web only

Στο διήγημα «Conroy’s public» που δημοσιεύτηκε το 1952 στο  τρίτο τεύχος του Magazine of Fantasy and Science Fiction, ο συγγραφέας Ron Goulart (1933-2022) μας διηγείται την ιστορία ενός αποτυχημένου συγγραφέα, του Ted Conroy, που αποφασίζει να αποτραβηχτεί σ’ έναν κόσμο φτιαγμένο στα μέτρα του. Αγοράζει έναν πλανήτη και τον εποικίζει με αντίγραφα του εαυτού του –σήμερα θα τους λέγαμε κλώνους– σε όλες τις βαθμίδες και τους ρόλους μιας κοινωνίας, αντίγραφα που δημιουργεί με τη δύναμη της σκέψης του – μια τεχνική που του δίδαξε ένας σαμάνος της Αφροδίτης και που φυσικά φέρουν όλα το όνομά του: Ted Conroy. Οι κλώνοι αυτοί –υπάκουοι υπηρέτες– ικανοποιούν κυρίως την επιθυμία του για αναγνώριση, καθώς το μοναδικό λογοτεχνικό περιοδικό του κόσμου του, το Weird Conroy Tales, τα δημοσιεύει αμέσως και βρίσκουν τρομερή απήχηση στο αναγνωστικό κοινό, το οποίο τον κατακλύζει με επαινετικά γράμματα και διθυραμβικά σχόλια στην τοπική εβδομαδιαία εφημερίδα The Saturday Review of Conroy. Όσο για τα μυθιστορήματα και τις νουβέλες του, εκδίδονται σε αστρονομικά τιράζ και του αποφέρουν εκατομμύρια (δολάρια Conroy, φυσικά).

Η αιτία για το δυστύχημα των Τεμπών ήταν από την πρώτη στιγμή δεδομένη: Οι υπεύθυνοι για  τη ρύθμιση της κυκλοφορίας των τρένων έβαλαν δύο τρένα  να κινούνται αντίθετα στην ίδια γραμμή, επειδή παραβίασαν τον κανονισμό λειτουργίας. Η τήρηση του οποίου είναι υποχρεωτική, μέχρι να αλλάξει. Πράγμα που θα συμβεί όταν εγκατασταθεί τηλεδιοίκηση, οπότε θα θεσπιστεί άλλος κανονισμός.

Nouvelle Vague. Ασπρόμαυρη αμερικανική παραγωγή 2025 του Richard Linklater. Σενάριο: Holly Gent, Laetitia Masson, Vincent Palmo Jr. Διεύθυνση φωτογραφίας: David Chambille. Μοντάζ: Catherine Schwartz. Παίζουν: Guillaume Marbeck, Zoey Deutch, Aubry Dullin, Adrien Rouyard, Antoine Besson, Suzanne Schiffman. Παραγωγή: ARP Productions, Detour Production. Διάρκεια: 106’

Ο ανεξάρτητος αμερικανός σκηνοθέτης Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ με τη νέα δουλειά του πηγαίνει στη Γαλλία των αρχών του 1960 και ανασυστήνει τα γυρίσματα μιας θρυλικής ταινίας του γαλλικού νέου κύματος: της πρώτης ταινίας μεγάλου μήκους του Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, Με κομμένη την ανάσα.

Οι χούλιγκαν όλων των συλλόγων, ενώ αλλάζει η φανέλα,  ίδιοι είναι στην ψυχή και στη συμπεριφορά τους. Μόνο κάποιοι είναι πιο οργανωμένοι από άλλους ή υποστηρίζονται καλύτερα από τους μηχανισμούς της ομάδας, εντασσόμενοι, ούτως ή άλλως,  σε αυτούς.

Και ναι, το ποδόσφαιρο είναι η αφετηρία, όμως εντέλει η δραστηριότητά τους δεν έχει σχέση με τον αθλητισμό.

