Η ποινική απόφαση του Αρείου Πάγου της δίωξης του Γεωργίου είναι ένα κείμενο που δεν επιδέχεται σοβαρή αντιμετώπιση και συζήτηση από κανέναν σοβαρό οικονομολόγο. Είναι τόσο υπεράνω ουσιαστικής κριτικής κείμενο ώστε το καλύτερο που θα μπορούσε να συμβεί για όλους τους θεσμούς θα ήταν να μη δικασθεί η υπόθεση. Η γελοιοποίηση όλων και ο διεθνής διασυρμός είναι κάτι περισσότερο από βέβαιο.
Θα σταθώ στη «ζημία που προκάλεσε» (κατά τη διατύπωση του κειμένου) ο Γεωργίου. Ολόκληρος ο Άρειος Πάγος βασίζεται σε μια «μελέτη» της κας Γεωργαντά – η οποία δεν επισυνάπτεται. Τα στοιχεία της δημοσιεύθηκαν την περασμένη Κυριακή στην εφημερίδα Το Παρόν. Βγάλε, κύριε Γεωργίου, το καρνέ των επιταγών, κόψε μια επιταγή 210 δις ευρώ, να τελειώνουμε! Τόσο μας κόστισε, λέει, η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου και η Ολομέλεια έκανε αποδεκτό το ποσόν. Ας το δούμε.
Κατά τη «μελέτη» της κας Γεωργαντά, που υιοθέτησε ο Άρειος Πάγος, η ζημία είναι:
1. Χρεολύσια μακροχρόνιου υπερδανεισμού 119,58 δις ευρώ
2. Τόκοι μακροχρόνιου υπερδανεισμού 4,8 δις ευρώ
3. Χρεολύσια βραχυχρόνιου υπερδανεισμού 48,2 δις ευρώ
4. Τόκοι βραχυχρόνιου υπερδανεισμού 0,71 δις ευρώ
5. Κούρεμα αποθεματικών ασφαλιστικών ταμείων 18,92 δις ευρώ
6. Κούρεμα αποθεματικών πανεπιστημίων 0,98 δις ευρώ
7. Διαφυγόντα έσοδα 18,7 δις ευρώ
Το μεγαλύτερο από τα λάθη της παραπάνω λίστας είναι το Νο 3, τα χρεολύσια βραχυχρόνιου υπερδανεισμού. Δείχνει παντελή άγνοια στοιχειωδών χρηματοοικονομικών γνώσεων – τόσο από τη συντάκτρια της «μελέτης» όσο και από τους δικαστές που την υιοθέτησαν. Το πανελλήνιο ρεκόρ βραχυπρόθεσμου δανεισμού είναι 18 δισ ευρώ σε έντοκα γραμμάτια τον Αύγουστο 2012, και ήταν η «τεχνική λύση» που προσέφερε η ΕΚΤ μέχρις ότου αποκατασταθεί η ροή δόσεων από την τρόικα. Ο βραχυπρόθεσμος δανεισμός ανακυκλώνεται κάθε τρεις ή έξι μήνες. Κατά τους σεβαστούς δικαστές, αν δανεισθώ 1.000 ευρώ και κάθε εβδομάδα ξεπληρώνω και ξαναδανείζομαι το ίδιο ποσόν, συνολικά οφείλω 52.000 ευρώ σε ένα χρόνο, 312.000 ευρώ σε έξι χρόνια. Ο πρύτανης του πανεπιστημίου στο οποίο διδάσκει (;) η συντάκτρια της «μελέτης» δικαιούται να την απολύσει, λόγω άγνοιας αντικειμένου.
Ας δούμε τώρα τι συμβαίνει με τα χρεολύσια μακροχρόνιου υπερδανεισμού. Το πρώτο μνημόνιο, στο οποίο «μας έσυρε ο Γεωργίου», κάλυπτε περίοδο (μέχρι Μάιο 2013) με λήξεις ομολόγων (που είχαν εκδοθεί από προηγούμενες κυβερνήσεις) συνολικού ύψους πάνω από 110 δις ευρώ – υποθέτω σε αυτόν τον αριθμό αντιστοιχούν τα 120 δις ευρώ που είδαν οι εισαγγελείς. Πώς διάολο θα ανακυκλωνόταν αυτό το χρέος από μια ελλειμματική διαχείριση; Η αναχρηματοδότηση του χρέους που θα γινόταν από όποια κυβέρνηση θα ήταν «υπερδανεισμός»! Αυτή είναι η ποιότητα των πανεπιστημιακών μας, αυτή είναι η ποιότητα των λειτουργών της δικαιοσύνης! Αυτή είναι η ποιότητα της υποτιθέμενης δημοσιογραφίας που αναπαράγει αυτές τις άκυρες δήθεν βεβαιότητες.
