web only

ΙΙ. 18/3/2020. Η πληγωμένη από τη δεκάχρονη κρίση χώρα μας μπήκε σε μια καινούργια απρόβλεπτη και βαριά περιπέτεια. Η εξέλιξη της οποίας θα είναι από πολλές πλευρές άσχημη, αλλά το πόσο άσχημη θα εξαρτηθεί από εμάς τους πολίτες, ως οργανωμένη κοινωνία αλλά και από τον καθένα μας ατομικά. Η νηφαλιότητα, η τήρηση των κανόνων, η κριτική αποδοχή των αποφάσεων των αρχών αλλά και η αλληλεγγύη θα είναι οι παράμετροι που θα παίξουν ρόλο με δεδομένο το τεχνολογικό επίπεδο των υποδομών και τη δυνατότητα του υγειονομικού δυναμικού της χώρας.

Ι. 17/3/2020. Η ανακοίνωση της πολιτικής του Ηνωμένου Βασιλείου για την άμυνα απέναντι στον κορωνοϊό έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία. Πολλοί σκέφτηκαν ότι ο Τζόνσον είναι άκαρδος, αναίσθητος, τρελός, νεοφιλελεύθερος κλπ. Πριν κάνουμε όμως χαρακτηρισμούς ας θέσουμε ένα κρίσιμο ερώτημα. Αποτελεί η αντίληψή του εκδοχή ορθολογικής αντιμετώπισης της καταστροφικής απειλής; Η ιστορία θ’ απαντήσει σ’ αυτό το ερώτημα, κάποιες σκέψεις όμως μπορούν να γίνουν ή ν’ αναπαραχθούν αντιμαχίες γύρω από το ζήτημα. Θα μας βοηθήσουν επίσης να ξεκαθαρίσουμε ποια ακριβώς είναι η στρατηγική που ακολουθεί η χώρα μας , μαζί με όλες τις άλλες και τον ΠΟΥ.

Όταν μία υπηρεσία υγείας λειτουργεί πέραν των συνήθων δυνατοτήτων της είναι υποχρεωμένη να κάνει διαλογή. Ωραία λέξη με τρομακτικό περιεχόμενο. Σημαίνει ότι είναι υποχρεωμένη ν’ αφήσει περιπτώσεις εκτός φροντίδας, που τις χαρακτηρίζει (ανεξάρτητα από την αυθαιρεσία που περιέχει η διαδικασία αυτή), «απελπισμένες», για να επικεντρωθεί σε εκείνες που είναι περισσότερο ελπιδοφόρες, ειδάλλως θα καταρρεύσει.

Με την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου της 2/3/2020, η κυβέρνηση αποφάσισε μονομερώς την αναστολή του καθεστώτος της διεθνούς προστασίας των προσφύγων (και τη συνακόλουθη επαναπροώθησή τους στις χώρες προέλευσης ή καταγωγής τους). Έπραξε σωστά; Όχι, διότι έτσι παραβιάζονται θεμελιώδεις κανόνες του διεθνούς δικαίου και διεθνείς συμβάσεις.

Eίδα το περίφημο video του Mikeius που τιτλοφορείται “Ο ευγενής άγριος και η βία της αναρχίας”. Δεν έχω παρακολουθήσει το σύνολο των συζητήσεων, αλλά η αίσθησή μου είναι ότι έχει προκύψει ένα έντονα heated debate.

Μια παρέμβαση στη συζήτηση για την Ομόνοια. Με αφορμή τη νοσταλγία που υποκίνησε το νέο σιντριβάνι, το οποίο ανακαλεί μνήμες της μεταπολεμικής Ελλάδας. Γράφει ο Ανδρέας Πανταζόπουλος.

Η ταυτότητα ως συλλογικός εγωισμός και υποκειμενισμός οδηγεί, με τον έναν ή άλλον τρόπο, στην ακροδεξιά ταυτοτική γραμμή. Μια παρέμβαση του Νικόλα Σεβαστάκη.[1]

Είναι φεμινιστικό, πλήθη γυναικών να τραγουδούν ένα τραγούδι που θεωρεί δυνάμει βιαστές όλους τους άντρες; Είναι χιουμοριστικό το ίδιο τραγούδι, που χαρακτηρίζει βιαστές «το κράτος, τους μπάτσους, τους δικαστές, τους φασίστες»;

Ο σκηνοθέτης Σταύρος Καπλανίδης δεν είναι πια ανάμεσά μας. Πέθανε λίγο πριν από τα μεσάνυχτα της 15ης Νοεμβρίου 2019, έπειτα από σύντομη πάλη με τον καρκίνο.

Μέσα σε ένα Παρασκευοσαββατοκύριακο υπήρξα κοινωνός δύο εμπειριών οι οποίες καταδεικνύουν τα πολύ διαφορετικά είδωλα που συνυπάρχουν στην επικαιρότητα της πόλης μας και ερίζουν για την αφοσίωσή μας.