ΗΠΑ

Η συνέντευξη που παραχώρησε στον Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη ο Φιοντόρ Λουκιάνοφ, ένας από τους εγκυρότερους αναλυτές της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής στη Ρωσία, είναι απολύτως αποκαλυπτική: ο αναλυτής εξηγεί τις ρωσικές θέσεις στη σύγχρονη εποχή και αναλύει τα ρωσικά επιχειρήματα στην κρίση της Ουκρανίας, αναλύοντας παράλληλα τη θέση όλων των υπόλοιπων παικτών στη διεθνή σκακιέρα επιρροής (ΕΕ, ΗΠΑ και Κίνα). Οι εξηγήσεις του Λουκιάνοφ εξηγούν για ποιο λόγο τα πράγματα εξελίχθηκαν όπως τα προσδιόριζε η Ρωσία και όχι όπως τα περιέγραφε η Δύση - και επιτρέπουν στον ψύχραιμο αναγνώστη να διαβλέψει τις βλέψεις του καθεστώτος Πούτιν. Μέρος της συνέντευξης δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Τα Νέα.

Ένα νέο πολύ πιο ασταθές και επικίνδυνο σκηνικό διαμορφώνεται στις διεθνείς εξελίξεις με την όξυνση του ακήρυκτου πολέμου της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας και την εντεινόμενη λόγω πολιτικών αιτίων διεθνή κρίση ενεργειακής επάρκειας, ενώ έχει προηγηθεί η άτακτη αποχώρηση των δυτικών στρατιωτικών δυνάμεων από το Αφγανιστάν.

Η γυναίκα στη φωτογραφία ονομάζεται Μάρτζορι Τέιλορ Γκριν και υπάρχουν πολλοί λόγοι για να μην τη μάθει κανείς, αλλά ένας για να τη γνωρίσει. Αφορμή για το παρόν σημείωμα είναι ο τελευταίος.

Ο καλοκάγαθος γίγαντας Οβελίξ, στο κόμικς Ο Αστερίξ ο Γαλάτης, συχνά αδυνατεί να κατανοήσει τους Ρωμαίους. Γιατί δηλαδή ταΐζουν τα λιοντάρια με ανθρώπους στο Κολοσσαίο για ψυχαγωγία, γιατί κυνηγούν τη δόξα και την εξουσία αντί να κυνηγούν νόστιμα αγριογούρουνα; Έτσι συχνά αναφωνεί το περίφημο πλέον: «Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι!»

Gonda Van Steen, Ζητούνται παιδιά από την Ελλάδα. Υιοθεσίες στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου, μετάφραση από τα αγγλικά: Αριάδνη Λουκάκου, Ποταμός, Αθήνα 2021, 536 σελ.  

Με το τέλος του Εμφυλίου, το διάστημα 1949-62, τα χρόνια του αναδυόμενου Ψυχρού Πολέμου και της αμερικανικής παρέμβασης στη χώρα μας με την Ελλάδα να μαστίζεται από ακραία φτώχεια, περίπου 3.200 ελληνόπουλα «μετοίκησαν», τα περισσότερα ακουσίως, όχι και με τόσο νόμιμους τρόπους, από την Ελλάδα και εγκαταστάθηκαν κυρίως στις ΗΠΑ. (τεύχος 125, Δεκέμβριος 2021)

Μια (αυτο)βιογραφία με ταινίες

O θάνατος της Τζόαν Ντίντιον σηματοδοτεί το τέλος της Νέας Δημοσιογραφίας, μιας τάσης που άκμασε παράλληλα με την ακμή των περιοδικών που τη φιλοξένησαν και την ενθάρρυναν και ευτύχησε να έχει εκπροσώπους προσωπικότητες όπως ο Τρούμαν Καπότε, ο Γκορ Βιντάλ – και, ασφαλώς, η εκλιπούσα. Το κείμενο του Δημήτρη Δουλγερίδη που ακολουθεί, γράφτηκε το 2016 και δημοσιεύτηκε στο τεύχος του Books’ Journal #67, του Ιουνίου εκείνης της χρονιάς, ως κριτική στη βιογραφία της συγγραφέα που υπέγραφε ο Tracy Daugherty. Το αναδημοσιεύουμε εδώ και το συστήνουμε ως το πληρέστερο κείμενο στα ελληνικά για τη συγγραφέα - καθρέφτη της Αμερικής, τις τελευταίες δεκαετίες του εικοστού αιώνα. [TBJ]

Πριν από λίγο ανακοινώθηκε ο θάνατος της Τζόαν Ντίντιον, σε ηλικία 87 χρόνων, ένα πρόσωπο που θεωρείται η ιέρεια της Νέας Δημοσιογραφίας. Στη μακρά διαδρομή της, μεταξύ άλλων, κατέγραψε τις δονήσεις της αμερικανικής αντικουλτούρας, απαθανάτισε τη λατρεία για είδωλα όπως ο Τζων Γουαίην και την αρχετυπική μορφή του, περιέγραψε ένα επίπονο τελετουργικό αποχαιρετισμού για το σύζυγό και την υιοθετημένη κόρη τους.

Jean-Michel Rey, Η αυτοκτονία της Γερμανίας. Με αφορμή τον Μωυσή του Τόμας Μαν, μετάφραση από τα γαλλικά: Ανδρέας Παππάς, Στερέωμα, Αθήνα 2021, 256 σελ.

 Το 1943 ο Τόμας Μαν, αυτοεξόριστος στις Ηνωμένες Πολιτείες, γράφει για ένα θέμα-φωτιά: τον Μωυσή και τη μορφή και την προσωπικότητά του ως προφήτη, κριτή, αλλά και βιβλικού συμβόλου. Σκοπός του Μαν με τη νουβέλα του Ο Νόμος ήταν να πράξει το αδιανόητο για την εποχή της χιτλερικής Γερμανίας, που βρισκόταν ήδη προ των πυλών του Ολοκαυτώματος: να μιλήσει για συμβολή του ιουδαϊσμού στην ανάπτυξη του γερμανικού πολιτισμού.

Για πολλούς, κυρίως στην Ελλάδα, ο Κόλιν Πάουελ, που πέθανε στις 18 Οκτωβρίου 2021, από επιπλοκές του covid-19, ήταν ένα «γεράκι».  Ο άνθρωπος που δικαιολόγησε στη διεθνή κοινότητα τη στρατιωτική επέμβαση στο Ιράκ. Η πραγματικότητα είναι πως η επέμβαση στο Ιράκ το 2003 άφησε έντονο τραύμα στην αξιοπιστία και στην αποτελεσματικότητα των διεθνών θεσμών. Επίσης, οδήγησε στη μεγαλύτερη ρήξη στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.