web only

Οι εκλογικές αναμετρήσεις των τελευταίων χρόνων σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες ανέδειξαν το ζήτημα της ασθενικής συμμετοχής των νέων στις εκλογικές διαδικασίες και στην κομματική ζωή γενικότερα.

Γιατί η Χαμάς και το Ιράν κάνουν τον Χίτλερ περήφανο. 1.200 «βιβλία νεκρά» τώρα*, έξι εκατομμύρια «βιβλία νεκρά» πριν...

Ποιος μιλάει, άραγε, για την πτώση της χούντας πενήντα χρόνια μετά; Όσοι συμμετείχαν πραγματικά στην πτώση της, και ήταν λίγοι όταν οι πολλοί, ως συνήθως, έκαναν τη δουλειά τους και στέναζαν στα γήπεδα, είναι στο παρασκήνιο και φειδωλοί στις κουβέντες τους. Ανάμεσά τους ένας από τους πιο όμορφους ανθρώπους που γνώρισα. Σιωπηλή, όπως η πρωινή γαλήνη του δάσους, δεν επεδίωξε ποτέ καμιά τιμή και κανένα αξίωμα στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, ξεχασμένη απ’ όλους εκτός από τους φίλους της, είναι η φιλόλογος Ασπασία Καρρά. Ίσως, από τους πιο βασανισμένους ανθρώπους μετά τον ηρωικό Σπύρο Μουστακλή στη διάρκεια της δικτατορίας. Τη θυμούνται, βέβαια, κάποιοι πανεπιστημιακοί του εξωτερικού και η περίπτωσή της εμπλουτίζει τη διεθνή βιβλιογραφία για τα βασανιστήρια και το έμφυλο τραύμα στη διάρκεια της χούντας.

Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Καθημερινή στις 18 Νοεμβρίου 1984. Γράφτηκε από τον Πάνο Ερμείδη, τυπικό εκπρόσωπο της «γενιάς του Πολυτεχνείου», με αντιδικτατορική δράση στη Θεσσαλονίκη. Το 1970 εισήχθη στην Πολυτεχνική της συμπρωτεύουσας, το 1972 φυλακίσθηκε από τη δικτατορία λόγω συμμετοχής σε φοιτητικές αντιστασιακές εκδηλώσεις, τον Νοέμβριο του 1973 είχε ενεργό συμμετοχή στην εξέγερση του Πολυτεχνείου και μετά φυλακίσθηκε ως πρωταίτιος. Το κείμενό του δημοσιεύεται ως τεκμήριο γενικότερων σκέψεων που γίνονταν τότε, οι οποίες δεν είναι και πολύ διαφορετικές για το ίδιο θέμα σήμερα.

Όταν η αμερικανική κυβέρνηση, που στηρίζει το Ισραήλ, είδε πώς αυτό αντιλαμβάνεται το δικαίωμά του στην άμυνα και πόσες χιλιάδες αμάχων Παλαιστινίων έχουν ήδη χαθεί χωρίς ακόμα να έχει  ξεπληρωθεί το αίμα των 1.200 θυμάτων της άγριας επίθεσης της 7ης Οκτωβρίου, άρχισε να μιλά για τα όρια που θέτει το δίκαιο του πολέμου και  για την ανάγκη να αποφευχθεί η επανάληψη του λάθους που έκαναν οι ΗΠΑ μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Συγχρόνως, κάλεσε τον ισραηλινό πρωθυπουργό να αποσαφηνίσει τους πολεμικούς του στόχους ενώ θύμισε ότι, μετά το τέλος της επίθεσης, πρέπει να βρεθεί λύση στο παλαιστινιακό πρόβλημα με βάση την αρχή των δύο κρατών. 

Τι ρόλο έπαιξε η ρωσική ακροδεξιά στη γενοκτονική επέκταση της Μόσχας στην Ουκρανία;

Ο Λαός ήταν παντού το 1973. Ο δικτάτορας άρχιζε διαγγέλματα με το Ελληνικέ λαέ. Οι αντίπαλοί του αγωνίζονταν για τον βασανισμένο Λαό. Και οι δύο πλευρές τα έδιναν όλα για το Λαό. Όμως κανείς από όσους ήξερα δεν θεωρούσε τον εαυτό του Λαό ή ότι ανήκε στο Λαό. Σε αφηρημένο επίπεδο στριμωχνόμαστε σε στατιστικά κουτιά και χωράμε σε αριθμητικά τσουβάλια όπως το σύνολο που περιέχει όλα τα σύνολα, ακόμη και τον εαυτό του. Αλλά μπροστά στον καθρέφτη δεν σκέφτεσαι Ίδε ένα νιοστό δείγμα Λαού. Ούτε λες Γειά σας είμαι ο τάδε και ανήκω στον Λαό, Είμαι Λαός ή κάτι τέτοιο όταν συστήνεσαι. Λαός είναι άλλοι.