Το τέλος της παγκοσμιοποίησης (ή: Ζήτω ο Πούτιν!)

Η επίθεση της Ρωσίας και η βαθμιαία καταστροφή της Ουκρανίας ακυρώνει όλους τους μεταπολεμικούς κανόνες συμβίωσης των πολιτισμένων εθνών, νικητών και ηττημένων του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, ανατρέποντας ακόμη και την παγκόσμια συναίνεση στο ζήτημα της χρήσης των ατομικών όπλων μόνο ως μέσου  αποτροπής και διασφάλισης της ισορροπίας.

Η Ρωσία σήμερα, που επιτέθηκε και εισέβαλε στην Ουκρανία  και την καταστρέφει για να επιτύχει εις βάρος της με τη στρατιωτική βία τους σκοπούς της, προβάλλει  επιθετικά και τα πυρηνικά της όπλα,  προκειμένου  να εκβιάσει την  ανοχή των άλλων  απέναντι στις  επιθετικές της ενέργειες.

Η καινοφανής αυτή συμπεριφορά  οδηγεί τις άλλες χώρες στα τελευταία μέτρα που πριν από τις πολεμική τους εμπλοκή  μπορούν  να λάβουν, δηλαδή σε σκληρές και εκτεταμένες πάσης φύσεως κυρώσεις αποκλεισμού  και αποβολής εις βάρος της Ρωσίας, οικονομικές, διπλωματικές, πολιτικές, πολιτιστικές κ.λπ.

Οι κυρώσεις αυτές οδηγούν με βεβαιότητα στην απομόνωση της Ρωσίας από την υπόλοιπη ανθρωπότητα, στη διακοπή των πάσης φύσεως σχέσεων μαζί της και στην αποκοπή  της οικονομίας, εντέλει και της κοινωνίας της από τον υπόλοιπο κόσμο.  

Όμως, με τον τρόπο αυτό, η  παγκοσμιοποίηση, η διαδικασία δηλαδή της παγκόσμιας οικονομικής, πολιτικής, τεχνολογικής και πολιτιστικής ολοκλήρωσης, υφίσταται, εκ των πραγμάτων, μεγάλο πλήγμα.

Πρόκειται για τη χαρά της Αριστεράς! Η οποία είδε πάντοτε τη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης ως ιμπεριαλιστική επέκταση που αφορά το κεφάλαιο και όχι τους λαούς, δηλαδή εχθρικά. Στο πεδίο μάλιστα αυτό αναπτύχθηκε και η αλληλοκατανόηση της Αριστεράς με την άκρα Δεξιά, καθώς  η προοδευτική διάλυση των πάσης φύσεως συνόρων πλήττει  τον πυρήνα του Είναι της, μέσω της  προσχώρησης της Αριστεράς στους φόβους –κατά συνέπεια και στις αξίες– της άκρας Δεξιάς, ως προς τους κινδύνους που συνεπάγεται η εξέλιξη των πραγμάτων, και στη   νοσταλγία και στην επιθυμία επιστροφής στο «καλό παρελθόν».

Στη χώρα μας, η απειλή της παγκοσμιοποίησης  βάθυνε συγχρόνως και τον ιδιότυπο, μονομερή  και ανειλικρινή εθνικισμό της Αριστεράς –που κάνει έτσι ένα βήμα ακόμη προς τα δεξιά–, καταγόμενον  από την Αντίσταση και, συνεπώς, σταθερά εχθρικό προς τους Γερμανούς και τους Ιταλούς,  μετά τους Άγγλους, ύστερα τους Αμερικανούς, ξανά επί μνημονίων τους Γερμανούς, ποτέ  όμως εχθρικόν προς τους Ρώσους.   

Έτσι η Αριστερά μας βλέπει ότι η Ρωσία, επιτιθέμενη στην Ουκρανία και επισείοντας τα πυρηνικά της όπλα, ανατρέπει de facto τις διαδικασίες της εκπορευόμενης από την  ανεπτυγμένη Δύση  παγκόσμιας ολοκλήρωσης και εμφανίζεται στην πράξη ως ο καταστροφέας των   υλοποιούμενων από τα μονοπώλια πολιτικών, που είναι –κατ’ αυτούς– εις βάρος των λαϊκών συμφερόντων.

Ας αφήσουμε λοιπόν τη Ρωσία του Πούτιν να κάνει τη δουλειά της. Εμείς ουδέτεροι! (ντρέπονται να πουν ότι είναι υπέρ του πολέμου).