Δημήτρης Κωστόπουλος

Μνήμη Γιώργου Παγανού

J.M. Coetzee, Ο άρχοντας της Πετρούπολης, μετάφραση από τα αγγλικά: Γιώργος Τσακνιάς, Νεφέλη, Αθήνα 1999, 275 σελ.

Το 1868, ο συγγραφέας Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι πηγαίνει στην Πετρούπολη, για να δει τι έγινε με τον θετό γιο του Πάβελ, φοιτητή στην πόλη, ο οποίος βρέθηκε νεκρός. Από την αστυνομία μαθαίνει ότι ο Πάβελ είχε χειρόγραφους καταλόγους προγραφών με προγραμματισμένες δολοφονίες. Κι από τον αναρχικό επαναστάτη Νετσάγιεφ, στην ομάδα του οποίου ο Πάβελ είχε ενταχθεί, μαθαίνει ότι ο επαναστάτης «διεισδύει στον κόσμο του κράτους, των τάξεων και της λεγόμενης κουλτούρας και ζει σε αυτόν μόνο επειδή πιστεύει στη γρήγορη και ολοσχερή καταστροφή του». Ο Τζ.Μ. Κουτσί ανασυνθέτει μυθιστορηματικά το επεισόδιο της ζωής του Ντοστογιέφσκι που οδήγησε στους Δαιμονισμένους. [ΤΒJ]

Bruno Arpaia, Ο Άγγελος της Ιστορίας, μετάφραση από τα ιταλικά: Χρύσα Κακατσάκη, Ίνδικτος, Αθήνα 2008, 380 σελ.

Από τη ναζιστική Γερμανία στο Παρίσι κι από κει, στο δρόμο για την Πορτογαλία και στο θάνατο, η ζωή του στοχαστή Βάλτερ Μπένγιαμιν είναι μια περιπέτεια που περιστρέφεται γύρω από τις ιδέες του, τις εμμονές του, τις σχέσεις του με τους εκπροσώπους της σχολής του Στρασβούργου και ιδίως τον Αντόρνο τον οποίο ήλπιζε να συναντήσει κάποια στιγμή στην Αμερική, τη Χάννα Άρεντ... Η περιπλάνηση του Μπένγιαμιν έχει περιγραφεί διεισδυτικά σε μια υπέροχη λογοτεχνική βιογραφία – που τη στοιχειώνει ένας πίνακας του Κλέε τον οποίο ο Μπένγιαμιν μετέφερε μαζί του στις περιπλανήσεις του: ο «Άγγελος της Ιστορίας». [ΤΒJ]

Catherine Clément, Κοιμήσου και ίσως ονειρευτείς. Μάρτιν και Χάνα, μετάφραση από τα γαλλικά: Ρένα Χατχούτ, Ψυχογιός, Αθήνα 2000, 325 σελ.

 Το 1924, η Χάννα ήταν 18 ετών. Φοιτήτρια φιλοσοφίας αποφασίζει να φύγει από την Πρωσία και να έρθει στο Μάρμπουργκ, για να παρακολουθήσει τις παραδόσεις του καθηγητή Χάιντεγκερ. Φοβισμένη μπαίνει στο γραφείο του. Αυτός, άνετος στο θρόνο του, σχολιάζει το μικρό τσόχινο εφαρμοστό καπέλο της. Διαβολικά μοντέρνο. «Τι είναι αυτή η ανατολή στα μάτια σας;», της λέει. Έτσι ξεκίνησε μια σχέση που σημάδεψε τη ζωή και των δύο. Ενός φιλοσόφου που στήριξε το ναζισμό και μιας Εβραίας που ανέλυσε τα πράγματα με διαβολική οξυδέρκεια... Η σχέση αυτή υπάρχει σε ένα πολύ ενδιαφέρον μυθιστόρημα. Αναδημοσίευση από το Books' Journal, τχ. 107, Μάρτιος 2020.

Rafael Chirbes, Στην άκρη του γκρεμού, μετάφραση από τα ισπανικά: Βασιλική Κνήτου, Κέδρος, Αθήνα 2015, 438 σελ.

Η λογοτεχνική αποτύπωση των μεγάλων οικονομικών κρίσεων κρατά μεγάλο μέρος στην ιστορία της λογοτεχνίας. Με το βιβλίο Στην άκρη του γκρεμού, του Ραφαέλ Τσίρμπες, η Ισπανία έχει το δικό της μεγάλο μυθιστόρημα για την κρίση που προέκυψε από την φούσκα των ακινήτων. [Το κείμενο αναδημοσιεύεται από το Books' Journal, τχ. 56, Ιούνιος 2015, έχοντας αποκτήσει μια θλιβερή επικαιρότητα λόγω του θανάτου του συγγραφέα, Ραφαέλ Τσίρμπες, στις 15 Αυγούστου 2015].

Πώς η ελληνική κρίση καθρεπτίστηκε στη λογοτεχνία; Ελάχιστα! Οι έλληνες συγγραφείς, ακόμα κι όταν ανταποκρίνονται στην εποχή και στα μηνύματά της, το κάνουν με καθυστέρηση. [ΤΒJ]

Είμαι Εβραίος, ich bin ein Berliner, είμαι πάνω στους Δίδυμους Πύργους, με λένε Αξαρλιάν.  Κι είμαι Charlie Hebdo.

Ένα αθλητικό διήγημα του Δημήτρη Κωστόπουλου με αφορμή το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου της Βραζιλίας. Αναδημοσίευση από το νέο τεύχος 44, Ιούνιος 2014, που κυκλοφορεί.

FernandoPessoa, Υπόθεση Βάργκας, μετάφραση από τα πορτογαλικά-εισαγωγή: Μαρία Παπαδήμα, Νεφέλη, Αθήνα 2011, 210 σελ.

FernandoPessoa, Η κλεμμένη περγαμηνή, μετάφραση από τα πορτογαλικά: Μαρία Παπαδήμα, Νεφέλη, Αθήνα 2012, 190 σελ.,

Φερνάντο Πεσσόα, Αστυνομικές ιστορίες, μετάφραση-εισαγωγή από τα πορτογαλικά: Γιάννης Σουλιώτης, Σοκόλη, Αθήνα 2012, 192 σελ.

«Μια από τις ελάχιστες πνευματικές τέρψεις που απομένουν σε ότι πνευματικό απομένει ακόμα στην ανθρωπότητα είναι η ανάγνωση αστυνομικών μυθιστορημάτων. Ένα από  τα βιβλία αυτών των συγγραφέων (σ.σ Κόναν Ντόυλ, Άρθουρ Μόρρισον), ένα τσιγάρο των 45 σεντάβος το πακέτο, η ιδέα ενός φλιτζανιού καφέ –τριάδα αδιαίρετη που κλίνει για μένα την ευτυχία σε όλες τις πτώσεις– σε αυτό συνίσταται η ευτυχία μου».Αυτά υποστήριζε ο Φερνάντο Πεσσόα ο οποίος δεν είχε τη συνήθεια μόνο να διαβάζει αστυνομικά αλλά και να γράφει.