Είναι αλήθεια ότι ο κόσμος αυτός γνώρισε την ακμή του στις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα, ενώ τις δυόμιση δεκαετίες του 21ου αιώνα δείχνει αναποτελεσματικός όσον αφορά το εξωτερικό, δηλαδή τις διεθνείς γεωστρατηγικές σχέσεις του, και κουρασμένος όσον αφορά το εσωτερικό του, δηλαδή τις κοινωνίες του.
Κοινωνίες οι οποίες, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, σταμάτησαν να κάνουν πολέμους εναντίον άλλων στο εξωτερικό και επαναστάσεις εναντίον της εξουσίας, της ανελευθερίας, της θρησκείας κ.λπ. στο εσωτερικό, δεν τους έμεινε δηλαδή παρά να κάνουν επαναστάσεις εναντίον των ίδιων τους των εαυτών, των ίδιων τους δηλαδή των κοινωνιών: κίνημα του τσαγιού, κουλτούρα της ακύρωσης, κουλτούρα της αφύπνισης (woke), κοινωνίες και κράτη χωρίς σύνορα κ.λπ. Κοινωνίες που πλέον θεωρούν ότι ο εχθρός δεν βρίσκεται κάπου εκεί έξω, εντός ή εκτός κράτους, αλλά εντός του «σώματός» τους, κάποιες ασθένειες «αυτοάνοσες».
Στις κοινωνίες αυτές, την επανάσταση των προηγούμενων αιώνων διαδέχτηκε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η επαναστατικότητα. Και την επαναστατικότητα διαδέχτηκε από τις αρχές του 21ου αιώνα η δικαιωματικότητα. Μια δικαιωματικότητα η οποία εκδηλώνεται με διαφορετική ένταση στην αμερικανική κοινωνία απ’ ό,τι στις ευρωπαϊκές: μεγαλύτερη και πιο αιχμηρή στην πρώτη, λιγότερο αιχμηρή στις δεύτερες.
Κοινωνίες όχι αυτοκαταστροφικές, όπως πολλοί ισχυρίζονται, σίγουρα όμως δυνάμει εσωστρεφείς – στις οποίες μια διαστροφική, υπερτροφική («δικαιωματική») και χωρίς όρια δικαιωματικότητα έχει φτάσει να δημιουργεί περισσότερα προβλήματα (κυρίως κοινωνικής συνοχής και πολιτικής αναποτελεσματικότητας) από όσα επιλύει, όπως τα παρακάτω τρία παραδείγματα, ένα ελληνικό, ένα ευρωπαϊκό και ένα, κυρίως, αμερικανικό, δεικνύουν.
Διότι πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί, π.χ., στα καθ’ ημάς, το ελέω ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δικαίωμα ψήφου σε 16χρονους; Δηλαδή σε ανθρώπους οι οποίοι, ενώ δεν έχουν το δικαίωμα να ρυθμίσουν τις τύχες της δικής τους ζωής (αλλά τις ρυθμίζουν οι γονείς και οι κηδεμόνες τους), να έχουν αποκτήσει το δικαίωμα και τη δυνατότητα να ρυθμίζουν τις ζωές των άλλων, της κοινωνίας και του κράτους. Άνθρωποι οι οποίοι ενώ δεν έχουν κανένα δικαίωμα από τα καθημερινά και συνηθισμένα (σχηματικώς ειπείν «κατώτερα»), όπως π.