Το 1945, η Δρέσδη δεν ήταν η μόνη καταστροφή που έπληττε τον γερμανικό λαό. Όλη η Γερμανία καιγόταν, οι νεκροί –στρατιώτες και άμαχοι– ανέρχονταν σε εκατομμύρια, οι ανατολικές περιοχές έλιωναν και θάλασσες προσφύγων κινούνταν δυτικά. Το καθεστώς, γαντζωμένο στους πολίτες του, αφού είχε αποκεφαλίσει την ομάδα φοιτητών Weisse Rose, τη μόνη αυθόρμητη αντίσταση, και είχε κρεμάσει με χορδές πιάνου τους στρατιωτικούς που είχαν συνωμοτήσει στις 20/7/1944, εκτελούσε επιτόπου όποιον άπλωνε στο παράθυρό του λευκό πανί ενώπιον του προελαύνοντος εχθρού. Παρά ταύτα, ο γερμανικός λαός δεν επαναστάτησε.
Δεν ήταν μόνο η τρομοκρατία. Σε συνθήκες πολέμου, ο πληθυσμός φαίνεται πως ταυτίζεται λιγότερο ή περισσότερο με την de facto ή de jure ηγεσία του και όχι με τον εχθρό. Όσα εγκλήματα και αν κάνει η Χαμάς, όσο και αν αυτή είναι που προκαλεί τις συμφορές των αμάχων, όσο κι αν τους χρησιμοποιεί ως ανθρώπινες ασπίδες, όχι μόνο όλος ο αραβικός κόσμος, αλλά κυρίως οι ίδιοι οι κάτοικοι της Γάζας, αυτοί ακριβώς που υποφέρουν περισσότερο, αυτοί που βλέπουν τα παιδιά τους να πεθαίνουν και την πόλη τους να σωριάζεται σε ερείπια, καταριούνται το Ισραήλ. Τα κομματιασμένα παιδιά, που κατοικούσαν μέσα στα σπίτια από όπου εκτοξεύονται οι ρουκέτες και τα ισοπεδωμένα νοσοκομεία - ορμητήρια της Χαμάς, που η επίθεση της 7ης Οκτωβρίου ξαναέκανε πεδίο μάχης, είναι πολύτιμο υλικό και εργαλείο στον πόλεμο προπαγάνδας κατά του Ισραήλ.
Όσο κι αν το Ισραήλ προτιμάει να το φοβούνται από το να το λυπούνται, στην πραγματικότητα δεν μπορεί να αγνοήσει το ηθικό κόστος. Που φαίνεται πως δεν είναι μόνο ηθικό, αφού η επί πολλά χρόνια επικυριαρχία του στις περιοχές που κατέλαβε το 1967 τού δημιούργησαν την ψευδαίσθηση της οριστικής νίκης, με αποτέλεσμα να αγνοεί την ανάγκη οριστικής λύσης του Παλαστινιακού με τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους, καλυπτόμενο και πίσω από την άρνηση όσων Αράβων εξακολουθούσαν να το αρνούνται, επιδιώκοντας την εξαφάνισή του. Τελικά, «συμμάχησε» ακριβώς με αυτούς, παραιτούμενο από τη σύμπραξη με τις δυνάμεις της λογικής.
Φαίνεται πώς δεν είναι σύμπτωση η κορύφωση της κρίσης –εις βάρος μάλιστα του ίδιου του Ισραήλ–, σε χρόνο που αυτό κυβερνάται από τον πλέον ακραίο πολιτικό συνασπισμό όλης της ιστορίας του. Είναι τόσο επιτυχής η τακτική της Χαμάς ώστε ό,τι και να κάνει, όσο ακραίο, εγκληματικό και βάρβαρο και αν είναι, το κόστος το έχει το Ισραήλ, το οποίο έχει να επιλέξει μεταξύ της πλήρους απραξίας και της στρατιωτικής επέμβασης, που όμως θα έχει θύματα κυρίως άμαχους και όχι τις δυνάμεις της Χαμάς, που είναι αόρατες, μεταμφιεσμένες σε καλούς οικογενειάρχες, σε γιατρούς, σε νοσοκόμους, σε διασώστες και γενικά σε δυστυχείς άμαχους Παλαιστίνιους, που υποφέρουν από τα χτυπήματα του Ισραήλ. Ποτέ δεν ήταν τόσο επιτυχημένη η σύμφυση των παρτιζάνων, εκείνων δηλαδή που πολεμούν χωρίς να φορούν στολή και χωρίς να φέρουν φανερά τα όπλα τους, με τον άμαχο πληθυσμό. Και αν ξενίζει ο χαρακτηρισμός, να αναφέρω ότι για τον Ερντογάν, που τους χαρακτηρίζει εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, οι Κούρδοι είναι τρομοκράτες. Για το ελληνικό κράτος, που έδινε αγώνα επιβίωσης το 1946-49, ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας (ΔΣΕ) ήταν κομμουνιστοσυμμορίτες, για συντομία Κ/Σ. Για το Ισραήλ και τους συμμάχους του (ημών συμπεριλαμβανομένων) οι της Χαμάς είναι τρομοκράτες. Η αλήθεια είναι ότι κάνουν κατά κανόνα τρομοκρατικές πράξεις διότι –προς το παρόν– μόνο αυτές μπορούν.
Υπό τις συνθήκες αυτές, το Ισραήλ πρέπει να τετραγωνίσει τον κύκλο. Ευτυχώς για το ίδιο, έχει συμμάχους χωρίς μαύρα ράσα και κρεμαστά κοτσιδάκια, που και θα το υπερασπίσουν ενώπιον της αραβικής και μουσουλμανικής γενικότερα πλημμυρίδας και θα φρενάρουν μια γενικευμένη τυφλή επίθεση κατά «της Γάζας» αλλά και θα το μετακινήσουν στο δρόμο της λογικής, της σταθερής δηλαδή πολιτικής περί δημιουργίας παλαιστινιακού κράτους, πράγμα που δεν είναι δυνατόν χωρίς γενναίες παραχωρήσεις και θυσίες και εκ μέρους του.
