Πάνω που λες ότι η Ελλάδα θα είναι για πάντα βουτηγμένη μέσα στην ανοησία και τη μισαλλοδοξία, κάτι γίνεται κάθε φορά και νιώθεις ότι υπάρχει ακόμη ελπίδα, ότι δεν χάθηκαν όλα. Στα Γιάννινα, αίφνης, οι πολίτες επέλεξαν έναν Εβραίο το θρήσκευμα Έλληνα για δήμαρχο. Μάταια ο αντίπαλός του στον δεύτερο γύρο έβγαλε το μεγάλο όπλο, την εικόνα της Παναγίας να φαίνεται πίσω του, στο τηλεοπτικό μήνυμα που έστειλε. Το κλείσιμο του ματιού δεν έπιασε, οι Γιαννιώτες δεν μάσησαν. Επέλεξαν τον ικανότερο, αυτόν που είχε προσφέρει, που είχε κάνει κάτι για να βελτιώσει τις ζωές τους, στο νοσοκομείο, στην πόλη, παντού. Χωρίς ν’ ακούσουν τις σειρήνες του φυλετικού μίσους.
Τον συνάντησα στο αίθριο ενός μικρού ήσυχου ξενοδοχείου στο κέντρο των Ιωαννίνων. Θυμόμουν την εικόνα του σε δεκάδες φωτογραφίες από τον προεκλογικό του αγώνα: έναν ψηλό άντρα με πολλά λευκά μαλλιά –αναμαλλιασμένο πάντα– που χαιρετούσε όλο τον κόσμο, αεικίνητος. Τώρα τον είδα ήρεμο, σιωπηλό, σκεπτικό, να σημειώνει κάτι σ’ ένα μπλοκάκι. Και περιποιημένο. «Πρέπει να είστε ο μοναδικός που κουρεύτηκε μετά τις εκλογές!» Γέλασε. Δεν είχε προλάβει πριν...