χ. δικαιοπραξίας, παράστασης στα δικαστήρια, δικαίωμα γάμου, ακόμα και ικανότητα οδήγησης, κ.λπ., να διαθέτουν το όλως εξαιρετικό και σπουδαιότατο («ανώτερο») δικαίωμα της ψήφου, που αναδεικνύει αυτόν ο οποίος θα κυβερνήσει τη χώρα. Για να την οδηγήσει πού; Σε ποιον κόσμο τον οποίο ο 16χρονος εκ των πραγμάτων δεν γνωρίζει; Ακόμα δε κι αν ο έφηβος 16χρονος γνωρίζει τι δεν του αρέσει ως 16χρονου (που κι αυτό επιστημονικά συζητείται), σίγουρα δεν είναι σε θέση να γνωρίζει πώς πρέπει να γίνει ο κόσμος του ενήλικου, που ο ίδιος ο 16χρονος θα γίνει σε λίγα χρόνια. Διότι, σημειωτέον, ο 16χρονος δεν ψηφίζει μόνο για εφηβικά θέματα, αλλά για όλα τα θέματα. Μήπως τελικά έχουμε γίνει μια κοινωνία η οποία –κατά το κύριο χαρακτηριστικό της Αριστεράς– βάζει το κάρο μπροστά από το άλογο;
Ή πως αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί, π.χ. η με χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Ένωσης ενθάρρυνση χρήσης της μαντήλας από τις μουσουλμανικού θρησκεύματος γυναίκες, κυρίως νέων, αφού οι μεγαλύτερης ηλικίας ούτως ή άλλως τη φορούν, με τη θεσμοθέτηση ευρωπαϊκής ημέρας της μαντήλας, ως δήθεν στοιχείου και εκδήλωσης συμπερίληψης και πολυπολιτισμικότητας, ενώ στην πραγματικότητα η εν λόγω μαντήλα αποτελεί σαφέστατο σύμβολο θρησκευτικής δήλωσης γυναικείας υποταγής συγκεκριμένης θρησκείας, ενάντια στη λαϊκότητα της κοινωνίας και του κράτους;
Ή πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί επίσης, π.χ., η ελλείψει πραγματικής επανάστασης, ανάδειξη των μη βιολογικών-κοινωνικών φύλων (genders), σε σχέση π.χ. με τις τουαλέτες τρίτου φύλου κ.λπ.; Οι δημόσιες τουαλέτες εξ όσων γνωρίζω δημιουργήθηκαν και υπάρχουν για να καλύπτουν βιολογικές (και όχι κοινωνικές) ανάγκες των πολιτών. Περαιτέρω, η ύπαρξη διακεκριμένων δημόσιων τουαλετών (γυναικείων - ανδρικών) εξυπηρετεί την ύπαρξη διαφορετικών βιολογικών φύλων. Η ύπαρξη και τουαλετών τρίτου φύλου (στις ΗΠΑ εξ όσων γνωρίζω), τη βιολογική διαφορετικότητα τίνος (ανθρώπου - φύλου - πολίτη) εξυπηρετεί; Και εν πάση περιπτώσει, εάν δημιουργηθούν ξεχωριστές τουαλέτες για το τρίτο κοινωνικό φύλο, γιατί να μη δημιουργηθούν και για τα υπόλοιπα 51, 63 ή όσα τέλος πάντων είναι αυτά εάν μπορεί να οριστεί και να σταθεροποιηθεί ο αριθμός τους, κοινωνικά φύλα;[1]
