web only

Από πάντα, οι Έλληνες έχουμε μια κακιά συνήθεια. Έχουμε την εντύπωση ότι όλος ο ντουνιάς γυρνάει γύρω από εμάς. Ότι είμαστε το άλας της Γης. Γι’ αυτό διαβάζω διάφορα ανόητα σχόλια, γύρω από το καρακιτσαριό της τελετής στην Πόλη, επί τη επετείω της αλώσεως. Πέρα από εθνικούς συμβολισμούς, ωστόσο, το μεγάλο θέμα είναι η αδυναμία της Ελλάδας να κατανοήσει την Τουρκία – και να χρησιμοποιήσει το δυναμισμό της οικονομίας σε ένα πρόγραμμα ανάκαμψης. Γι’ αυτό θα μείνουμε μόνο στα σύμβολα.

Από τη στιγμή που το περασμένο καλοκαίρι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έκανε την θεαματική στροφή και πλέον υπογράφει αριστερά Μνημόνια, ψηφίζει περικοπές, βάζει κόφτες και δεν προλαβαίνει να παίρνει μέτρα, δηλαδή έγινε μνημονιακότερη των μνημονιακών, η Αντιπολίτευση φαίνεται να έχει περιέλθει σε αμηχανία ως προς την στρατηγική που πρέπει να ακολουθήσει. Ο Τσίπρας έπαυσε –έστω και προσωρινά– να αντιμάχεται τους δανειστές και εμφανίζεται να είναι ο πιο καλός ο μαθητής στις απαιτήσεις των Θεσμών (ή της Τρόικας, για να θυμόμαστε τα παλιά). Η Νέα Δημοκρατία από την άλλη πρέπει να αποφασίσει πώς θα αντιδράσει σε αυτή την οββιδιακή μεταμόρφωση που εξασφάλισε στους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ χρόνο παραμονής στην εξουσία επί θυσία της όποιας αριστερής ιδεολογίας.

Η δικαιοσύνη βυθίζεται υπό το βάρος των συμπεριφορών της ηγεσίας τους, αλλά και της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Δικαιοσύνης, αλλά τα κρούσματα αυταρχικών συμπεριφορών συνεχίζονται. [ΤΒJ]

Τι ακριβώς συμβαίνει με το θέμα που ακούει στο εξωτικό όνομα "Τσαμικό ζήτημα". Και γιατί, κάθε τόσο, διεισδύει στη ζωή μας από τις χαραμάδες της επικαιρότητας. [ΤΒJ]

Η επίσκεψη του προέδρου Πούτιν στη χώρα μας κατέδειξε κατά τον πιο εμφατικό τρόπο πως τα του Θεού και τα του Καίσαρος βρίσκονται σε άρρηκτη ενότητα όσο και αν ο Χριστός υπέδειξε τον διαχωρισμό τους.

Την Κυριακή 29 Μαΐου συμπληρώνονται οκτώ χρόνια από το θάνατο του Άγγελου Ελεφάντη, εκδότη του περιοδικού Ο Πολίτης. Γιατί τον θυμόμαστε.

Η αλληγορική ιστορία ενός Γάλλου που δεν πήρε πτυχίο ιατρικής αλλά πουλούσε τον εαυτό του ως πετυχημένο γιατρό, ώς τη στιγμή που πλέον δεν μπορούσε να λέει άλλα ψέματα. Τι μας θυμίζει;

Ως κυβέρνηση, οι φανατικοί του ΣΥΡΙΖΑ έχουν βρει τον φταίχτη για όλα τα κακά της μοίρας μας: είναι οι «μενουμευρώπηδες». Ευτυχώς που υπάρχουν δηλαδή – είναι κι αυτοί μια κάποια λύσις, όταν έχεις ξεμείνει από δικαιολογίες.

Η Ντόρα Μπακογιάννη και ο Ευάγγελος Βενιζέλος καταφέρθηκαν εναντίον της σαρίας στη Θράκη, Έχουν όλα τα δίκια με το μέρος τους. Αλλά γιατί όσο περνούσε από το χέρι τους η κατάργησή της, όταν και οι δύο ήταν υπουργοί, δεν έκαναν τίποτα για να καταργηθεί;

«Δεν ξέρουν τι κάνουν». Είναι ο πιο συνηθισμένος ίσως αφορισμός του μενουμευρωπαϊκού μπλοκ για την κυβέρνηση. Η μομφή της ανικανότητας, της σύγχυσης, της ανυπαρξίας στρατηγικού σχεδιασμού. Η διαπίστωση ότι ενεργούν σπασμωδικά, «εική και ως έτυχε», ως νευρόσπαστα που αφήνονται να παρασυρθούν από τα γεγονότα με μοναδικό γνώμονα την παραμονή τους στην εξουσία.