Το κείμενο που δημοσιεύεται, όπως και οι ομιλίες στην εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου στο κτίριο της Παλιάς Βουλής, υπέδειξαν, εύστοχα θαρρώ, τη σημασία του βιβλίου της Ελένης Κουρμαντζή για τον Αθανάσιο Ψαλίδα και τη συμβολή της διδασκαλίας και του έργου του στην ανάπτυξη του φιλελεύθερου φιλοσοφικού στοχασμού στο χώρο του Ελληνικού Διαφωτισμού (βλ. και https://booksjournal.gr/kritikes/istoria/5664-i-foni-tou-diafotisti-athanasiou-psalida). Η δική μου παρέμβαση εντοπίζεται στην υπόδειξη μιας άλλης, εδαφικής, διάστασης της εισαγωγής και της καλλιέργειας των Φώτων στις ελληνικές περιφέρειες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, εν προκειμένω στα γεωγραφικά όρια της Ηπείρου και της Αλβανίας, και χρονολογικά, κατά τις τελευταίες δεκαετίες πριν από την Ελληνική Επανάσταση. Και για να το πούμε πιο καθαρά, για την Ηπειρωτική ιστορία στα χρόνια της παρουσίας του Αλή πασά στο πασαλίκιο των Ιωαννίνων (1788-1821).

*Οι μεγάλοι δάσκαλοί μου στην πολιτική είναι ο Φωκίων Δημητριάδης και ο Κώστας Μητρόπουλος

*Πολιτικά, με κινητοποίησε το χρέος προς τη χώρα

*Ακροκεντρώος; Είναι ένας υβριστικός όρος της Αριστεράς

*Οι κλασικοί δεν έγραψαν ώστε ένας σκηνοθέτης να έρχεται να αλλάζει το κείμενό τους και να δημιουργεί έργα για να μας λέει την αποψάρα του

*Τα μυθιστορήματα πρέπει να διαβάζονται

*Χρειάζεται κρατικός έλεγχος, να μην είναι η αγορά των μονοπωλίων και των ολιγαρχών

*Είμαι φιλελεύθερος, δεν είμαι νεοφιλελεύθερος

* Η δημόσια παιδεία είναι ένα αίσχος, σε όλα τα επίπεδα, με ευθύνη μεγάλη και του κράτους

Η εικόνα ενός ανθρώπου που έχει στήσει σκηνή μπροστά από το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη είναι βαθιά συμβολική, ταυτόχρονα επικίνδυνα αποκαλυπτική και ιδιαίτερα ανησυχητική για το πού έχει φτάσει η χώρα ως προς τη σύγχυση ανάμεσα στα δικαιώματα και στην ασυδοσία. Αποτελεί ένα σουρεαλιστικό στιγμιότυπο της σύγχρονης Ελλάδας. Στην περίπτωσή μας, ο ακτιβισμός λειτουργεί ως θέαμα, η πρόκληση ως εισιτήριο για τηλεοπτικό χρόνο, ο δημόσιος χώρος ως σκηνικό προσωπικής ηρωοποίησης και πολιτικών σκοπιμοτήτων.

Ποσώς με ενδιαφέρει ο Αλέξης Τσίπρας και εάν επανακάμψει στην ενεργό πολιτική με ένα νέο παλιό κόμμα από το μελλοντικό παρελθόν του.

Μεταξύ «αστείου και σοβαρού», σε 5 λεπτά με 900 και κάτι λέξεις 

Δεν είναι και τόσο εύκολο να σκέφτεσαι σαν τον άνθρωπο που έγραψε το μνημειώδες, Η Φαντασιακή Θέσμιση της Κοινωνίας (1985 [1975]), μα ούτε και ακατόρθωτο. «Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο για κάποιον που θα προσπαθήσει».

Σαν σήμερα, 7 Οκτωβρίου, το 1763, ο Γεώργιος ΙΙΙ της Βρετανίας υπέγραψε μια Βασιλική Διακήρυξη (Royal Proclamation) που συνέβαλε όσο λίγα άλλα γεγονότα, 12 χρόνια μετά, στον πόλεμο της αμερικανικής ανεξαρτησίας. Η διακήρυξη αυτή ρύθμιζε τα θέματα των μετακινήσεων και της εγκατάστασης των κατοίκων των 13 αμερικανικών αποικιών στις εκτάσεις μεταξύ των Απαλαχίων και του Μισισιπή. Η θύελλα που ξεσήκωσε στις φυτείες της Βιρτζίνια και τα σαλόνια της Φιλαδέλφειας άλλαξε τον κόσμο.