Απολιπομένων λοιπόν των εξωτερικών εχθρών, οι δυτικές κοινωνίες στράφηκαν στην αναζήτηση εσωτερικών εχθρών. Απολιπομένων όμως –μέσα από μία λίγο-πολύ επιτυχημένη πολιτική δικαιωματισμού μετά τον πόλεμο– και των γνωστών παλιών εσωτερικών εχθρών (κομμουνιστών, μαύρων, ομοφυλόφιλων, Ρομά, μεταναστών κ.λπ.), προσπαθούν να τους βρουν μέσα στην ίδια τους την κοινωνία, κοιτώντας (και αναζητώντας τους) όχι πλέον προς τα κάτω και προς την περιφέρεια (κομμουνιστές, μαύρους, ομοφυλόφιλους, Ρομά, μετανάστες κ.ά.), αλλά προς τα πάνω και προς το κέντρο. Έτσι ανακάλυψαν τους νέους εχθρούς: τον επιτυχημένο λευκό δυτικό άνδρα, την κυρίαρχη μέχρι σήμερα πολιτιστική παρουσία - κουλτούρα του δυτικού ανθρώπου, την έως τώρα κυρίαρχη στην ανθρωπότητα ιστορία του δυτικού κόσμου (και ιδίως τα μελανά της σημεία, ήτοι αποικιοκρατία, πάλαι ποτέ ρατσισμός, ακόμα και τις σταυροφορίες κ.λπ.), αναπτύσσοντας εναντίον τους διάφορα κινήματα: κίνημα του τσαγιού, πολίτικαλ κόρεκτ συμπεριφορά, κουλτούρα της ακύρωσης, κουλτούρα της αφύπνισης, δικαιωματικός δικαιωματισμός κ.λπ. και φτάνοντας ακόμα και στο απολύτως τρελό (χωρίς εισαγωγικά) σημείο της αυθαίρετης και «διορθωμένης» επανεγγραφής και έκδοσης των κλασικών αριστουργημάτων της δυτικής λογοτεχνίας (της ρωσικής συμπεριλαμβανομένης), χωρίς τους υποτιθέμενους και αυθαιρέτως χαρακτηριζόμενους ως «ρατσιστικούς» αρχικούς όρους, λέξεις, φράσεις κ.λπ. των πρωτότυπων κειμένων.
Η κοινωνία μάλιστα των ΗΠΑ, λόγω των εγγενών ιδιαιτεροτήτων της αλλά και λόγω της εδαφικής της ιδιαιτερότητας (απομονωμένη μεταξύ δύο ωκεανών) και της παντελούς απουσίας εξωτερικού εχθρού και εξωτερικής απειλής (να σημειωθεί ότι ο τελευταίος πόλεμος που έλαβε χώρα σε έδαφος των ΗΠΑ ήταν ο εμφύλιος το 1860-1864), αποδείχτηκε μακράν των ευρωπαϊκών «πρωτοπόρος» στα παραπάνω θέματα κοινωνικών κινημάτων μη κανονικότητας.
Ενώ οι ευρωπαϊκές κοινωνίες, λόγω ακριβώς των δύο καταστροφικότατων παγκόσμιων πολέμων του 20ού αιώνα (οι οποίοι σημειωτέον γεννήθηκαν και έλαβαν χώρα σχεδόν αποκλειστικά στα εδάφη της), μετά το τέλος του Δεύτερου (1945), επιδόθηκαν, φυσικώ τω λόγω, περισσότερο στην αναζήτηση της ειρήνης και (με εξαίρεση τη Γαλλία) στην από επιλογή αποφυγή (επαν)εξοπλισμού τους. Αποφεύγοντας λοιπόν οι ευρωπαϊκές κοινωνίες να εξοπλιστούν, αφέθηκαν αποκλειστικά στην εγγύηση ασφάλειας των ΗΠΑ, ξεχνώντας ακόμα και αυτά τα αυτονόητα: ότι δηλαδή ο κόσμος μας δεν είμαστε μόνο εμείς, αλλά και οι άλλοι (π.χ. Ρωσία του Πούτιν, Τουρκία του Ερντογάν κ.λπ.) και ότι τα πάντα ρει και ουδέν μένει.
