web only

Πλέον, στην Αριστερά χωρίζει η κακοήθεια από την κομψότητα. Η κυβέρνηση αφ' ενός φέρεται με τακτ ακόμα και στους εγκληματίες των Εξαρχείων, ωστόσο ταυτόχρονα λαμβάνει απόφαση ίδρυσης Γραφείου Πρωθυπουργού στην Θεσσαλονίκη. Διότι από το υστέρημα των φόρων μας, θα στηθεί άλλο ένα κρατικό γραφείο, με προσωπικό και λειτουργικά έξοδα. 

Η κυβέρνηση δεν ασκεί καμιά πολιτική. Κάνει απλώς επικοινωνιακή διαχείριση πολιτικολογίας. Η υπόθεση Γεωργίου, από την οποία ξεκίνησε το θέμα, είναι ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο στόρυ, γκροτέσκο για όλους – καφκικό για τον κ. Γεωργίου, ο οποίος είναι το θύμα. Αλλά η κυβέρνηση χρειάζεται έναν καλό και έναν κακό. Ο ένας χρειάζεται για τους δανειστές, ο άλλος για τον λαό - κι οι δυο μαζί επιτρέπουν στον πρωθυπουργό να κρύπτεται, κατά το πρότυπο που λάνσαρε με μεγάλη επιτυχία ο έτερος των μεγάλων κρατιστών, ο Κώστας Καραμανλής.

Με τον πιο ωμό τρόπο, η Ελλάδα εξέθεσε στον ΟΗΕ την αποστροφή της στα διεθνή (ημι)δικαστικά όργανα ελέγχου της εφαρμογής των διεθνών συμβάσεων κατά του ρατσισμού και για την προστασία των μειονοτήτων.

Κυκλοφορεί από σήμερα το νέο τεύχος του Books' Journal, 69, με βασικό αφιέρωμα στον προσφάτως εκλιπόντα καθηγητή Δ.Ν. Μαρωνίτη - που μας τίμησε με τη συνεργασία του.

Dimitri Mastoros, Nicolas Wouters, Εξάρχεια. L’Orange amère, Futuropolis, 2016

Tριάντα δύο χρόνια μετά την Τσιγγάνικη Ορχήστρα του Γιάννη Καλαϊτζή, ένα νέο κόμικς κυκλοφορεί (στη γαλλική αγορά!) με θέμα του τα Εξάρχεια - και το μύθο τους.

Η συγκέντρωση της 30ής Αυγούστου ισλαμικών κοινοτήτων της Αθήνας, οργανώσεων για τα δικαιώματα του ανθρώπου αλλά και του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στην Αθήνα, μπροστά στη γαλλική πρεσβεία, με αίτημα να επιτραπεί η χρήση του μπουρκίνι στη Γαλλία, αποδεικνύει ότι και στην Ελλάδα έχει ανθίσει ένα κύμα ισλαμοαριστερισμού. Τα χαρακτηριστικά του έχει περιγράψει ιδανικά ο συγγραφέας του βιβλίου Οι Αριστερές της Γαλλίας, Ζακ Ζυλλιάρ, σχετικό άρθρο του οποίου αναπαράγουμε παρακάτω. [ΤΒJ]

Η δίωξη του επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ, το 2010, είναι αβάσιμη, κυρίως, επειδή οι αριθμοί που επικαλείται το δικαστήριο είναι ανακριβείς, λανθασμένοι και, πάντως, άκυροι, σύμφωνα με τα δεδομένα της οικονομικής επιστήμης. Ορισμένα από τα λανθασμένα δεδομένα καταχωρίζονται στη συνέχεια στο σημείωμα του ειδικού συνεργάτη μας. [TBJ]

Το κείμενο που διαβάζετε σκοπό έχει να αφιερωθεί στον πρωταγωνιστή των ημερών, τον υπουργό Νίκο Παππά. Διάλεξα όμως έναν τίτλο που να μην αναφέρεται ευθέως σε αυτόν για δύο λόγους που πιστεύω αμφότεροι θα τον ικανοποιήσουν και θα δικαιολογήσουν την επιλογή.

Δεν θα έχουν ξαναδεί σε Επιτροπές Εμπειρογνωμόνων του ΟΗΕ έκθεση υποτιθέμενης Ανεξάρτητης Εθνικής Αρχής για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα παραδοσιακά δημοκρατικής χώρας στην οποία επικροτείται η κυβ;eρνηση – για όποιον λόγο κι αν συμβαίνει αυτό!

Η μουσουλμάνα δεν έχει πραγματικό δικαίωμα επιλογής, αφού τυχόν αποτίναξη του ενδύματος θα σημαίνει προδοσία απέναντι στη θρησκεία και, μοιραία, θα υποστεί τη χλεύη και την τιμωρία εντός της μουσουλμανικής κοινότητας. Το να ισχυρίζεται κανείς ότι το μπουρκίνι είναι μια απλή περιπέτεια στην ιστορία της ενδυματολογικής εξέλιξης είναι σαν να υποστηρίζει ότι ο χαλκάς στους δούλους μπορεί να εκληφθεί με λίγη καλλιτεχνική φαντασία σαν ένα ωραίο μεταμοντέρνο κόσμημα. Τι να κάνουμε λοιπόν;