μηχανισμός) και ήταν ηγέτες του σε κρίσιμες στιγμές της ιστορίας μας, όπως την αιματοβαμμένη δεκαετία του 1940, ενεργούσαν υπό την επήρεια της αυθυποβολής ότι ό,τι έκαναν ήταν για έναν «ευγενικό σκοπό» και για το χτίσιμο ενός «καλύτερου κόσμου». Όλα τα εγκλήματα που διέπραξαν στη διάρκεια της κατοχής και στα Δεκεμβριανά δικαιολογούνταν από τη λογική του μακροχρόνιου στόχου, που ήταν «ένας κόσμος χωρίς εκμετάλλευση». Και, όταν εκ των υστέρων η κατακραυγή για τα εγκλήματα και τα πλημμελήματα που διέπρατταν κινδύνευε να τους καταπιεί, έβγαζαν μια απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής που αποκαλούσε τις θηριωδίες «λάθη», απέπεμπαν 3-4 στελέχη ως «φραξιονιστές, προβοκάτορες, χαφιέδες, προδότες» και «καθάριζαν», γιατί ο απώτερος στόχος ήταν «εξαγνιστικός» των εγκλημάτων και τα όποια παραπατήματα στην πορεία προς αυτόν ήταν, αν όχι δικαιολογημένα, τουλάχιστον συγχωρητέα.
Γιατί, στο βωμό της «σωτηρίας της ανθρωπότητας» μπορούν να θυσιαστούν χωρίς δεύτερη σκέψη μερικές ανθρώπινες ζωές χωρίς δεύτερη σκέψη. Ή μερικά εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές. Εν ονόματι της οικοδόμησης ενός «κόσμου αλλιώτικου, χωρίς εκμετάλλευση». Όταν κινητήριος δύναμη είναι η «κοινωνική μηχανική» (social engineering) ενός «καλύτερου κόσμου», η ανθρώπινη ζωή σταματάει να έχει αξία και γίνεται στατιστική υπέρ του «κοινού καλού».
Σε ένα από σημαντικότερα βιβλία της μεταπολεμικής μυθολογίας της Αριστεράς, στις Ακυβέρνητες Πολιτείες του Στρατή Τσίρκα, το στέλεχος με το παρατσούκλι Ανθρωπάκι λέει στον πρωταγωνιστή της ιστορίας:
Εμείς στη ζωή μας τάξαμε μόνο ένα σκοπό και ώς την τελευταία μας πνοή αυτόν υπηρετούμε. [...] Δε δίνουμε στην επανάσταση τον καιρό που περισσεύει από τις βιοποριστικές μας ασχολίες, της τον δίνουμε όλον, ισόβιοι εργάτες της. [...] Πώς αντέχουμε; Τι μας θρέφει; Θα στο πω: η επίγνωση ότι είμαστε σ’ όλη τη γη πεντακόσιοι, το πολύ χίλιοι, που με την αφοσίωση, την αυτοθυσία, την ατσάλινη θέλησή μας, κατευθύνουμε βασικά την πορεία του κόσμου, τη μοίρα της ανθρωπότητας ολόκληρης για ένα καλύτερο αύριο.
Οποιεσδήποτε ομοιότητες με τη προχθεσινή δήλωση Καρανίκα είναι απολύτως ηθελημένες και καθόλου τυχαίες.
Η νοοτροπία αυτή είναι ένα ερμηνευτικό κλειδί για την πορεία του ΚΚΕ μετά το 1989: η πτώση του τείχους του Βερολίνου δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα προσωρινό βήμα πίσω στην πορεία προς τον σοσιαλιστικό παράδεισο. Όπως και ο Γράμμος τον Αύγουστο 1949 ήταν επίσης ένα προσωρινό βήμα πίσω στην πορεία της Ελλάδος προς την κομμουνιστική ολοκλήρωση. Γι’ αυτό εμφανιζόταν χαμογελαστός στο δικαστήριο κρατώντας γαρύφαλλο ο Νίκος Μπελογιάννης, ο πολιτικός κομισάριος του ΕΛΑΣ στη σφαγή του Μελιγαλά και υπεύθυνος για αμέτρητες θηριωδίες ενώ υπηρετούσε στον ΔΣΕ, ο οποίος δικαζόταν για κατασκοπεία με αδιάσειστα στοιχεία.
Και γι’ αυτό, όταν τον ρώτησε ο δικαστής γιατί συνεχίζει να υποστηρίζει το ΚΚΕ το οποίο τον κατηγορεί ότι είναι χαφιές, ο Νίκος Πλουμπίδης του απάντησε «Για να με κατηγορεί το κόμμα μου θα έχει τους λόγους του. Εγώ δε θα στραφώ ποτέ εναντίον του κόμματος μου».
Πολλοί συμπολίτες μας που «ήταν σεμνότυφοι πολύ και συσχέτιζαν κουτά» αλλά δεν ήταν κομμουνιστές, όλα αυτά τα χρόνια, θεώρησαν ότι τυφλός φανατισμός και ανιδιοτέλεια συμπίπτουν και τίμησαν τους αχαρακτήριστους αυτούς ανθρώπους με το πέπλο της «ηθικής ανωτερότητας της Αριστεράς» γιατί είχαν «αγαθούς σκοπούς» και ήταν «ανιδιοτελείς».
Εάν ρωτήσει κανείς τον μέσο ψηφοφόρο της Αριστεράς ποιος ήταν σπουδαιότερος Έλληνας, ο τραπεζίτης και βιομήχανος Στρατής Ανδρεάδης ή ο Μάρκος Βαφειάδης, το 95% θα διαλέξει τον Βαφειάδη. Παρ’ όλο που ο Ανδρεάδης δημιούργησε δεκάδες χιλιάδες καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας τραπεζικών υπαλλήλων και εξειδικευμένων εργατών ναυπηγείων. Ενώ ο Βαφειάδης ματοκύλησε τη χώρα, καθυστέρησε κατά μια δεκαετία την έξοδό της από τη φτώχεια και την υπανάπτυξη και προσπάθησε να αποκολλήσει τη Μακεδονία από τον εθνικό κορμό και να την προσαρτήσει στη Βουλγαρία. Ο Βαφειάδης, βλέπετε, όπως τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ήθελε να «σώσει τον κόσμο». Ενώ ο Ανδρεάδης ήταν «κερδοσκόπος καπιταλιστής». Τρία πουλάκια κάθονται και η ζωή συνεχίζεται...
Ευτυχώς, μετά το 2019 και την καταστροφική πενταετία Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, τα πράγματα έχουν αλλάξει στη χώρα μας και το μεταπολιτευτικό αφήγημα της Αριστεράς δεν αφορά πλέον όλη την κοινωνία, όπως από το 1974 ώς τότε, αλλά μια μειοψηφία κυρίως ηλικιωμένων που δεν μπορούν να απαγκιστρωθούν από τα φαντασιακά αφηγήματα των εφηβικών τους χρόνων. Και, ευτυχώς, αυτό απεικονίζεται στις κάλπες.