Παρότι μάλιστα η Ευρώπη προηγήθηκε των ΗΠΑ σε ένα είδος πρόωρου, αν και ηπιότερου, τραμπισμού με την ανάδειξη στα ύπατα κυβερνητικά αξιώματα ανθρώπων σαν τον Μπερλουσκόνι, τον δικό μας τον Τσίπρα, τον Τζόνσον στη Μεγάλη Βρετανία κ.λπ., το φαινόμενο δεν έλαβε τις διαστάσεις που έλαβε στις ΗΠΑ. Κυρίως επειδή στην Ευρώπη οι αντιθέσεις, ιδίως οι οικονομικές, δεν είναι τόσο μεγάλες όπως στις ΗΠΑ, όπως επίσης και η μορφωτική κατάσταση των ευρωπαίων πολιτών, ήτοι η εκπαιδευτική (οι πολίτες της Ευρώπης με πτυχίο πανεπιστημιακής μόρφωσης είναι ασύγκριτα περισσότεροι από αυτούς των ΗΠΑ) και η κοινωνική (οι πολίτες των ΗΠΑ που διαθέτουν διαβατήριο, σε αντίθεση με τους Ευρωπαίους, είναι αναλογικά ελάχιστοι), είναι σαφώς καλύτερη από αυτή των πολιτών των ΗΠΑ. Συνυπολογιζομένης δε της –σε αντίθεση με την ευρωπαϊκή ανεξιθρησκία– περίεργης σχέσης των Αμερικανών με τη θρησκεία (ακριβέστερα, τις πάσης φύσεως θρησκείες και «θρησκείες»), και λαμβανομένων υπόψη και των θεσμικών δικλίδων ασφαλείας των πολιτευμάτων της Ευρώπης σε σχέση με των ΗΠΑ (στην Ευρώπη π.χ. ο ανώτατος άρχοντας δεν είναι παντοδύναμος, όπως ο αμερικανός πρόεδρος, εν προκειμένω ο Τραμπ), δεν έφερε τεράστιες ανατροπές ούτε ρίζωσε, όπως φαίνεται να έγινε στις ΗΠΑ.
Έτσι, σιγά σιγά, η δυτικού τύπου δημοκρατία ολίσθησε από την αιτιολογημένη υπεύθυνη γνώμη του παρελθόντος στη γενικευμένη ανεύθυνη άποψη του σήμερα, η οποία διακινείται μέσω των απύλωτων από κάθε άποψη Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης και από την ισόρροπη αμφιμονοσήμαντη αντιστοιχία μεταξύ δικαιώματος και υποχρέωσης προς μία σχεδόν απόλυτα διαστροφική δικαιωματική δικαιωματικότητα, από την οποία και μέσω της οποίας, κατά το summum jus summa injuria των αρχαίων Λατίνων, τελικά αναιρείται παντελώς η πραγματική έννοια του… δικαιώματος.
Όλα τα παραπάνω λοιπόν έφεραν τις δυτικές κοινωνίες στο σημείο να διχαστούν: το ένα μέρος που αποτελείται από τις προνομιούχες, μορφωμένες και πλούσιες «πρωτοπόρες» ελίτ να πιστεύει σε όλα τα παραπάνω «αυτοάνοσα» κινήματα διαμαρτυρίας και μη κανονικότητας και να ασχολείται προεχόντως με αυτά, το δε άλλο μέρος που αποτελείται από τους κάθε είδους μη προνομιούχους οι οποίοι δεν είναι σε θέση, λόγω μόρφωσης και οικονομικής κατάστασης, να ακολουθήσουν τις ελίτ σε όλα τα παραπάνω. Αποτέλεσμα; Η διαρραγή της κοινωνικής συνοχής των κοινωνιών αυτών, ο διχασμός των κοινωνικών στρωμάτων της και η ανάδειξη διαφόρων Τραμπ στην εξουσία.
Η όντως κατά προτεραιότητα ενασχόληση ενός μέρους των κοινωνιών αυτών –των οικονομικά και μορφωτικά, άρα και κοινωνικά προνομιούχων ελίτ– με τη δημιουργία π.χ. τουαλετών τρίτου φύλου και 51 ή 63 άλλων κοινωνικών φύλων, ή η ανάδειξη των δημόσιων τουαλετών σε κοινωνικό status[2], ελάχιστα έως καθόλου ενδιαφέρουν τους μη προνομιούχους πολίτες των ΗΠΑ, οι οποίοι ανησυχούν σφόδρα για την καθημερινότητά τους, δηλαδή για το εάν έχουν και αύριο δουλειά και για το πώς θα ζήσουν την οικογένειά τους. Και για να είμαστε πιο ακριβείς όχι μόνον δεν προκαλούν κανένα ενδιαφέρον σ’ αυτούς αλλά αντιθέτως προκαλούν περαιτέρω διάσταση και επιτείνουν τον μεταξύ τους διχασμό.
