Σύνδεση συνδρομητών

Μαρία Λαϊνά (1947 - 2023)

Τρίτη, 05 Μαρτίου 2024 09:31
H Μαρία Λαϊνά φωτογραφημένη από τον Παναγιώτη Ιωαννίδη. Πορτρέτα της ποιήτριας τραβηγμένα στις 18 Δεκεμβρίου 2006, που πρωτοδημοσιεύτηκαν στο Books' Journal #149.
Παναγιώτης Ιωαννίδης
H Μαρία Λαϊνά φωτογραφημένη από τον Παναγιώτη Ιωαννίδη. Πορτρέτα της ποιήτριας τραβηγμένα στις 18 Δεκεμβρίου 2006, που πρωτοδημοσιεύτηκαν στο Books' Journal #149.

Ο αποχαιρετισμός στην ποιήτρια (πέθανε στις 27 Δεκεμβρίου 2023) –που έγραψε επίσης θεατρικά έργα, υβριδικά πεζά, και παιγνιώδη δοκίμια ιδιαίτερης σημασίας– με ένα ποίημα από κάθε ποιητικό βιβλίο* της (εκτός απο το πρώτο, το οποίο επέλεξε να μην ξανατυπώσει ποτέ). Τεύχος 149

Κύκλος 6ος [απόσπ.]

Σ’ αυτό το άσπρο μουγγό τοπίο

που η ομίχλη καληνυχτίζει το σπίτι

τα μακρινά βράδια του ελαφιού

κράτα μου συντροφιά

κι άσ’ τη σκιά μου να θαφτεί στο χιόνι

πιο μαλακό από καλοκαιριάτικη νύχτα

                  (Επέκεινα, 1970)

 

Μετατόπιση

Αν θέλω να φχαριστηθώ μεγάλους χώρους

γυρεύω ένα διάστημα ανάστροφο

μπροστά μού επιτρέπουν μόνο μια στιγμή κάθε φορά.

Γιατί όλα ξεκινούν από τον ήχο

ενός μικρού ελατήριου

μέσα σου

αδέσποτου

τον ήχο μιας μικρής βελόνας

που σπάζει το φως

και σε ρίχνει

στην άλλη μεριά την κρυμμένη.

Λοιπόν φέρνομαι σαν τα καγκουρώ

απομακρύνομαι απ’ το σημείο μου

με θεόρατα πηδήματα

χωρίς βαρύτητα.

                               (Αλλαγή τοπίου, 1972)

 

Απόγευμα

Αυτό το μέρος της γης είχε μια μικρή βροχή·

έγιναν όλα με μιαν ήσυχη επιμονή.

Ανεβαίνοντας η σκιά μέχρι

το στραγγισμένο χρώμα του βουνού

ανάσανε φρεσκολουσμένη.

                                       (Σημεία Στίξεως, 1979)

 

[«Επειδή απόψε...»]

Επειδή απόψε

περνούσε με άμαξα μπροστά στο καλοκαίρι

κι ένιωθε την ανάγκη να ξεχάσει

ότι στα όνειρά της ήταν πάντα ένα δέντρο

ένα απ’ τα πολλά

γεμάτη δάκρυα

και τώρα επιστρέφει.

                                               (Δικό της, 1985)

 

Μότσαρτ

Θυμάμαι λίγο

μια άμαξα στενή πάνω στη γέφυρα

μαύρο νερό

μια τρομερή μαύρη βάρκα

ένα θαμπό γυάλινο κλάμα.

Προσθέτω ένα δυνατό συναίσθημα απόλαυσης

σαν το κουπί που λάμνει όλο και πιο πέρα.

                                       (Ρόδινος Φόβος, 1992)

 

1 [απόσπ.]

Ζω εδώ

όπως τα έντομα ζουν εδώ

για τη δροσιά της νύχτας

                     (Εδώ, 2003)

 

Όχι εγώ [απόσπ.]

Δύσκολα θυμάσαι

ότι το τώρα

δεν θα ξανάρθει

όλο τον καιρό

και τον επόμενο

σαν πέτρα

σαν χιόνι σαν ήλιος στην πέτρα

                (Ο Κήπος – Όχι εγώ, 2005)

 

[«η σκιά φτάνει...»]

         η σκιά φτάνει

ώς το ταβάνι

τα δοκάρια την κάνουν κομμάτια

το ρολόι λούζει το κρεβάτι

ο φόβος μ’ έχει συνεπάρει

                           (Μικτή τεχνική, 2012)

 

Με χτύπησε στο πρόσωπο

η σκόνη του ήλιου

ο πυρετός του φεγγαριού.

Χτυπάει η φλέβα του καλοκαιριού·

εν αναπαύσει ο πάνθηρας

η βελουδένια χάρη του

η τρομερή στιλπνή του ρώμη.

                        (Ό,τι έγινε – άνθρωποι και φαντάσματα, 2020)

* Τα βιβλία της είχαν πρωτοκυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Κέδρος, Κείμενα, Στιγμή, Καστανιώτη και Πατάκη· σήμερα, η ποίησή της της περιόδου 1970-2012 καθώς και η τελευταία συλλογή του 2020, κυκλοφορούν από τις εκδ. Πατάκη.

επιμέλεια: Παναγιώτης Ιωαννίδης

Παναγιώτης Ιωαννίδης

Ποιητής, κριτικός, μεταφραστής, δοκιμιογράφος, μέλος της συντακτικής ομάδας του περιοδικού για τη διερεύνηση του ποιητικού φαινομένου ΦΡΜΚ, ιδρυτής και επιμελητής των ποιητικών αναγνώσεων «Με τα λόγια (γίνεται)». Έχει δημοσιεύσει τα ποιητικά βιβλία Το σωσίβιο (2008), Ακάλυπτος (2013), Πολωνία (2016),  Ρινόκερως (2020) και έχει συμμετάσχει στα συλλογικά δοκιμιακά έργα Μια συζήτηση για την ποίηση τώρα (2018) και Τι μας μαθαίνει η τέχνη (2020).

Προσθήκη σχολίου

Όλα τα πεδία είναι υποχρεωτικά. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.