Γιατί, συντρόφια, ο αγώνας θέλει ανθρωποθυσίες, η δράση μας τρέφεται με αίμα. Και εκείνοι οι παλιοί -άγνωστοι κι αυτοί, μα τιμημένοι- που εμπόδισαν τους διασώστες να ανακατωθούν άγια κάμανε. Ήταν θαρραλέοι, δε λύγισαν μπροστά στις υστερικές κραυγές από το μπαλκόνι. Και είναι βρομερό ψέμα πως παλιότερα τα είχαν καταφέρει μόνο επειδή οι δυνάμεις της κρατικής καταστολής, αυτοί και ο μεγάλος αρχηγός, κιότεψαν και δεν βγήκαν από τα λαγούμια τους για να σώσουν τα χτίρια, που εκείνοι χωρίς να τους μποδίζει κανένας λαμπαδιάσανε.
Τη μνήμη από εκείνα τα συντρόφια που έκαμαν το δίκαιο πράξη τιμήσαμε με αυτή την συμβολική μας ενέργεια. Εγώ τότε ήμουν οχτώ χρονώ, αλλά σήμερα είμαι περήφανος. Μολοτοφόρος, πολύ Ούς. Και όχι, αυτό που ακούσαμε ότι είπε ο Μαρξ μούφα είναι, η τραγωδία δεν επαναλαμβάνεται σαν φάρσα. Γιατί εμείς, ακόμη κι αν δεν ξέρουμε το γιατί, δεν είμαστε φέικ. Συνεχίζουμε να σπάμε, να χτυπάμε και να καίμε —κι ας ανακατωθεί γη και φωτιά, κλάιν. Όσο γι’ αυτό που μας είπαν μερικά ψωρο-γουρούνια, ότι δήθεν η μνήμη ξαναγεννιέται από τις στάχτες της, ποιος τους γαμεί;
Ίσως δεν θα ‘πρεπε να σας μιλήσω, είσαστε σκατάδες μέσα στο σύστημα, αλλά κλάιν μάιν. Ναι, Φιλοσοφική πάω, δεν περνάω μόνο απέξω. Γιατί με ρωτάτε;