Αυτό ακριβώς διαπίστωσαν και οι σύμβουλοι του Τραμπ και, προφανώς, τον συμβούλευσαν να προσεταιριστεί τη δεύτερη αυτή κατηγορία των κάθε είδους μη προνομιούχων πολιτών – αφού την πρώτη κατηγορία, σε κάθε περίπτωση, είτε την έχουν προσεταιριστεί είτε όχι, φέρεται να έχει ήδη χρεωθεί στους Δημοκρατικούς – δείχνοντας στους πολίτες αυτούς ότι είναι ένας από αυτούς. Αν είναι δυνατόν, αυτός, ένας δισεκατομμυριούχος! Κι όμως, όπως απέδειξαν και τα εκλογικά αποτελέσματα, είναι δυνατόν, αφού αυτό δεν είναι εντελώς ψέμα: ο Τραμπ είναι όντως λαϊκής καταγωγής, αυτοδημιούργητος (μεγάλο προσόν και συνισταμένη του αμερικανικού ονείρου), περιορισμένης ακαδημαϊκής μόρφωσης, ακόμα πιο περιορισμένης κοινωνικής μόρφωσης, μιλάει λαϊκά, χύμα και τσουβαλάτα, αποφασίζει εν βρασμώ (ασχέτως τι αποφασίζει) και πράττει (ασχέτως τι πράττει) αποφασιστικά, πράγματα που θεωρούνται βασικά προσόντα πολιτικού ηγέτη από τους λαϊκούς ψηφοφόρους των ΗΠΑ. Επιπλέον δεν έχει καμία ηθική αναστολή να λέει άπειρα ψέματα και να εμπορεύεται λαϊκές ελπίδες, καθώς επίσης και να προσεταιρίζεται τους κάθε είδους αρνητές και συνωμοσιολόγους. Κι αν ως δισεκατομμυριούχος δεν είναι τελικά στην πραγματικότητα ένας απ’ αυτούς, μικρό το κακό: αποτελεί το πρότυπο του αμερικανικού ονείρου του αυτοδημιούργητου.
Οι άνθρωποι αυτοί λοιπόν, οι «τραμπιστές», μπορεί να κινούνται στα κανάλια της μη κανονικότητας, πλην όμως δεν στερούνται ούτε κοσμοθεώρησης ούτε σχεδίου. Βλέπουν ότι κατά τις τελευταίες δεκαετίες οι ΗΠΑ μένουν στάσιμες –αν δεν υποχωρούν κιόλας– σε όλους σχεδόν τους τομείς, ενώ εκείνοι που θριαμβεύουν διεθνώς σε όλα τα πεδία, οικονομικό, στρατιωτικό, γεωστρατηγικό κ.λπ., είναι οι λεγόμενες «ντεμοκρατούρες»[3]. Δηλαδή τα κατ’ ουσίαν ολοκληρωτικά και κατ’ επίφασιν δημοκρατικά πολιτειακά καθεστώτα, όπως π.χ. η Κίνα (η οποία οικονομικά φέρεται ότι τα δύο τελευταία χρόνια διαθέτει ΑΕΠ μεγαλύτερο των ΗΠΑ και τεχνολογικά είναι σχεδόν εφάμιλλή τους), η Ρωσία, η Τουρκία κ.λπ. Βλέπουν δηλαδή οι Αμερικανοί, κατά τις τελευταίες δεκαετίες, με την παγκοσμιοποίηση (την οποία δημιούργησαν μεν οι ΗΠΑ, αλλά από την οποία στην πραγματικότητα ωφελήθηκαν ασυγκρίτως περισσότερο οι τριτοκοσμικές χώρες όπως η Κίνα, η Ινδία, η Βραζιλία, η Τουρκία κ.ά.), τις χώρες αυτές να αναπτύσσουν τις οικονομίες τους και τα ΑΕΠ τους σε πρωτόγνωρα επίπεδα. Τις βλέπουν να αγοράζουν κρίσιμες και βασικές υποδομές (εργοστάσια, λιμάνια, αεροδρόμια κ.λπ.) σε όλο τον κόσμο, να αγοράζουν ολόκληρα τμήματα χωρών (κυρίως της Αφρικής) εκατομμυρίων στρεμμάτων για την εκμετάλλευση των σπάνιων γαιών (απολύτως απαραίτητων για τη σύγχρονη τεχνολογία αιχμής), να αναπτύσσουν τις πολεμικές τους βιομηχανίες σε επικίνδυνο βαθμό κ.λπ. και νιώθουν, απολύτως αιτιολογημένα, ότι η μέχρι πρόσφατα διεθνώς ασυναγώνιστη από οποιονδήποτε στον τομέα της οικονομίας, των εξοπλισμών και της τεχνολογίας αιχμής χώρα τους απειλείται από τους αναδυόμενους ανταγωνιστές της.
