Παλαιστίνη

Γιατί δεν υπάρχει παλαιστινιακό κράτος

Η σύγκρουση Ισραήλ - Παλαιστινίων παρουσιάζεται συχνά σαν ένα περίπλοκο παζλ, γεμάτο λεπτομέρειες, ερμηνείες και αλληλοκατηγορίες. Όμως, πίσω από τις συγκυρίες υπάρχει μια σταθερά που δεν αλλάζει εδώ και σχεδόν έναν αιώνα. Και δεν είναι άλλη από την  πλήρη και απόλυτη άρνηση της αραβικής και παλαιστινιακής ηγεσίας να αποδεχθεί την ύπαρξη ενός εβραϊκού κράτους στην περιοχή. Η ιστορική διαδρομή δείχνει ότι σε κάθε κρίσιμη καμπή, οι Άραβες ηγέτες επέλεξαν το «όχι»  και αυτό το «όχι» εξηγεί γιατί οι Παλαιστίνιοι παραμένουν μέχρι σήμερα χωρίς κράτος.

Το μάθημα του Πούτιν και η «Γαλάζια Πατρίδα»

Όταν ακούς δικτάτορες να κάνουν μαθήματα ιστορίας, πρέπει να ανησυχείς. Έτσι κι εμείς ανησυχήσαμε βαθιά όταν ο Πούτιν, λίγο πριν από την εισβολή στην Ουκρανία, «εξήγησε» τις ιστορικές παραμέτρους που, υποτίθεται, τον ανάγκασαν να επιτεθεί. Δεν υπήρχε εφιαλτικότερη στιγμή: η ρητορική του θύμιζε λέξη προς λέξη τον Ερντογάν που μιλά για τη «Γαλάζια Πατρίδα». Ο πρώτος αμφισβητούσε τα σύνορα της Ουκρανίας, ο δεύτερος την κυριαρχία της Ελλάδας.

Η Μαράλ Σαλμασί, γερμανίδα μουσικός, παραγωγός και επιχειρηματίας, ιρανικής καταγωγής, που ζει και εργάζεται στο Βερολίνο, ανέβασε ένα βίντεο στο Instagram/Facebook, 11 Αυγούστου 2025. Στο βίντεο αυτό κάνει μια σύνοψη του προβλήματος που αποκαλείται Παλαιστινιακό. Θεώρησα χρήσιμο να γίνει προσβάσιμο στους αναγνώστες το κείμενο αυτής της σύνοψης και το μετέφρασα. Περικλής Φ. Κωνσταντινίδης

Το ερώτημα «αν συμφωνούμε να ιδρυθεί παλαιστινιακό κράτος» επανέρχεται με κάθε διεθνή παρέμβαση ή ψήφισμα που επιχειρεί να επιβάλει λύσεις επί χάρτου, χωρίς να λαμβάνει υπόψη του το ιστορικό βάθος, την πραγματικότητα στο πεδίο και –κυρίως– το τίμημα που έχει πληρώσει μία από τις δύο πλευρές.

Ο αντισημιτισμός δεν πέθανε με τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν θάφτηκε στα ερείπια των στρατοπέδων συγκέντρωσης ούτε εξατμίστηκε με την απελευθέρωση του Άουσβιτς. Αντιθέτως: όπως κάθε ιδεολογική κατασκευή μίσους με ιστορικό βάθος, βρήκε νέες γλώσσες, νέα σχήματα, νέες συγκυρίες για να επιβιώσει. Ο σύγχρονος αντισημιτισμός δεν εκφράζεται πια με τη γλώσσα των φυλετικών θεωριών. Δεν φοράει πάντα τη σβάστικα. Φοράει άλλοτε την προβιά του αντιιμπεριαλισμού, άλλοτε της αντιπαγκοσμιοποίησης, άλλοτε της κριτικής σκέψης. Είναι πιο πονηρός. Πιο ελαστικός. Και γι’ αυτό, πιο ανθεκτικός.

Στις 2 Ιουνίου 2018, στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ, ο Άμος Οζ εκφωνεί την τελευταία του ομιλία. Βαριά άρρωστος, με πλήρη συνείδηση του τέλους που πλησιάζει, τα λόγια του ακούγονται ως πολιτική διαθήκη. Ακούραστος υπερασπιστής της ειρήνης, συνηγορεί υπέρ της λύσης των δύο κρατών (Ισραήλ και Παλαιστίνη), σταθερό μοτίβο της δουλειάς του και των αγώνων του.

Θα ήθελα να μιλήσω όχι τόσο για το έγκλημα που γίνεται στη Γάζα όσο για τον δράστη, δηλαδή για τον ανελεύθερο (illiberal) συνασπισμό που κυβερνά το Ισραήλ και για την απειλή που, κατά τη γνώμη μου, εκπροσωπεί για τη φιλελεύθερη Ευρώπη.

Γιατί η Χαμάς και το Ιράν κάνουν τον Χίτλερ περήφανο. 1.200 «βιβλία νεκρά» τώρα*, έξι εκατομμύρια «βιβλία νεκρά» πριν...