Ο Εξωτερικών αναφέρθηκε σε πληροφορίες από τον ελληνικό Τύπο, κατά τις οποίες η Ελλάδα σχεδιάζει να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα δυτικά και νοτίως της Κρήτης.
Οι δηλώσεις ήταν σύντομες, κοφτές, τελεσιγραφικές και προσδιορίζουν με ακρίβεια την αιτία της κήρυξης πολέμου: την απαγορευόμενη επέκταση των χωρικών μας υδάτων πέραν των έξι μιλίων.
Οι Τούρκοι απλά, απειλητικά και με μεγάλη αυτοπεποίθηση απαιτούν από την Ελλάδα να πολιτευτεί όπως εκείνοι απαιτούν, περιορίζοντας την κυριαρχία της. Το κάνουν για τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Το κάνουν με μεγαλύτερη επίταση σήμερα για τα χωρικά ύδατα.
Είναι μόνοι τους; Ενεργούν μόνο για τον εαυτό τους; Ποιος ακριβώς είναι ο εχθρός μας;
Κάνω λοιπόν μια υπόθεση: πίσω από την Τουρκία είναι η Ρωσία. Μπορεί η υπόθεση αυτή να πιθανολογηθεί με κάποια βασιμότητα; Μήπως ανεξήγητες στον παραλογισμό τους τουρκικές θέσεις αποκτούν νόημα αν τις αντιμετωπίσουμε στο πλαίσιο αυτό;
Πρώτος παραλογισμός: ο εξοπλισμός των νησιών απειλεί την Τουρκία. Είναι τόσο προφανής ο αμυντικός χαρακτήρας του εξοπλισμού τους, που η έγερση του θέματος αυτού μπορεί να δείχνει μόνο ότι απειλείται η απειλή της Τουρκίας εναντίον των νησιών, διότι έτσι καθίσταται δυσκολότερη έως προβληματική και αμφίβολη κάθε επιχείρηση κατάληψής τους.
Δεύτερος παραλογισμός: ο εξοπλισμός των νησιών ακυρώνει την ανάπτυξη του τουρκικού στόλου στο Αιγαίο. Εναντίον τίνος θα αναπτυχθεί; Πιθανολογείται επίθεση της Ελλάδας στην Τουρκία, την οποία ο τουρκικός στόλος θα αποκρούσει; Άρα, παρομοίως, παρεμποδίζεται η επιθετική ανάπτυξη του τουρκικού στόλου εναντίον τα Ελλάδας.
Παραλογισμός τρίτος: η επέκταση των χωρικών υδάτων δυτικά της Κρήτης είναι casus belli για την Τουρκία; Γιατί; Δεν είμαστε σύμμαχοι;
Είμαστε;
Και στα τρία αυτά ζητήματα είναι φανερό ότι και η Ρωσία και όχι μόνο η Τουρκία έχει εύλογα και πολύ καθαρά συμφέροντα αντίθετα με τα ελληνικά. Εντός της διεκδίκησης αυτών των γεωπολιτικώς υπέρτερων ρωσικών συμφερόντων τίθενται και τα περιφερειακά συμφέροντα της Τουρκίας, δευτερευόντως και στο βαθμό που η Τουρκία είτε απέρχεται από τη Δύση, οπότε θα κάνει πόλεμο που θα είναι και για λογαριασμό της Ρωσίας, σε πλήρη διάλυση της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ, είτε με την επιθετικότητά της επιχειρεί χωρίς πόλεμο, αλλά με την απειλή του, εντός της δυτικής συμμαχίας, να προωθεί τα συμφέροντά της.
Τόσο ο εξοπλισμός των νησιών όσο και η επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων δεν απειλούν την Τουρκία αλλά θίγουν κυρίως τα ρωσικά συμφέροντα, διότι παρεμποδίζουν την επιθετική ανάπτυξη του ρωσικού στόλου, στην περίπτωση που η Τουρκία επιτρέψει την διέλευσή του, έχοντας ήδη συμμαχήσει με τη Ρωσία.
Απειλεί η Αμερική την Τουρκία; Τοποθετώντας όπλα στα ελληνικά νησιά ή αναπτύσσοντας την Αλεξανδρούπολη; Για τίνος λογαριασμό ανησυχούν οι Τούρκοι;
Και από πού αντλούν την αυτοπεποίθησή τους, απειλώντας καθημερινά την Ελλάδα, παρά τις λίγο-πολύ σαφείς αντίθετες θέσεις και προειδοποιήσεις της Δύσης, τις οποίες δείχνουν να μη λογαριάζουν;
Δεν μπορεί να είναι μόνοι τους, είναι άτοπο να κινούνται erga omnes.