Τούτο επιβεβαιώνεται εν πολλοίς και από το ότι, τα τελευταία χρόνια, στο μεν εσωτερικό οι οικονομίες του δυτικού κόσμου παραμένουν στάσιμες αν δεν υποχωρούν, και στο εξωτερικό καμία μα καμία γεωστρατηγικής φύσεως (βασικά των ΗΠΑ) επέμβαση δεν έχει στεφθεί με επιτυχία, όπως π.χ. συνέβη με τις επεμβάσεις στο Ιράκ και στη Λιβύη, στο Αφγανιστάν, ή με την Αραβική Άνοιξη, οι οποίες στέφθηκαν από απόλυτη αποτυχία. Και για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία έλαβε χώρα και συνεχίζεται εκτόπιση των δυτικών χωρών και απώθηση των συμφερόντων τους (κυρίως ΗΠΑ, Γαλλία) από χώρες (κυρίως της Αφρικής) στις οποίες είχαν παρουσία δεκαετιών, αντικαθιστάμενες από χώρες όπως η Ρωσία, η Τουρκία, η Κίνα κ.ά.
Η εξήγηση για την παραπάνω κατάσταση είναι απλή και κατανοήσιμη: τα ολοκληρωτικά αυτά πολιτειακά συστήματα έχουν όλη τη δυνατότητα να προωθούν όσα χρηματικά κονδύλια θέλουν, όπου θέλουν, όπως θέλουν, με προτίμηση βεβαίως τις εξοπλιστικές δαπάνες και τις γεωστρατηγικές «επενδύσεις», και φυσικά σε επεκτατικούς πολέμους, πράγμα σχεδόν αδύνατο πλέον για τη Δύση, λόγω των υφιστάμενων αυστηρών κοινοβουλευτικών κανόνων, αδειών και ελέγχων. Χρησιμοποιούν πάντα για τους παραπάνω σκοπούς τους, κονδύλια του κρατικού μηχανισμού για τη δημιουργία μεγάλων επιχειρήσεων που λειτουργούν κατά τα ιδιωτικοοικονομικά πρότυπα, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για δημόσιες επιχειρήσεις, για την οικονομική διείσδυση στον διεθνή ιδιωτικό αλλά και δημόσιο τομέα, πράγμα το οποίο στις φιλελεύθερες, οικονομικά και πολιτικά, δημοκρατίες της Δύσης απαγορεύεται διά ροπάλου, ως προσβάλλον τον υγιή ανταγωνισμό. Τέλος, για όλες αυτές τις παραπάνω ενέργειες, αφενός δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν, πράγμα υποχρεωτικά απαραίτητο στη Δύση (λογοδοσία), αφετέρου στις επεκτατικές τους πολεμικές επιχειρήσεις διαθέτουν άφθονο και φτηνό ανθρώπινο κρέας προς κατανάλωση, πράγμα που για τη Δύση αποτελεί πλέον προπατορικό αμάρτημα.
