Στην πρόσφατη ιστορία της, η Ελλάδα υπέστη και τα δύο. Και όσον αφορά το καθαρά αντιστασιακό μέρος, η Αριστερά επέδειξε ξεκάθαρα πατριωτικά αντανακλαστικά. Δεχθήκαμε τριπλή εισβολή ξεκινώντας με την ιταλική την 28η Οκτωβρίου 1940 και τη γερμανική στις 6 Απριλίου του 1941, με το ΕΑΜ να ιδρύεται μία ημέρα πριν συμπληρωθούν 11 μήνες από την πρώτη επίθεση. Ανεξαρτήτως της εθνικής αυτοχειρίας που είναι κάθε εμφύλιος όπως και αυτός που ακολούθησε, η Αριστερά έδειξε το πατριωτικό της μέταλλο και έκανε το σωστό παίρνοντας τα όπλα κατά του εισβολέα.
Και κατά τη δικτατορία του 1967-74, στην κορυφαία αντιστασιακή πράξη κατά της χούντας, την εξέγερση του Πολυτεχνείου, η Αριστερά ήταν παρούσα – αν και όχι πανταχού, όπως της αρέσει πλέον στις μέρες μας να νομίζει. Οι φοιτητές ζητούσαν ελευθερία και δημοκρατία. Δεν θυμάμαι κάποιο πανό ή γκραφίτι να ζητούσε να φύγει η χούντα και να γίνουμε σοβιέτ.
Και, προϊόντων 48 ετών, ερχόμαστε στη παρούσα περίσταση και συγκυρία. Η χώρα τα τελευταία χρόνια δέχεται μια συνεχώς ογκούμενη κλιμάκωση των απειλών εκ μέρους της Τουρκίας που πλέον άπτονται κυριαρχίας εθνικού εδάφους. Πρόκειται ξεκάθαρα για υπαρξιακή απειλή. Και μάλιστα με μια Τουρκία σε τέτοια ρευστή πολιτική και κοινωνική εσωτερική σκηνή που το ενδεχόμενο να διαβεί τον αιγαιακό Ρουβίκωνα θεωρείται αυξημένα πιθανό. Ταυτόχρονα, η Ελλάδα, λόγω της δεκαετούς οικονομικής κρίσης, απείχε σχεδόν ολοκληρωτικά από την ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων, με αποτέλεσμα να πρέπει να βασίζεται πρακτικά στην συτοθυσία του προσωπικού της, επειδή το hardware μας είχε τελειώσει. Η παρούσα κυβέρνηση αποφάσισε –ορθώς πράττουσα– την ενίσχυσή τους. Και ποία η στάση του αριστερού μισού του ημικυκλίου μας; Με εξαίρεση το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ εναντιώθηκαν. Η περίσταση δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερη ώστε –διά της ψήφου τους επί του συγκεκριμένου– να ξαναεπιδείξουν τα πατριωτικά αντανακλαστικά που είχαν δείξει και στο παρελθόν, αυτονόητα για κάθε κόμμα στο Κοινοβούλιο. Όταν η χώρα είναι υπό απειλή, το ημικύκλιο στο βουλευτήριο πρέπει να συγκλίνει και να δημιουργεί τον κύκλο της εθνικής ενότητας. Οι διαφορές στα υπόλοιπα υποδεέστερα θα είναι πάντα εκεί για τη διεξαγωγή και την εξάσκηση του εθνικού αλληλοφαγώματος. Αλλά όχι στις αμυντικές δαπάνες. Σε καιρό ειρήνης, η υπερψήφιση των δαπανών για τις Ένοπλες Δυνάμεις είναι η εκδοχή του έργω πατριωτισμού. Και η ακροαριστερή αξιωματική αντιπολίτευση μαζί με τους ορθόδοξους ακραίους κομμουνιστές καταψήφισαν.
Κατά τη γνώμη μου, η επίδραση του ακραίου «κινηματικού αντιπολεμικού ακτιβισμού» και η εκ μέρους του βλακώδης ταύτιση κάθε τι εθνικού με τον εθνικισμό ίσως είναι μια από τις αιτίες. Αλλά η καταψήφιση συνέβη, ερήμην των λόγων που την προκάλεσαν.
Το αποκορύφωμα της τρικυμίας εν κρανίω δακτυλήθρας του ξάδερφου Τσίπρα, ο οποίος ξεστόμισε τα περί της άμυνας που θεωρεί ότι δεν είναι αυτοσκοπός, συμπυκνώνουν την βραδύτητα της αντίληψης του ίδιου αλλά και του ρόλου του. Βλέπετε, ο ξάδερφος Τσίπρας τυγχάνει Τομεάρχης Άμυνας του κόμματός του. Ο άνθρωπος είναι η ενσάρκωση της ανεπίγνωστης ειρωνείας.
