Ενώ βεβαίως, ως πρωθυπουργός, προσπάθησε να καταστρέψει ή να αποδυναμώσει τα «θεσμικά αντίβαρα» της δημοκρατίας. Αρκεί να θυμηθούμε τη διακήρυξή του ότι η Δικαιοσύνη είναι θεσμικό εμπόδιο, τον πόλεμο που έδωσε εναντίον των Ανεξάρτητων Αρχών και τη μεθοδευμένη προσπάθειά του να φυλακίσει τους πολιτικούς του αντιπάλους και να κλείσει τα μέσα ενημέρωσης που δεν ήλεγχε.
Ενώ ταυτόχρονα άσκησε ο ίδιος την «αντιπολιτική» ως αυθεντικός φορέας της. Όταν το μίσος κατά του άλλου στην πολιτική βρήκε στο πρόσωπό του τον πιο αποκρουστικό εκφραστή. Αρκεί να θυμηθούμε το βαθύτατα αντιπολιτικό «Ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν». Ή το «Αυτοί που μας κυβερνάνε δεν είναι Έλληνες». Που σημαίνουν και ενσωματώνουν το παράγγελμα για καταστροφή των αντιπάλων. Δηλαδή του μισού κόσμου. Χωρίς τον οποίο, όμως, δεν υπάρχει ο κόσμος μας! Διότι κόσμος μας είναι και οι άλλοι. Να θυμίσω επίσης την κληρονομιά που άφησε και μιλούν οι περισσότεροι στον ΣΥΡΙΖΑ σαν τρελαμένοι από ένα εσωτερικό μίσος για τα πάντα;
Τελικά ένα δεν έμαθε: τη μαγική δύναμη της συγγνώμης. Που μπορεί να γεννήσει έναν καινούργιο κόσμο, εξαλείφοντας ό,τι δεν μπορεί να εξαλειφθεί. Γι' αυτό δεν τη ζήτησε για όσα κακά μεθόδευσε και επιχείρησε εναντίον της χώρας, που τώρα τα ονομάζει «ατυχίες». Και δεν ζήτησε συγγνώμη για έναν απλό λόγο: διότι παραμένει ένας αμετανόητος Τσίπρας.