Αποδεικνύεται δηλαδή ότι η Δύση τις τελευταίες δεκαετίες ως ξεχωριστός κόσμος έχει κινηθεί απολύτως πρωτοποριακά σε όλους τους τομείς, πλην ίσως της οικονομίας (πολιτισμό, νομικό πολιτισμό, δικαιώματα, διακρατικές σχέσεις, μειονότητες, μετανάστευση, ανεξιθρησκεία κ.λπ.), και απολύτως μακράν του υπόλοιπου κόσμου, τόσον των αναδυόμενων μεγάλων οικονομιών (Κίνας, Ινδίας, Ρωσίας, Τουρκίας, Βραζιλίας κ.ά.), όσο και κυρίως του ισλαμικού κόσμου, ο οποίος αποτελεί πλέον σχεδόν τον μισό κόσμο και αυξάνεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, σε πλήρη αντίθεση με τον δυτικό κόσμο που συρρικνώνεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς.
Προφανώς, όλα τα παραπάνω κατανοήσαντες (όχι άδικα), ο Τραμπ και η παρέα του, και τις επιτυχίες των παραπάνω «ντεμοκρατούρων» ζηλώσαντες, αποφάσισαν να τις μιμηθούν, ακολουθώντας τον δικό τους modus operandi, άρα τροποποιώντας αυθαιρέτως και επί το ολοκληρωτικώτερον το φιλελεύθερο πολίτευμα των ΗΠΑ.
Θεωρώντας λοιπόν ότι το μέχρι σήμερα υπάρχον στη Δύση πολιτειακό σύστημα της αντιπροσωπευτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας είναι υπεύθυνο για όλα τα δεινά της Δύσης των τελευταίων δεκαετιών, άρα έχει εκμετρήσει τον βίον του, έχει αποτύχει και δεν έχει να προσφέρει πλέον τίποτα, έχουν σχηματίσει εδραία την πεποίθηση ότι για να αντεπεξέλθουν απέναντι στις παραπάνω «ντεμοκρατούρες» πρέπει να γίνουν σαν κι αυτές, χρησιμοποιώντας τα ίδια «όπλα» με αυτές. Να υποβιβαστούν δηλαδή σε «αυτούς», αδιαφορώντας όμως ότι έτσι υποβιβάζουν και τα πολιτεύματά τους σε πολίτευμα «αυτών» (δηλαδή στο ολοκληρωτικό και αυταρχικό πολίτευμα της «ντεμοκρατούρας») και τις κοινωνίες τους σε κοινωνίες «αυτών». Πράγματα δηλαδή που χρειάστηκαν αγώνες αιώνων και αίματα ποτάμια για να φτάσουν εδώ όπου βρίσκονται σήμερα, κινδυνεύουν να υποβαθμιστούν άμεσα και να βυθιστούν εν μια νυκτί σε αιώνες παρελθόντες προ πολλού.
Και κάπως έτσι βλέπουμε τρίβοντας τα μάτια μας τον Τραμπ και τους περί αυτόν, να προσπαθούν με σπασμωδικές και κωμικοτραγικές αλήθεια κινήσεις να αποτελέσουν κι αυτοί μέλος του παγκόσμιου κλαμπ της διεθνούς «ντεμοκρατούρας», κοντά στους Πούτιν, Σι Τζινπίνγκ, Ερντογάν κ.ά.
Και δυστυχώς, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι δεν θα επιτύχουν αφού: αφενός στην αμερικανική κοινωνία (η οποία πάντα είχε μια παράξενη αντίληψη για την κανονικότητα και τη μη κανονικότητα), όπως δείχνουν τα πράγματα σήμερα με την επανεκλογή Τραμπ, η μη κανονικότητα φέρεται σφόδρα να κερδίζει έδαφος, αφετέρου το αντίπαλο δέος, δηλαδή οι Δημοκρατικοί, δείχνουν κάπως σαν ελληνική αντιπολίτευση: ήτοι παντελώς αφερέγγυοι και ανίκανοι.
