Ρωσία

Είναι αξιοπρόσεκτο ότι αρκετοί διστάζουν να καταδικάσουν τη ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία ή το κάνουν προσπαθώντας να βρουν ελαφρυντικά. Το παρατηρήσαμε αυτό πρόσφατα στην πατρίδα μας και αποδόθηκε στα φιλικά αισθήματα που τρέφουν οι Έλληνες για τους Ρώσους. Φιλικά αισθήματα που ξεκίνησαν από την Επανάσταση του 1821, όταν πίστευαν ότι η Ρωσία, και συγκεκριμένα ο υπουργός Εξωτερικών του Τσάρου, Ιωάννης Καποδίστριας, ήταν πίσω από τη Φιλική Εταιρεία.

Μας διαφωτίζουν οι ρεαλιστές και οι εν γένει επικριτές των ΝΑΤΟϊκών πολιτικών, εμάς, τους ακροκεντρώους, ότι άδικα συγχυζόμαστε μαζί τους και τους κατακρίνουμε, διότι συγχέουμε —λένε— το «δεν συντάσσομαι με…» με το «εξηγώ τη…» ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.

Σκέφτομαι δύο κοινοβουλευτικές σκηνές, μια στην αρχή: η Ζωή Κωνσταντοπούλου να σκοτώνεται με τον Ευάγγελο Βενιζέλο, πως δεν μπορεί ο εισαγγελέας να φυλακιζει βουλευτές - για τη Χρυσή Αυγή ήταν. Μια στο τελος: οι χρυσαυγίτες βουλευτές να υπερψηφιζουν την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ της κυρίας Θανου.

Μαριούπολη, μια πόλη με ωραίο όνομα, ανοιχτή στην θάλασσα. Την αρχαία θάλασσα της Αργοναυτικής Εκστρατείας, στα όρια του ελληνισμού.

Έτσι λοιπόν ήρθε και έγινε: εκεί που ακολουθούσε τον γνώριμό της τον σκοπό η Αριστερά, όπου ΕΟΚ και ΝΑΤΟ παραμένουν το ίδιο φιλελεύθερο συνδικάτο, εκεί που με το «ολιστικό» είχε βρει και κάτι να πει, ξαφνικά βρέθηκε αγκαλιά με τους σφαγείς. Βρέθηκε διά της σιωπής της να συναινεί σε μια θηριωδία, που συμβαίνει στην γειτονιά μας, εδώ πιο πάνω, και η οποία έρχεται πλέον προ ομμάτων.

«Το πρώτο θύμα του πολέμου είναι η αλήθεια». Ο κλισέ αφορισμός χρησιμοποιείται σχεδόν καταχρηστικά τρεις τέσσερις φορές τη μέρα τις τελευταίες εβδομάδες. Ωραιότατη, πιασάρικη ατάκα που συνοδεύεται από ύφος περισπούδαστο όσων υποστηρίζουν ότι στον πόλεμο στην Ουκρανία φταίνε και οι δύο πλευρές.  Πάμε να δούμε την πραγματικότητα. Με σοβαρές πηγές.

Το τάγμα Αζόφ και η ρωσική προπαγάνδα. Σχόλιο με αφορμή τη συνέντευξη μιας ρωσίδας βουλευτίνας στο ΒΒC.

Επί υπαρκτού, η Σοβιετική Ένωση έλεγε «Σοσιαλισμός» και οι δυτικές κυρίως «Λαϊκές Δημοκρατίες», οι Βαλτικές λ.χ, μα και η Ουκρανία (βλέπε λιμός), καταλάβαιναν Ρωσία. Όπως και οι χώρες της Ευρώπης που με τη Γιάλτα είχαν βρεθεί, θέλοντας και μη, στη σφιχτή αγκαλιά της Μόσχας. Ήταν η Ρωσία και αυτές - ο κομμουνισμός υπήρχε, αλλά ως ένα πράγμα της Ρωσίας, κάτι που το χρησιμοποιούσε ως πρόσχημα της κυριαρχίας της.

Το τσάι που ήπιε ο Λιτβινένκο και άλλες ιστορίες με δηλητήρια και φόνους, Απόσπασμα από το άρθρο ΕΙΔΙΚΟΥ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ, που δημοσιεύεται στο τεύχος 128, το οποίο κυκλοφορεί με αφιέρωμα στην Ουκρανία. 

Ο Ντμίτρι Μουράτοφ είναι δημοσιογράφος, διευθυντής της Νόβαγια Γκαζέτα (της εφημερίδας που εργαζόταν η δολοφονηθείσα Άννα Πολιτκόφσκαγια), τιμηθείς προσφάτως με το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης 2021. Συγκαταλέγεται στους ρώσους δημοσιογράφους που πήραν συνέντευξη από τον ουκρανό πρόεδρο, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, η δημοσίευση της οποίας απαγορεύτηκε. Κατόπιν τούτου, ο Ντμίτρι Μουράτοφ ανακοίνωσε χτες ότι η εφημερίδα κλείνει μέχρι το τέλος του πολέμου. Δεν θα κυκλοφορεί πλέον σε ολόκληρη τη Ρωσία ούτε μια ελεύθερη εφημερίδα.

Στις 24 Φεβρουαρίου, όταν η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία, δημοσίευσε το κείμενο που ακολουθεί:

«Σήμερα μαζευτήκαμε νωρίς στην εφημερίδα.

Είμαστε θλιμμένοι.

Η χώρα μας, με διαταγή του προέδρου Πούτιν ξεκίνησε πόλεμο με την Ουκρανία.

Κανείς δεν μπορεί να σταματήσει τον πόλεμο.

Γι’ αυτό, μαζί με τη θλίψη, νιώθουμε και ντροπή.

Ο ανώτατος στρατιωτικός διοικητής, κρατάει σαν μπρελόκ στα χέρια του το «πυρηνικό κουμπάκι». Το επόμενο βήμα θα είναι η πυρηνική ομοβροντία; Δεν μπορώ να βρω καμία άλλη ερμηνεία στην αναφορά στο όπλο της τιμωρίας από τον Βλαντίμιρ Πούτιν.

Θα εκδώσουμε αυτό το φύλλο της Νόβαγια Γκαζέτα σε δύο γλώσσες, στην ουκρανική και τη ρωσική. Γιατί δεν θεωρούμε την Ουκρανία εχθρό, ούτε τα ουκρανικά γλώσσα του εχθρού.

Και δεν θα το θεωρήσουμε ποτέ.

Και κάτι τελευταίο. Μόνο το αντιπολεμικό κίνημα των Ρώσων μπορεί να σώσει τη ζωή σε αυτόν τον πλανήτη».