Τα υπόλοιπα, που συμπληρώνουν τα παραπάνω, δηλαδή οι καλές σχέσεις με τους «άλλους» και οι όχι καλές σχέσεις με τη Δύση εν γένει, αλλά κυρίως με τους Αμερικανούς, με τους οποίους έχουν τακτικά τριβές και σε επίπεδο δηλώσεων και σε επίπεδο δικαστικών διενέξεων και κυρίως σε επίπεδο ματαίωσης σημαντικών εξοπλιστικών προγραμμάτων, ενώ αντιθέτως με τους Ρώσους δεν ανιχνεύονται στοιχεία αντιπαράθεσης κα διενέξεων αλλά σύμπλευσης, σύμπνοιας και συνεργασίας, είναι γνωστά.
Το ότι η Τουρκία παραμένει μέλος του ΝΑΤΟ φαίνεται να λειτουργεί περισσότερο παρεμποδιστικά για τις νατοϊκές πολιτικές, ως εάν να υπακούει στην παρότρυνση «μείνε, κακό τους κάνεις παρά καλό».
Και τώρα έχουμε στη γειτονιά μας πόλεμο. Δύο φορές στο παρελθόν η Ελλάδα έπρεπε να διαλέξει στρατόπεδο, απορρίπτοντας την ουδετερότητα. Και στις δυο δικαιώθηκε και δεν ήταν η επιλογή της που έφερε και εδώ την πολεμική σύγκρουση. Πρόκειται για τις περιπτώσεις όπου κατά την ρήση του Τσώρτσιλ πρέπει να αποφύγεις να διαλέξεις και την ατίμωση και τον πόλεμο.
Οι αναλογίες των ζευγών Ρωσία - Ουκρανία / Τουρκία - Ελλάδα δεν είναι λίγες.
Οι παράλογες αξιώσεις της Ρωσίας εις βάρος της κυριαρχίας της Ουκρανίας με απειλή πολέμου –που εντέλει διεξάγεται– προσομοιάζουν με τις παράλογες τουρκικές αξιώσεις εις βάρος μας. Η επιδίωξη στρατιωτικής κατάληψης των ανατολικών περιοχών της Ουκρανίας και προσάρτησής τους στην Ρωσία έχει το ανάλογό του στη μη ομολογημένη ακόμη επιδίωξη της Τουρκίας να καταλάβει και να προσαρτήσει τα ελληνικά νησιά της περιμέτρου της. Το πολιτικό καθεστώς των δύο χωρών είναι παρόμοιο όπως και το αντιδυτικό πνεύμα τους. Παραλείπω δε και συσχετίσεις με τους ρωσόφρονες των ανατολικών περιοχών της Ουκρανίας, που περίμεναν τα ρωσικά στρατεύματα ως ελευθερωτές.
Σκέφτομαι λοιπόν, ότι τυχόν ρωσική επικράτηση στην Ουκρανία θα μας βάλει σε μεγάλες περιπέτειες και πρέπει όχι μόνο να την απευχόμαστε αλλά να παίρνουμε και κάθε πρακτικό μέτρο για την αποτροπή της, στο βαθμό που μας αναλογεί. Τα μέτωπα εχθρός - φίλος έχουν σχηματιστεί και το παιχνίδι έχει αρχίσει.
Το 1916 και το 1940 διαλέξαμε σωστά. Το κάνουμε και σήμερα.
Η Τουρκία αντιθέτως, διάλεξε λάθος. Και στις δυο φορές. Το κάνει και σήμερα;
Κάτι τελειώνοντας: εγώ δεν αντιλήφθηκα δημοσιεύματα στον έντυπο ή στον ηλεκτρονικό ελληνικό Τύπο περί επέκτασης των χωρικών μας υδάτων δυτικά της Κρήτης, όπως ανέφερε ο Τσαβούσογλου. Αλλά και να υπήρξαν, δεν φαντάζομαι ότι θα έκανε τέτοιες δηλώσεις με τόση σοβαρότητα και βαρύτητα για κάποια δημοσιεύματα.
Πόθεν η πληροφόρηση της Τουρκίας;
