Ουκρανία

Πώς η ετικέτα του φασισμού συμβάλλει στην κατανόηση του πολέμου της Ρωσίας

Bahdra Sharma - Jeffrey Gettleman, “Escaping Russian Army”, The New York Times, International Edition, Σάββατο-Κυριακή, 29-30 Ιουνίου 2024, 1η και 6η σελίδα

Το ρεπορτάζ της εφημερίδας The New York Times, International Edition, 29-30 Ιουνίου 2024, από το Κατμαντού, ρίχνει φως σε μια άγνωστη στην Ελλάδα, πτυχή της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία. Μπορεί να γνωρίζουμε τη συστηματική δολοφονία αμάχων και  την καταστροφή των ουκρανικών πόλεων με βαλλιστικούς πυραύλους και ντρόουνς που αγοράζει ο Πούτιν από τους φίλους του, τη Βόρεια Κορέα και το Ιράν, μπορεί να γνωρίζουμε τις μαζικές δολοφονίες και τις λεηλασίες στα εδάφη που για λίγο χρόνο κατέλαβε ο στρατός του Πούτιν, μπορεί να γνωρίζουμε τις αρπαγές παιδιών και εφήβων Ουκρανών, την καταστροφή φραγμάτων ποταμών, τον βομβαρδισμό θεάτρων, μαιευτηρίων και σχολείων, μπορεί  να ξέρουμε για βρώμικο πόλεμο μέσω παραστρατιωτικών Τσετσένων, ποινικών κρατουμένων και των μισθοφόρων του άνθους της κοπριάς με το όνομα Βάγκνερ, καθώς και την επιδημία δηλητηριάσεων και ατυχημάτων των εχθρών και των φίλων του Πούτιν. Αλλά δεν γνωρίζουμε όλες τις βρώμικες δραστηριότητές του. Συγκεκριμένα δεν γνωρίζουμε ότι ο κύριος Πούτιν χρησιμοποιεί τα διεθνή κυκλώματα τράφικιν για τη στρατολόγηση νέων Νεπαλέζων και άλλων Ασιατών ως μισθοφόρων στο στρατό της Ρωσίας, σε έναν μακρύ πόλεμο φθοράς.

Μόνο μετά την πλήρους κλίμακας εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου 2022 –οκτώ χρόνια μετά την έναρξη του πολέμου Ρωσίας-Ουκρανίας τον Φεβρουάριο του 2014– η Δύση άρχισε να αφυπνίζεται και να αντιλαμβάνεται ότι στην πραγματικότητα η Ρωσία είναι ένα αναθεωρητικό κράτος που επιδιώκει να επιβάλει το δικό του όραμα για μια ευρωπαϊκή τάξη ασφαλείας. Μέχρι τότε, ο πόλεμος των ετών 2014-22 στο Ντονμπάς ερμηνεύτηκε συχνά ως μια ενδοουκρανική σύγκρουση που θα μπορούσε να επιλυθεί απομονωμένη από το ευρύτερο πλαίσιο της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής. Οι προσπάθειες αυτές όχι μόνο απέτυχαν, αλλά και οδήγησαν σε ολοένα αυξανόμενο τυχοδιωκτισμό της Μόσχας. Γιατί η Δύση απέτυχε να διαγνώσει σωστά το πρόβλημα για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα; Με ποιους τρόπους τα διδάγματα από αυτή την αποτυχία είναι σημαντικά σήμερα;

Η ανακοίνωση του ρώσου προέδρου για την αλλαγή του στρατιωτικού και πυρηνικού δόγματος της Ρωσίας αποσκοπεί να αποτρέψει τους ξένους εταίρους και συμμάχους της Ουκρανίας να δώσουν στήριξη στο μαχόμενο κράτος.

Ο  διαρκώς μεταβαλλόμενος Βολοντίμιρ Ζελένσκι και το νέο του υπουργικό συμβούλιο

Πώς η επιχείρηση της Ουκρανίας στο Κουρσκ προκαλεί την Κίνα να πάρει  δημόσια θέση [ή να κάνει come-out]

Η συνεχής υποστήριξη του Πεκίνου για διαπραγματεύσεις μεταξύ Μόσχας και Κιέβου έχει αποκτήσει, μετά την ουκρανική κατοχή ρωσικών εδαφών, νέο νόημα. Μια κινεζική ή άλλη εκτός της Δύσης ώθηση για μια ρωσο-ουκρανική διευθέτηση θα μπορούσε να οδηγήσει σε ουσιαστικές ειρηνευτικές συνομιλίες.

Η ουκρανική εισβολή στην περιοχή Κουρσκ, βαθιά στο έδαφος της Ρωσίας, εξελίσσεται σε κρίσιμη καμπή, ανοίγοντας μια νέα σελίδα στη μεγαλύτερη στρατιωτική σύγκρουση στην Ευρώπη από το 1945.

Ενώ ο ρωσο-ουκρανικός πόλεμος αποτελεί μόνο ένα σύμπτωμα ευρύτερων καταστροφικών διεθνών τάσεων, η έκβασή του καθορίζει προς ποια κατεύθυνση θα εξελιχθεί ο κόσμος. Η αντίσταση της Ουκρανίας θα μπορούσε να συμβάλει στη διεθνή σταθεροποίηση, στον εκδημοκρατισμό και στην ανάσχεση του αυταρχισμού, καθώς και στη  θεσμική/τεχνολογική καινοτομία.

Πώς η ρωσική προπαγάνδα επιχειρεί να απαξιώσει τον σινο-ουκρανικό διάλογο για μια βιώσιμη ειρήνη στην Ουκρανία.

Πέτρου Γ. Καρακασσώνη, Ιστορία της εις Ουκρανίαν και Κριμαίαν υπερποντίου εκστρατείας τω 1919, μετά Χαρτών, εν Αθήναις, Τύποις Α. Θ. Λαμπροπούλου, 1934, 286 σελ.

Παναγιώτης Ι. Παναγιωτόπουλος, Αναμνήσεις εκ του Μακεδονικού, Ουκρανικού και Μικρασιατικού Μετώπου, Ιωλκός, Απρίλιος, Αθήνα 2003, 174 σελ.

Έβδοξος Άραβος, Οι γιατροί κάποτε, Εκδόσεις Ιατρικής Κινήσεως, τρίτη έκδοση, Αθήνα 1961, 556 σελ.

Teffi (Nadezdha Aleksandrovna) Memories. From Moscow to the Black Sea, μετάφραση στα αγγλικά από τα ρωσικά: Robert Chandler – Irina Steinberg, New York Review of Books, 2016, 267 σελ.

Η Ουκρανία είχε παραχωρηθεί στους Γερμανούς με τη συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ. Μετά την ήττα των Γερμανών και την παράδοσή τους στο τέλος του 1918, αυτοί έφυγαν. Η Αντάντ πήγε να βοηθήσει τις δυνάμεις που ήθελαν την αυτονόμησή της. Η πολυδιάσπασή τους σ’ ένα πολιτικό φάσμα από τους εθνικιστές μέχρι την ακραία αναρχία δεν επέτρεψε την ευόδωση αυτού του σκοπού.