Είτε εντός είτε εκτός εισαγωγικών, δεν πεθαίνουν οι ψυχές, σύντροφε. Όμως, γενικότερα, σε καταλαβαίνω. Στους αριστερούς αρέσει το σταθερό, το προσωποπαγές. Λατρεύατε τον Κάστρο, ισόβιος ο άνθρωπος, και εκείνους τους Μπρέζνιεφ -μη θυμηθώ τον Στάλιν και σας στενοχωρήσω- που μόνο ο θάνατος μπορούσε να τους χωρίσει από την εξουσία.
Η αγάπη για τη σταθερότητα εξηγεί ίσως και το τωρινό crush με τον Βλαδίμηρο τον Βραχύ - είκοσι χρόνια πρόεδρος και πάει για (καλά) σαράντα. Έτσι σκέφτομαι πως αν, όπως είχαν επιτύχει οι προσπάθειες της εκλιπούσης (παραμονή στο πόστο για 16 χρόνια μετά την συνταξιοδότηση) είχε επιτύχει και η ευγενής, καθότι ανιδιοτελής, προσπάθεια της κυρίας Θάνου για τη μεταβολή της συνταξιοδοτικής ηλικίας του Προέδρου του Ανωτάτου Δικαστηρίου, θα φτάναμε μετά από πολλά χρόνια (εύχομαι μακροημέρευση) κάποια στιγμή να πούμε: «πέθανε η "ψυχή" του Αρείου Πάγου» και «αντίο στη γυναίκα που ταύτισε το όνομά της με τον Άρειο Πάγο».
Θα ήταν ένα μεγάλο πένθος, εθνικό.
Ευτυχώς, ο Ηγέτης που έχει ταυτίσει το όνομά του με την Αριστερά είναι νέος και έτσι η γενιά μου δεν θα πάρει παρόμοια λύπη.
