Μωρίας αποθέωσις

Στους πρώτους, σε αυτούς που δεν χρειάζεται να τη μάθουν, συγκαταλέγονται όσοι πιστεύουν ότι είναι ένα ακροδεξιό σκουπίδι που εκλέγεται με τους Ρεπουμπλικανούς στην πολιτεία της Τζώρτζια, ότι έχει υιοθετήσει κάθε θεωρία συνωμοσίας που υπάρχει (περιλαμβανομένης αυτής που θέλει τον Τραμπ να έχει κερδίσει τις εκλογές, αλλά οι Δημοκρατικοί έχουν συμμαχήσει με τους Εβραίους που χρησιμοποίησαν λέιζερ από το διάστημα για να κερδίσει ο Μπάιντεν). Περιττό να πω πως ο προηγούμενος πρόεδρος πίνει νερό στ’ όνομά της – μάλλον diet coke, γιατί νερό δεν πίνει.

Και ερχόμαστε στον μοναδικό λόγο που αξίζει να μάθει κανείς για αυτό το ξόανο. Και δεν είναι άλλος από την απύθμενη βλακεία της. Αν η βλακεία ήταν βουνό, η Μάρτζορι θα ήταν το Έβερεστ. Όμως επειδή πρόκειται περί βλακείας απύθμενης όπως προείπα, πιο ταιριαστή θα ήταν η αναλογία με την Τάφρο των Μαριανών την  οποία η Μάρτζορι ξεπερνάει.

Το τελευταίο δείγμα της, μάλιστα, οδηγεί στη βεβαιότητα πως η βλακεία της μεστώνει. Δεν τη διαβλέπει κανείς μέσα από βαρετούς ατέρμονους πλατειασμούς των λόγων της, που μπορεί να σε καθηλώσουν αβοήθητο για ώρες, ανήμπορο να αντέξεις μέχρι τέλους. Όχι. Είπαμε, πρόκειται περί χαζοντάμαρου ολκής. Δεν χρειάζεται ώρες. Είναι ικανή να σε στείλει αδιάβαστο ακαριαία. Με μία λέξη. Όπως πριν από μερικές μέρες [κεφαλοδεθείτε: προειδοποιώ], όπου σε δηλώσεις της, θέλοντας να στηλιτεύσει τη συμπεριφορά των αντιπάλων της Δημοκρατικών, τους κατηγόρησε πως στέλνουν εναντίον των Ρεπουμπλικανών την "Gazpacho Police", μπερδεύοντας, στην άγνοιά της το  σκοτάδι το άραχνο, τη συμπαθητική σούπα των Ιβήρων με τη διαβόητη μυστική αστυνομία των Ες Ες "Gestapo".

Αλλά το θέμα, κατά τη γνώμη μου, δεν σταματάει στη Μάρτζορι. Σε αυτήν καταλήγει,  αναδεικνύοντας στην πορεία το προπατορικό αμάρτημα της δημοκρατίας για ελεύθερη αντιπροσώπευση. Εξηγούμαι: η Μάρτζορι, λοιπόν,  βρίσκεται σε τέτοια κατάσταση βλακείας που δεν της επιτρέπει να αντιληφθεί το μέγεθός της – και κάποια στιγμή αποφασίζει να κατέλθει στον πολιτικό στίβο. Λογικά [επισφαλώς χρησιμοποιούμενο εδώ], κάποιος από το περιβάλλον της θα έπρεπε να βρεθεί και να της πει: «άσ’ το βρε Μάρτζορι – καλά  δεν είμαστε εδώ στο τροχόσπιτό μας με τις καραμπίνες μας; Πού να τρέχεις στην Ουάσινγκτον;» - και με τρόπο όφειλε να την αποτρέψει.

Αλλά όχι. Η Μάρτζορι το εννοούσε πραγματικά. Και όχι μόνο η ίδια δεν δύναται να αντιληφθεί την κατάσταση, όχι μόνο το περιβάλλον της δεν τη σταμάτησε, αλλά βρέθηκαν και οι απαραίτητες δεκάδες χιλιάδες ψήφοι ανθρώπων στη πολιτεία του νότου των ΗΠΑ που την είδαν και την άκουσαν και είπαν μέσα τους «ναι, αυτή θέλω να με εκπροσωπεί». Αντιλαμβάνεσθε...