Αν η ισορροπία στο ζευγάρι, όπως καθένας τους το καταλαβαίνει, απαιτεί εκ μέρους του άντρα ξυλοδαρμούς της γυναίκας, επειδή ο θύτης δεν επιβάλλεται διαφορετικά, είναι προφανές ότι αναιρείται η βασική προϋπόθεση της συμβίωσης, η ελεύθερη δηλαδή συναίνεση.
Αυτό δεν συνειδητοποιείται αμέσως, διαμορφώνεται και παγιώνεται βαθμιαία, σε βάθος χρόνου.
Η γυναίκα ή δεν θα αντιδράσει ποτέ ή θα αντιδράσει. Κάποτε. Και επίσης βαθμιαία. Θέλει διαζύγιο, στα καθ’ ημάς. Έχει συμβεί και να τον σκοτώσει στον ύπνο, είναι μια άλλη ακολουθία, εκεί όπου το διαζύγιο είναι για διάφορους λόγους αδιανόητο.
Ο θύτης εν τω μεταξύ είναι «καλά». Αυτός δεν θέλει διαζύγιο. Έχει κάνει τις ρυθμίσεις του και πορεύεται. Αν η γυναίκα επιμείνει, η σύγκρουση κλιμακώνεται. Έρχονται τα δικαστήρια, ο εισαγγελέας, η αστυνομία.
Ο άλλος δεν καταλαβαίνει. Τί συμβαίνει δηλαδή στο σπίτι του; Αφού τα είχε τακτοποιήσει μια χαρά. Ποιος θα του χαλάσει τη ζωή του; Απόφαση ασφαλιστικών μέτρων που τον διατάσσει να μην την πλησιάζει σε απόσταση μικρότερη των εκατό μέτρων; Αστεία πράγματα! Και τα επεισόδια, οι απειλές και οι ξυλοδαρμοί συνεχίζονται. Πλέον και εκτός γάμου.
Ο θύτης εξακολουθεί να ελέγχει την κατάσταση. Μέχρι πού. Μέχρι που θα εμφανιστεί ο άλλος άντρας. Τώρα η ιστορία εισέρχεται σε άλλη φάση. Οπότε, ή ταν ή επί τας.
Όλα αυτά, μέχρι και το φόνο, είναι τυπικές, καθημερινές καταστάσεις γύρω μας. Δεν καταλήγουν όλες στο φόνο. Αλλά μερικές καταλήγουν.
Τι κάνει όμως το κράτος, τι κάνει ο πρωθυπουργός; Στις δύο τελευταίες υποθέσεις είχαμε τελείως διαφορετική εικόνα της κρατικής, δηλαδή της αστυνομικής εμπλοκής. Πλήρη ανικανότητα παρέμβασης στην περίπτωση των Αγίων Αναργύρων, υποδειγματική εμπλοκή στην περίπτωση του Μενιδίου. Δεν άρκεσε όμως. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο: δολοφονία!
Άρα, δεν εξαρτάται η αποτροπή από την παρέμβαση της αστυνομίας, έστω και αν αυτή χωρίσει by the book. Οπότε;
Καταρχάς, λύσεις και μάλιστα πλήρεις, δεν υπάρχουν. Μόνο στις αντιλογίες της αντιπολίτευσης. Ο φονιάς θα βρει το ένα λεπτό που του χρειάζεται. Σε ένα μήνα, σε ένα χρόνο, σε πέντε χρόνια.
Δεν απομένει παρά ο απόλυτος, ο νυν και αεί, τοπικός διαχωρισμός θύτη και θύματος. Ή το θύμα θα μεταναστεύσει ή ο θύτης θα εξοριστεί ή θα μπει φυλακή για πολλά πολλά χρόνια, πριν σκοτώσει, και επειδή η συμπεριφορά του έχει τυπολογηθεί αναλόγως.
Το υφιστάμενο νομικό καθεστώς αυτά δεν τα επιτρέπει. Οι νομοπαρασκευαστές και η Βουλή είναι εδώ. Όχι για την ατελέσφορη αυστηροποίηση αλλά για τη νομοθέτηση με εξυπνάδα και φαντασία.