Κι ύστερα ήρθαν τα κουρέματα! Σε όλα τα ελληνικά και ευρωπαϊκά δικαστήρια, εκτός των ζητημάτων που άπτονται της «δυνατότητας» της ελληνικής κυβέρνησης να «κουρέψει» και της νομιμότητας της διαδικασίας, όλες οι αποφάσεις έχουν κάτι κοινό: αναγνωρίζουν πως η ζημία των κεκαρμένων θα ήταν μεγαλύτερη εάν δεν γινόταν το «κούρεμα». Ολόκληρος Άρειος Πάγος δεν έχει κατανοήσει ούτε αυτό το αυτονόητο! Πέραν αυτού, πώς γίνεται 53,5% κούρεμα σε 23 δις ευρώ αποθεματικών των ταμείων σε ομόλογα να προκαλεί απώλεια 19 δις ευρώ μόνο ανίδεοι ακόμα και στοιχειωδών μαθηματικών πράξεων μπορούν να το εξηγήσουν – αυθαιρετώντας. Μα, η αγοραία αξία των ομολόγων την επομένη του κουρέματος, θα μπορούσε ναείναι ένα επιχείρημα. Ποια ήταν η αγοραία αξία αυτών των ομολόγων την προηγουμένη του κουρέματος; Σε τι τιμές αγοράστηκαν και πότε; Από τα ταμεία, μόνο όσα «ήθελαν» να χάσουν από το κούρεμα έχασαν. Αφήστε που η όποια ζημία των ταμείων (και των πανεπιστημίων) πιστώνεται ως κέρδος στο Δημόσιο. Αφήστε, επίσης, που το Δημόσιο κατέβαλε σε επιχορηγήσεις στα ταμεία καμιά εβδομηνταριά δις ευρώ μετά το κούρεμα.
Το οξύμωρο ευρίσκεται στο ότι οι σεβαστοί δικαστές μας χρεώνουν ζημία του Δημοσίου (!) από το PSI. Μόλις 139 δις ευρώ μειώθηκε το χρέος σε δύο φάσεις (PSI και επαναγορά) – πραγματικά λεφτά, όχι αέρας κοπανιστός. Ας δικάσουν στην υπόθεση Γεωργίου και την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών να γίνει κατανοητό το ζήτημα. (Στο σημείο αυτό, ας μην αναφέρουμε και τις επιστροφές καμιά εικοσαριά δις ευρώ από τα ομόλογα των κεντρικών τραπεζών, που ήταν πραγματικά λεφτά κι όχι αέρας κοπανιστός).
Ας ρίξουμε μια ματιά και στα διαφυγόντα έσοδα των 18,7 δις ευρώ. Τα έσοδα του Δημοσίου είναι φόροι – άμεσοι και έμμεσοι. Ας ρίξουν μια ματιά οι σεβαστοί δικαστές μας στα έσοδα του 2009 και ας τα συγκρίνουν με αυτά του 2015, έπειτα από μείωση 25% του ΑΕΠ. Θα εκπλαγούν!
Εν ολίγοις, η ζημία που υποτίθεται ότι προκάλεσε η είσοδος στα μνημόνια (ο Γεωργίου, βέβαια, ουδεμία σχέση έχει με αυτό) είναι μια σειρά άκυρες αναφορές. Αυτό που μένει, και εντυπωσιάζει, είναι ότι όλες οι πράξεις των κυβερνήσεων χρεώνονται ως κόστος στον Γεωργίου. Ακόμη και η υποχρεωτική αγορά ομολόγων από το Κοινό Ταμείο της ΤτΕ την παραμονή του PSI για να κουρευθούν την επομένη. Η ελληνική (και η ευρωπαϊκή) Δικαιοσύνη, του Αρείου Πάγου συμπεριλαμβανομένου, έχουν αποφανθεί για τη νομιμότητα και τη σκοπιμότητα της απόφασης της ελληνικής κυβέρνησης – της κυβέρνησης, όχι του Γεωργίου.
Η δίωξη Γεωργίου είναι καθαρά προσχηματική. Όσοι την προωθούν έχουν την ευθύνη και των συνεπειών. Δεν ξέρω αν θα επηρεάσει τις δόσεις του τρίτου μνημονίου, του μνημονίου Τσίπρα, όμως ο διεθνής διασυρμός της ελληνικής κυβέρνησης (δυστυχώς και της ελληνικής δικαιοσύνης) είναι δεδομένα αναπόφευκτα.
