Αποχαιρετώντας τον Πάνο Δημητρίου

Κυριακή, 05 Φεβρουαρίου 2017 17:28

Αρχείο ΔΟΛ

Θεσσαλονίκη, πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια. Ο Πάνος Δημητρίου (αριστερά) με τον Λεωνίδα Κύρκο και τον Στέργιο Πιτσιόρλα σε συνέντευξη Τύπου του ΚΚΕ εσωτερικού. Η φωτογραφία αναδημοσιεύεται από Το Βήμα.

Άχαρη η ώρα κι αχάριστη η μνήμη… Στην ίδια εκκλησία, που ακούσαμε την εξόδιο του Πέτια, σε ξεπροβοδίσαμε κι εσένα…

Λίγος ο κόσμος, δυστυχώς. Δεν θυμούνται. Άλλοι δεν γουστάρουνε κηδείες και θλίψη. Άλλοι πάλι, δεν κατάφεραν ποτέ να καταλάβουν τι ήταν αυτό που μας έμαθες, τι ήταν αυτό με το οποίο μας μπόλιασες…
Νιώθω ευτυχής που είχα το προνόμιο, να σε γνωρίζω από τόσο κοντά και τη Μύρα σου, τον άγγελό σου, που σε κράτησε ευτυχή και ζωντανό, μέχρι προχθές που κουράστηκες και μας εγκατέλειψες. Και τον Πέτια και τον εκπληκτικό μου Γιούρι, που ήθελε να γίνει μηχανικός στα βαθυσκάφια και θα φέρναμε τη Βιολέτα, τότε, να τον παντρέψουμε, αλλά κόστιζε πολλά η απαγωγή της.
Κι έτσι θα μπορούσα να πω με πλήρη αίσθηση της πραγματικότητας ότι ο Στέργιος ο Πιτσ. είναι η απόλυτη ενσάρκωση της διδαχής του Πάνου…
Αμίλητος όταν πρέπει, ανθεκτικός σε απίθανες θερμοκρασίες, ήρεμος και ψύχραιμος, λες και θέλει να σου σπάσει τα νεύρα. Δημιουργικός και κυρίως φανατικός και πετυχημένος στη δουλειά σπυρί σπυρί, χωρίς να βαρυγκομά. Σε ακολούθησε μάλιστα, τα πρώτα χρόνια, δουλεύοντας στην επαρχία σε καιρούς άγονους…
Γεννήθηκες μπαγιάτης τελείως, στη εβδομάδα της πυρκαγιάς, που ξεκαθάριζε το τοπίο, πολεοδομικά τουλάχιστον, στην πόλη…
Έζησες από το 1934 το κόμμα, με δεκάδες σκαμπανεβάσματα και συγκρούσεις, επειδή κυρίως δεν κρύφτηκες ποτέ σου.
Εξορίστηκες, φυλακίστηκες, αγαπηθήκατε τόσο ισχυρά με τον Μπάμπη Δρακόπουλο, από το 1936, έζησες το μεγαλείο της Εθνικής Αντίστασης, κατάλαβες το λάθος του εμφυλίου αλλά το έζησες μέχρι το τέλος και υπέστης τα μύρια όσα μετά στην υπερωρία…
Οι αδιάβαστοι και αμετανόητα αλαφριοί, σου αποδίδουν λαθεμένα ευθύνες και για τα γεγονότα στην Τασκένδη, όπου εσένα κινδύνεψε η ζωή σου…
Φυσικά, τρόμαξες όταν ανέλαβες, στα τέλη της δεκαετίας του 1950, τα οικονομικά του κόμματος και κατάλαβες με πίκρα και απογοήτευση τις ανομίες και την αθλιότητα της εξουσίας του…
Ο ιερέας, που έψαλλε υποδειγματικά και καθόλου εκ καθήκοντος την εξόδιο ακολουθία, αποχαιρετώντας και γνωρίζοντας πολύ καλά ποιον ξεπροβοδίζει, μίλησε σοφά για το καλό και το κακό και την αγάπη που σε οδήγησε στο δρόμο το δύσκολο και τον γεμάτο εμπόδια… Και ναι, με λάθη και σωστά πολλά και αγαθά, αλλά στον απολογισμό κέρδισε η πραότητα και η εκπληκτική σου απαντοχή…
Ποτέ τίποτε για τον εαυτό σου…
Όταν με πλαστά χαρτιά παράνομος γύριζες από χώρα σε χώρα, πτωχός, αφρόντιστος και με κίνδυνο σχεδόν ιεραποστολικό για να στήσεις τις οργανώσεις της ανανεωτικής Αριστεράς…χωρίς λίγα μάρκα στην τσέπη, για να αγοράσεις ένα σάντουιτς από την Κολωνία μέχρι τις Βρυξέλλες, που ταξίδευες…
Κι όμως, δεν μάθανε ακόμη τίποτε, από το παράδειγμα σου, αγαπημένε μας Πάνο, πολλοί εκ των επιγόνων που θέλουν να μιλάνε στο όνομα της Αριστεράς, την οποία τίμησες με ολόκληρη την ζωή σου, τη γεμάτη λάθη ομολογημένα, από σένα τον ίδιο, κι ένιωθες πραγματική μεταμέλεια φέρνοντας παράλληλα μιαν απέραντη θάλασσα από εκπληκτικά παραδείγματα, ορθής σκέψης και λόγου, εκπληκτικές στιγμές της όντως αλήθειας, για την ανάγκη διαρκούς ανανέωσης…
Και κανένας δεν μίλησε ακόμη, για τον ωραίο άντρα Πάνο Δημητρίου, την ευγενική φυσιογνωμία και κυρίως τον περιποιημένο και καλοντυμένο, φροντισμένο διαρκώς, ακόμη και στις μεγάλες περιόδους φτώχειας. Κι αυτό το ξεσήκωσε φανατικά κι από σένα κι από τον Αριστείδη, ο ψηλός…
Και επειδή το ηθικό πλεονέκτημα του όντως αριστερού το τήρησες μέχρι τέλους. Είσαι μοναδικός που δεν πήγες να ζητήσεις τα επίχειρα της ανομίας του Αντρέα, να σου δώσουν κι εσένα σύνταξη για την Εθνική Αντίσταση…
Πάνο Δημητρίου σε φχαριστούμε από βάθους καρδίας γιατί μας ανέχτηκες τόσα χρόνια σαν φίλους και μας αγαπούσες, σαν παιδιά σου…