Έτσι η ανθρωπότητα, με ανοιχτό κυριολεκτικά το στόμα, βλέπει έναν Τραμπ να παίρνει τα αυστηρότερα μέτρα (δασμούς 25%) εναντίον των επί αιώνες και μέχρι σήμερα φίλων και συμμάχων της χώρας του, να παίρνει ευμενέστερα μέτρα (δασμούς 10%) εναντίον της υποτιθέμενης μεγάλης της αντιπάλου Κίνας, να μην παίρνει καθόλου μέτρα εναντίον της Ρωσίας του Πούτιν, ου μην αλλά και να συνεργάζεται αρμονικά με μυστικές συνομιλίες μαζί του για την «ειρήνευση» στην Ουκρανία και ποιος ξέρει και για τι άλλο. Ένας στενός σύμμαχος του Πούτιν άραγε τι παραπάνω θα έκανε; Βλέπει έναν Τραμπ να τυλίγει τη χώρα του σε μια δίνη εσωστρέφειας (Make America Great Again), ξεχνώντας ή ίσως αγνοώντας ότι οι ΗΠΑ έγιναν μεγάλες όχι χάρη στους καουμπόηδες και στα γελάδια τους, αλλά χάρη στην εξωστρέφειά τους, η οποία προσέλκυσε τα τελευταία εκατό χρόνια την αφρόκρεμα της διεθνούς επιστήμης, κυρίως από την Ευρώπη.
Βλέπει μια επικίνδυνη διεθνώς τραμπική συμπεριφορά, η οποία για τη δική μας χώρα μπορεί να αποδειχτεί πολλαπλά επικίνδυνη. Δεν ανήκει καθόλου στη σφαίρα της φαντασίας το ενδεχόμενο οι γείτονές μας οι Τούρκοι να προβούν σε εξεπίτηδες πολεμικό επεισόδιο εις βάρος μας, ούτως ώστε να έρθει, προσκεκλημένος ή απρόσκλητος, ο Τραμπ, και να «προσφέρει τις υπηρεσίες του» λέγοντας: «Να! Και στο χάρτη ακόμα φαίνεται καθαρότατα! Τα μισά νησιά του Αιγαίου βρίσκονται πιο κοντά στην Τουρκία! Άρα, φως φανάρι το… πού ανήκουν».
Και ενώ όλα τα παραπάνω (και άλλα πολλά ων ουκ έστιν αριθμός) συμβαίνουν γύρω μας, μέσα μας η εγχώρια πολιτική, με απολύτως εγκληματική μόχλευση της αντιπολίτευσης, ασχολείται αποκλειστικά με τα Τέμπη! Αντιπολιτευτική πολιτική – μωρίας εγκώμιον!
[1] Κατά τη γνώμη μου, εάν επρόκειτο να γίνει κάποια αλλαγή στο θέμα αυτό, θα έπρεπε να είναι προς την κατεύθυνση της μιας τουαλέτας για όλα τα φύλα και «φύλα» –και για τα δύο υπάρχοντα ήδη βιολογικά– και όχι του οποιουδήποτε πολλαπλασιασμού τους.
[2] Ομολογώ εν τούτοις ότι καταλήφθηκα αγνοών την κοινωνική διάσταση της ούρησης και των συμπαρομαρτούντων αυτής.
[3] Διεθνής νεολογισμός, ο οποίος προέρχεται από τη συνένωση μέρους των λατινοαμερικανικής προέλευσης λέξεων «demo-crazia» (δημοκρατία) και «ditta-tura» (δικτατορία), για να δηλωθούν σύγχρονα πολιτειακά μορφώματα τα οποία λειτουργούν τύποις μεν ως δημοκρατίες, στην ουσία και στην πραγματικότητα όμως ως κατά το μάλλον ή ήττον ολοκληρωτικά και αυταρχικά πολιτειακά συστήματα, όπως π.χ. η Κίνα, η Ρωσία του Πούτιν, η Τουρκία του Ερντογάν κ.ά.
