web only

Πώς μια έφηβη πρόσφυγας από τη Συρία κέρδισε το πιο σπουδαίο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς ένα χρόνο πριν αρχίσουν.

Το «όχι τι θα κάνει κάποιος αλλά τι μπορούμε εμείς» δεν είναι ρητορεία για να κολακευθεί το ακροατήριο· είναι κανόνας της δημοκρατικής πολιτείας, προϊδεάζει για τον ρυθμό της αλλαγής και της προόδου κι αποτελεί μάθημα σοφίας. Όσο περισσότερο το καταλαβαίνουμε, τόσο δυσκολότερος γίνεται ο δρόμος της δημαγωγίας. Συμπεράσματα από την ομιλία του Μπαράκ Ομπάμα στο συνέδριο του Δημοκρατικού Κόμματος (27 Ιουλίου 2016).

H Tουρκία συνεχίζει να βρίσκεται σε μια καμπή.  Η οικονομία της, σε μεγάλο βαθμό, βρίσκεται προσδεδεμένη στα συμφέροντα της Δύσης, ωστόσο οι εξελίξεις, μέρος των οποίων οφείλεται στην απροθυμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να επενδύσει στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, συνεχίζουν να είναι απρόβλεπτες. Και όχι μόνο επειδή ο αυταρχικός Ερντογάν χρειάζεται να βρει τις διόδους της προσωπικής πολιτικής του επιβίωσης... [ΤΒJ]

H τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων όπως παρουσιάστηκε από ελληνικά ΜΜΕ: επαρχιωτισμός, κόμπλεξ και μιζέρια…

Το πραξικόπημα στην Τουρκία απέτυχε γιατί κάποιοι κεμαλιστές αξιωματικοί αυτομόλησαν από την ομάδα των στασιαστών και αποδυνάμωσαν έτσι, πλήρως, κυρίως τις δυνάμεις που βρίσκονταν στην Πόλη. Ο λόγος; Διότι, ακόμα και σήμερα, με τα τεράστια λάθη του και τα ήξεις-αφήξεις του, ο Ερντογάν δεν έχει πει την τελευταία λέξη αποχαιρετισμού προς τη Δύση - που άλλωστε έχει τεράστια οικονομικά συμφέροντα στη γείτονα χώρα. [ΤΒJ]

Μια από τις μεγάλες παθογένειες στην πολιτική σκέψη και στον δημόσιο λόγο είναι ο ιδεολογικός χρωματισμός ζητημάτων που δεν έχουν καμία ιδεολογική απόχρωση. Θέματα προστασίας δικαιωμάτων, τεχνοκρατικά ή ακόμα και αδιάφορα στιγματίζονται ιδεολογικά και μετατρέπονται σε δεξιά ή αριστερά. Το αποτέλεσμα είναι να φορτίζονται με το βάρος της ιδεολογίας και έτσι να καλλιεργείται μόνιμα διχασμός στην ελληνική κοινωνία. Διχασμός που οδηγεί αναπόδραστα σε αδράνεια και τέλμα.

Η έλλογη συναίνεση της πόλης κατά των «κατασκηνωτών» προκάλεσε την οργή τους και έφερε σε αμηχανία την κυβέρνηση με την παθητική στάση που υιοθέτησε, σε δυσαρμονία με το συγκροτημένο τοπικό συναίσθημα.  Το θέμα είναι λοιπόν πώς προετοιμαζόμαστε για την αναπόφευκτη μελλοντική αντιπαράθεση ούτως ώστε να πετύχουμε στρατηγική νίκη έναντι των εχθρών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Η έκρηξη ενός αστεριού, γεγονός σπάνιο στην συμπαντική μας ρουτίνα, συναρπάζει αστρονόμους, φυσικούς, ερωτευμένους και ρομαντικούς καλλιτέχνες. Το βίαιο κοσμικό φαινόμενο τραβά την προσοχή όλων, προσφέροντας πλούσιο υλικό για ενασχόληση. Είτε θα πρόκειται για κάποια διατριβή που θα εισφέρει στην κατανόηση της εξέλιξης του σύμπαντος, για εμπνευσμένη καλλιτεχνική δημιουργία ή απλά για ένα γαϊτανάκι  καφενειακής παραφιλολογίας για το τέλος του κόσμου, ο θάνατος ενός αστεριού δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο. Το ίδιο και το διαφαινόμενο τέλος ενός ή περισσοτέρων καναλιών.

Η ετερότητα, είτε εκφράζεται από το κοσμικό κράτος είτε από την πίστη σε διαφορετικούς, ήπιους Θεούς, είναι ο βασικός στόχος του τζιχαντισμού. Μερικές σκέψεις μετά τη δολοφονία του καθολικού ιερέα Ζακ Αμέλ, στην εκκλησία όπου ιερουργούσε. [ΤΒJ]

Η νύχτα είναι μεγάλη, η παγωνιά βαριά. Στο δρόμο που οδηγεί στην Ανατολή, του δρόμου που μέχρι σήμερα λέγεται «του Πεκίνου» ή «της Σιβηρίας», ακούγεται ο θόρυβος που κάνουν οι βαριές αλυσίδες με τις οποίες είναι δεμένα τα χέρια και τα πόδια των κρατουμένων. Η ομάδα αποτελείται από έφιππους και πεζούς χωροφύλακες και τους κρατούμενους. Οι πρώτοι φορούν βαριές κάπες και γούνινα καπέλα, οι δεύτεροι είναι τυλιγμένοι με ό,τι είχαν στη διάθεσή τους. Μαζί θα διανύσουν έξι χιλιάδες χιλιόμετρα, μέχρι να φτάσουν στην άλλη άκρη του κόσμου. Κάποιοι από τους κατάδικους θα φτάσουν στον προορισμό τους, άλλοι απλά θα ταφούν στην άκρη του δρόμου, εκεί που θα αφήσουν την τελευταία τους πνοή.