Ψάχνει κανείς να βρει αν υπάρχει κάτι σε αυτά τα αποσπάσματα το οποίο να συνηγορεί στη βαξεβανική και υστερική αντιμετώπιση της υπόθεσης των υποκλοπών από τον ΣΥΡΙΖΑ, την οποία και υπηρετεί το πρωτοσέλιδο της Αυγής.
Το άρθρο είχε γραφτεί πριν από 30 ολόκληρα χρόνια. Και είχε γραφτεί σε μια συγκυρία κατά την οποία κασέτες υποκλοπών πουλιούνταν στην Ομόνοια, όπως επικράτησε να λέγεται.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο Σταύρος Τσακυράκης υποστήριζε ότι «το δικαίωμα στο απόρρητο της επικοινωνίας προστατεύεται από την ελληνική έννομη τάξη καλύτερα από ό,τι στις περισσότερες χώρες του κόσμου [...] πλην φυσικά των εξαιρέσεων που προβλέπει το Σύνταγμα ...». Κι αυτά τα έγραφε πριν από τη συνταγματική αναθεώρηση που άλλαξε προς το αυστηρότερο το σχετικό πλαίσιο.
Το πρόβλημα, σύμφωνα με το άρθρο του Τσακυράκη, ήταν η «αδικαιολόγητη απροθυμία της δικαστικής Αρχής να εφαρμόσει τους νόμους» και «ο εθισμός της κοινής γνώμης στην πρακτική της υποκλοπής ιδιωτικών συνομιλιών».
Πέραν αυτών, όμως, προχωρά σε μια –ελαφρώς– προφητική επισήμανση: «στη σημερινή εποχή θα ήταν διάτρητη η διασφάλιση του ατομικού δικαιώματος αν περιοριζόταν μόνο στην προστασία του από κρατικές παρεμβάσεις». Και διευκρινίζει: «η τεχνολογική εξέλιξη δίνει ή θα δώσει σε λίγο τη δυνατότητα σε ορισμένους να μας παρακολουθούν όπου κι αν καταφύγουμε [...] πολλά από τα σύγχρονα τεχνικά μέσα που διαλύουν τα σύνορα της ιδιωτικής ζωής δεν τα κατέχει μόνο ο Μεγάλος Αδελφός (εξουσία) αλλά και όσοι από τους ιδιώτες έχουν την οικονομική δύναμη να τα αποκτήσουν».
Επειδή τα τελευταία γράφτηκαν όταν δεν υπήρχαν Pegasus, Predator και λοιπά λογισμικά, ίσως κάποιοι να θεώρησαν τότε υπερβολικές τις διαπιστώσεις του Τσακυράκη.
Υπάρχει, όμως, σήμερα νοήμων άνθρωπος, ανεξαρτήτως πολιτικού και ιδεολογικού προσανατολισμού –και όχι μόνο νομικός– που να αντιτίθεται στις σκέψεις τις οποίες ανέπτυσσε πριν από 30 χρόνια ο Τσακυράκης;
Υπάρχει κάποιος που να υποστηρίζει ότι δεν πρέπει να υπάρχει προστασία του απορρήτου των επικοινωνιών;
Προφανώς και όχι.
Τότε γιατί η Αυγή δημοσιεύει αυτό το παλιό άρθρο με αυτονόητες σήμερα σκέψεις του Σταύρου Τσακυράκη;
Μήπως επειδή ανακάλυψε κάτι σε αυτά τα αποσπάσματα που μπορεί να υποστηλώσει τον βαξεβανισμό του ΣΥΡΙΖΑ στην υπόθεση των υποκλοπών;
Προφανώς και όχι.
Αλλού πρέπει να αναζητήσουμε την ερμηνεία για τη χρησιμοποίηση από την Αυγή αυτού του παλιού κειμένου του Τσακυράκη. Στον «κόκκινο γκαιμπελισμό» που χαρακτηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Τσακυράκης ξεκίνησε την πολιτική του πορεία ως εμβληματικό πρόσωπο για την ανανεωτική Αριστερά, όντας αντιδικτατορικός αγωνιστής, γραμματέας της Κ.Ο.Σ. και του Ρήγα Φεραίου. Αργότερα, στην επιστημονική του διαδρομή, υπήρξε πάντα ανεξάρτητος και ασυμβίβαστος στις απόψεις του, ενώ δεν δίστασε να συγκρουσθεί με κατεστημένες αντιλήψεις και πρόσωπα. Στη συνέχεια, τα χρόνια της κρίσης, δημόσιος διανοούμενος και ενεργός πολιτικά, υπήρξε κορυφαία φιγούρα για το «Μένουμε Ευρώπη» αλλά και το αποκαλούμενο –από τους... άμεσα ενδιαφερόμενους– «αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο».
Ως εκ τούτου, αυτό που σαφώς υπαινίσσονται με την (ξεκούδουνη) ανάσυρση του παλιού κειμένου του Σταύρου Τσακυράκη η Αυγή και ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι, πλέον, με το «Κόμμα» συμπορεύονται και εκείνοι που το πολέμησαν παλιότερα, αλλά παράλληλα είχαν δάφνες αγώνων, ανεξαρτησίας και επιστημονοσύνης.
Τι κι αν ο αγαπημένος μας Σταύρος Τσακυράκης δεν ζει για να ακούσουν τα γνωστά μπινελίκια του.
Βλέπετε δεν είναι μόνο «κόκκινοι γκαιμπελίσκοι» αλλά και άθλιοι τυμβωρύχοι.
