Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης

Η επιλογή του Κωνσταντίνου Τασούλα για την Προεδρία της Δημοκρατίας έφερε στην επιφάνεια για άλλη μια φορά τον ασυμμάζευτο λαϊκισμό  της πολιτικής μας παράδοσης.  Ο δημόσιος διάλογος –στη συγκεκριμένη περίπτωση για την Προεδρία της Δημοκρατίας– ξεκίνησε  έχοντας ως προαπαιτούμενο ότι ο Πρόεδρος πρέπει να πληροί τις προϋποθέσεις (όποιες και αν είναι αυτές) που βολεύουν την αντιπολίτευση. Πράγμα που σημαίνει ότι στη συγκεκριμένη εκλογή ο κυβερνητικός υποψήφιος είναι διχαστικός  αντιδραστικός ενώ ο αντιπολιτευόμενος, συνεχιστικός προοδευτικός. Για να ισχυροποιήσουν μάλιστα το επιχείρημα αυτό, διάφοροι επικαλούντται την παράδοση της Μεταπολίτευσης η οποία δήθεν θέλει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να προέρχεται από τον αντίθετο ιδεολογικό χώρο της κυβέρνησης. 

Το καλοκαίρι που μας πέρασε, με τις επίμονα υψηλές και επίπονες θερμοκρασίες, μας απασχόλησε (εξίσου επίπονα)  και ο θάνατος του Αλαίν Ντελόν. Ήταν πολύ όμορφος άλλα σκατάνθρωπος, ακροδεξιός ρατσιστής, φαλλοκράτης – δεν ταίριαζε με το ύφος και ήθος του εγχώριου προοδευτικού μας χώρου. Παρακαλώ σημειώστε τη λέξη «χώρος». Πρόκειται για λέξη κλειδί. Τον χειμώνα ανακαλύφθηκε ακόμα ένας «παλιοχαρακτήρας» από τον εγχώριας προελεύσεως πάντα ευρηματικό χώρο των σκεπτόμενων ανθρώπων: ο Καζαντζίδης! Εκτός κι αυτός από τις σκηνές των δικαίων! Τοποθετήθηκε  «εν σκηναίς» κολασμένων μισογύνηδων, φαλλοκρατών, αντιδραστικών που κατέστρεψαν την ζωή χιλιάδων γυναικών οι οποίες υπέφεραν από τα φαλλοκρατικά τραγούδια που τραγουδούσε ο άθλιος αυτός τύπος.

Στο Netflix προβάλλεται το The War According to Churchill, μια σειρά ντοκιμαντέρ τεσσάρων επεισοδίων  που παρακολουθεί τη στρατηγική και τον αντίκτυπο του Ουίνστον Τσόρτσιλ κατά τη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. Παρουσιάζει ξεχωριστό ενδιαφέρον η επίμονη αντίδραση του, έως εκείνη τη στιγμή (1939), αμφιλεγόμενου πολιτικού απέναντι στην κατευναστική πολιτική του  άγγλου πρωθυπουργού Νέβιλ Τσάμπερλεν, ο οποίος ήταν της άποψης να έρθει η Αγγλία σε μια διαπραγμάτευση με τον Χίτλερ με σκοπό να αποφευχθεί η πολεμική εμπλοκή της σε αυτήν την αιματοχυσία.

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν αυτό που σκοπεύω να περιγράψω συμβαίνει και σε άλλες χώρες, ωστόσο, συμβαίνει-δεν συμβαίνει, στη χώρα μας έχει λάβει διατάσεις εθνικής παράνοιας. Αμέσως εξηγώ ποιας ακριβώς, γιατί μας βαραίνουν πολλές. 

Χωρία συγγραφέων, του Αγίου Αυγουστίνου και του Ησιόδου, του Δαρβίνου και του Σαίξπηρ, του Κέρουακ και του Πλάτωνα, πολλών ακόμα, χρησιμοποιεί η νομπελίστρια Όλγκα Τοκάρτσουκ στο νέο βιβλίο της, Εμπούσιον (Καστανιώτη, 2024). Αλλά στο τέλος του βιβλίου της, μην και θεωρηθεί ότι δεν είναι πολιτικώς ορθή, τα καταγγέλλει ως σεξιστικά! [ΤΒJ]