Η διαδρομή ήταν Μάτι - Ραφήνα κι αμέσως πίσω, μέχρι το άλλο τέρμα, τη Νέα Μάκρη, και πίσω πάλι. Κάθε απόγευμα, όλο το καλοκαίρι, πολλά παιδιά μαζί. Ευτυχία. Με κάτι μικρά ποδηλατάκια Eska, ανατολικά, βαριά κι ασήκωτα. Είχαμε δει, δυό και τρεις φορές, τον "Ξένοιαστο Καβαλάρη" στη "Ρία" και το ζούσαμε το έργο στον παραλιακό δρόμο, δεκατετράχρονα ήμασταν. Μαζί μας και λίγα κορίτσια, τι ωραία που τα βλέπαμε τα κορίτσια. Τα μαλλιά της Λένας στον αέρα όταν τρέχαμε στις κατηφόρες, τα θυμάμαι. Ζούσαμε τότε όλοι σε κάτι ασήμαντα σπιτάκια που έχτισαν οι πατεράδες μας πριν το 70, δεν ήμασταν αστοί -αλλά γιατί πρέπει να καίγονται οι αστοί; Κάποιοι τώρα σαν να χάρηκαν που πεθάναμε, δεν το κατάλαβα. Κοντά μας χάθηκαν και οι άλλοι, οι περαστικοί, αυτούς τους έριξαν στο Μάτι, δεν το ήξεραν, αθώοι.
Και ήταν και τα παιδιά, τα δικά μας και τα παιδιά των άλλων. Που ζούσαν μέχρι χθές μαζί μας κι έκαναν τα ίδια πράγματα σχεδόν που κάναμε κι εμείς παλιά. Η ίδια μανία με το ποδήλατο για παράδειγμα -η Εβίτα ήταν και πρωταθλήτρια-, οι ίδιες βόλτες κάτω από τα ίδια πεύκα, οι ποδηλατάδες στους ίδιους δρόμους, τα ίδια φλερτ, τα μπάνια στην ίδια θάλασσα. Χάθηκαν και τα παιδιά. Εμείς προλάβαμε και ζήσαμε, τα παιδιά όχι.
Θα μας ξεχάσετε όλους, φυσικό είναι, και τι σημασία έχει. Ας μείνουν μόνο τα ονόματα των παιδιών. Δημήτρης Αλεξόπουλος, 13 ετών. Εβίτα Φύτρου, 13 ετών. Ανδρέας Φύτρος, 11 ετών. Σοφία Φιλιπποπούλου, 9 ετών. Γιώργος Κοκκινίδης, 9 ετών. Κasper Korzeniowski, 9 ετών. Βασιλική Φιλιπποπούλου, 9 ετών. Δημήτρης Κοκκινίδης, 5 ετών. Μαρία-Ηλιάνα Χερουβείμ, 5 ετών. Ευπραξία-Μελίνα Χερουβείμ, 5 ετών. Δημητρίου (αβάπτιστο), 6 μηνών. Μην ξεχάσετε τα παιδιά.
