Η κυβέρνηση εμμένει στην επιλογή της καθαρής εξόδου για την αποφοίτηση από τα μνημόνια. Είναι βέβαια αμφίβολο κατά πόσον πρόκειται περί επιλογής και όχι εντολής που είχε δοθεί ήδη από τη νύχτα της 17ωρης διαπραγμάτευσης. Κανείς από τους εταίρους και τους δανειστές δεν είναι διατεθειμένος να φέρει ξανά σε εθνικό Κοινοβούλιο το ζήτημα Ελλάδα. Πολύ περισσότερο που, τώρα πια, η Ευρώπη έχει σοβαρότερα θέματα να ασχοληθεί από το κανάκεμα των κακομαθημένων παιδιών της ιστορίας. Η εντολή φαίνεται να ήταν από τα χαράματα της 13ης Ιουλίου 2015: «Αλέξη, μάζεψε το χάος που ο ίδιος έφερες, ώς εδώ ήταν η υπόθεση Ελλάδα. Μπορείτε να βράσετε στο ζουμί σας με όποιες επιλογές διακυβέρνησης ή και να βγείτε από την Ευρωζώνη». Το περιώνυμο μαξιλάρι της καθαρής εξόδου προβλέπεται από εκείνο το πρωινό – πρώτη φορά σε μνημόνιο της Ελλάδας ή όποιας άλλης χώρας με συνδρομή μνημονιακών πόρων.
Η κυβέρνηση Τσίπρα, μετά τον τελευταίο κύκλο «αντίστασης», από τον Ιούνιο 2017 υπογράφει και τις χαρτοπετσέτες. Την αμέσως προηγούμενη περίοδο του Eurogroupτης 15/6/2017, αποφασίσθηκαν οι όροι ολοκλήρωσης του προγράμματος. Είναι εντυπωσιακό το ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν διεκδίκησε ανακατανομή των υπολοίπων του μνημονίου Τσίπρα, αλλά «επέλεξε» τη δημιουργία θηριώδους μαξιλαριού που θα αγοράσει χρόνο από τις αγορές χρέους μετά τον Αύγουστο 2018. Το μαξιλάρι από 7 δισ. ευρώ συμμετοχής ESMτης αρχικής πρόβλεψης του μνημονίου ανεβαίνει στα 10 δισ. ευρώ κοινοτικής συνδρομής και άλλα τόσα ελληνικής. Υποτίθεται πως η ταχεία πρόσβαση στις αγορές χρέους θα επέτρεπε τη συμπλήρωση του μαξιλαριού.
Αυτός ο σχεδιασμός παρουσιάζεται από την κυβέρνηση ως η έξοδος προς τα εμπρός και αριστερά. Οι αρχικές ακυρολογίες περί χαμηλού κόστους, ακόμη και έναντι μιας προληπτικής γραμμής πίστωσης, έχουν σταματήσει. Απέμεινε το γλυκό στα πάντα αντιμνημονιακά αυτιά της ανάκτησης του ελέγχου του προϋπολογισμού και της εφαρμογής του δικού μας – πάντα αριστερού – προγράμματος ανάταξης της οικονομίας. Πλην όμως, ο έλεγχος του προϋπολογισμού έχει παραδοθεί μέχρι το 2022 (τουλάχιστον) και, όσον αφορά το πρόγραμμα, δεν υπάρχει τίποτε, εκτός από τις επικίνδυνες κενολογίες περί ανάπτυξης βασισμένης στην κοινωνική οικονομία. Το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων έχει αποτύχει παταγωδώς, οι χορηγήσεις ΕΣΠΑ δεν φθάνουν στους τελικούς αποδέκτες, το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων περικόπτεται συνεχώς, όπως και οι χορηγήσεις των δημοσίων οργανισμών. Έπειτα από δυο χρόνια έντονα πλεονασματικής διαχείρισης, το δημόσιο χρέος έχει ανεβεί αισθητά, αντί να συγκρατηθεί ή και να μειωθεί. Σ’ αυτές τις συνθήκες σχεδιάζεται η έξοδος προς τα εμπρός και τα αριστερά. Στράβωσε και η υπόθεση ταχείας πρόσβασης στις αγορές χρέους, οπότε το μαξιλάρι θα χρηματοδοτηθεί από τους έλληνες πολίτες. Ήδη ο δανεισμός της κυβέρνησης από φορείς του Δημοσίου έχει φθάσει στα ουράνια και ο υπουργός Οικονομίας ζητάει την άδεια των τεχνικών κλιμακίων των δανειστών να νομοθετήσει την υποχρεωτική συλλογή κάθε διαθέσιμου ευρώ. Οι αναπτυξιακές προοπτικές της χώρας, η ρευστότητα της οικονομίας, το κοινωνικό κράτος, οι υπηρεσίες προς τους πολίτες υποθηκεύονται για το μαξιλάρι. Αυτό είναι το εμπρός και αριστερά της κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου! Είναι η συνταγή στασιμότητας, στην καλύτερη περίπτωση αναιμικής ανάπτυξης, με το κάρο της οικονομίας κολλημένο στις λάσπες.
Το ανησυχητικό και επικίνδυνο είναι πως ο όλος σχεδιασμός κατατείνει στην μετάθεση προβλημάτων στο 2019. Με ένα σμπάρο δύο τα τρυγόνια. Καλλωπισμός της κατάστασης εν όψει της ολοκλήρωσης του προγράμματος για το 2018 αλλά και τεράστια προβλήματα στην κυβέρνηση της επόμενης ημέρας.
Φαίνεται πως βασική επιδίωξη της κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου είναι η δημιουργία ενός ολιγόμηνου παραθύρου στη διαχείριση ώστε να προχωρήσει σε παροχές (με δανεικά από το κοινωνικό κράτος!) και με σύντομες εκλογές να διεκδικήσει ρυθμιστικό ρόλο την επομένη της ήττας, έχοντας ήδη υπονομεύσει την πολιτική της επόμενης κυβέρνησης. Στη μελλοντική ακυβερνησία συμβάλλουν οι πολιτικοί κίνδυνοι της προεδρικής εκλογής και του εκλογικού συστήματος. Πολύ κυνικό, όμως όλα δείχνουν προς τα εκεί. Το χειρότερο απ’ όλα είναι πως ο Τσίπρας βρίσκει αρωγούς στην πολιτική του κρατιστές και τυχοδιώκτες στα κόμματα της ευρωπαϊστικής αντιπολίτευσης.
Η πολιτική Τσίπρα θυμίζει το καρτούν της δεκαετίας 1970, τον πονηρό γάτο Snagglepuss. Όποτε στριμωχνόταν το είχε έτοιμο: Exit, stage left– και την έκανε μπραφ.
