Μιχάλης Ροδόπουλος

Η αλληγορική ιστορία ενός Γάλλου που δεν πήρε πτυχίο ιατρικής αλλά πουλούσε τον εαυτό του ως πετυχημένο γιατρό, ώς τη στιγμή που πλέον δεν μπορούσε να λέει άλλα ψέματα. Τι μας θυμίζει;

Η αυθόρμητη απορία που γεννάται όταν ακούμε για την διάρκεια του ταμείου που θα διαχειρίζεται το σύνολο της περιουσίας του Ελληνικού κράτους είναι γιατί αυτό να έχει διάρκεια 99 χρόνια; Γιατί 99 και όχι 100; Πώς επιλέχθηκε αυτός ο αριθμός; Είναι κάποιο φετίχ, μια τυχαία επιλογή για να μην ακούγεται το βαρύ και ασήκωτο «αιωνίως» ή είναι μήπως κάτι άλλο;

Εκτός από τον κατ' εξακολούθησιν αυταπατημένο πρωθυπουργό, υπάρχουν και πολλοί αυταπατημένοι πασόκοι που έφυγαν από κόμμα τους δήθεν για να μην ψηφίσουν μνημόνια και τώρα ετοιμάζονται να ψηφίσουν τους όρους του τρίτου και καλύτερου μνημονίου, όπως τους συνομολόγησε το κρατικιστικό μόρφωμα που κυβερνά τη χώρα. [ΤΒJ]

Η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση, τα κόμματα και οι εταίροι, οι πάντες μιλούν για μεταρρυθμίσεις προκειμένου να ανακάμψει η ελληνική οικονομία. Πώς τις εννοούν, όμως; Το σκηνικό θυμίζει έντονα την εκτίμηση που έχει κερδίσει ο γνωστός πίνακας του Μαλέβιτς, το Μαύρο Τετράγωνο. 

Την περίοδο της κρίσης η Μεταπολίτευση στοχοποιήθηκε ως η μήτρα όλων των δεινών που βιώνουμε σήμερα. Κριτική σε βρασμό ψυχής που απαξιώνει μεγάλες και προοδευτικές αλλαγές οι οποίες άλλαξαν την εικόνα της Ελλάδας. Εγκαθίδρυση Δημοκρατίας, πολιτική σταθερότητα, ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το κοινό νόμισμα επισκιάζονται από χρόνιες παθογένειες που δεν επέτρεψαν στη Χώρα μας να γίνει ένα κανονικό Δυτικό Κράτος. Αν θέλει κανείς να περπατήσει αυτή την υπερσαρακονταετή ιστορία, δεν έχει παρά να κάνει έναν απογευματινό περίπατο στον πεζόδρομο της Μασσαλίας.

Τι κρίμα να μην υπάρχει ένας Μολιέρος. Θα είχε σίγουρα εμπνευστεί άλλον έναν χαρακτήρα, έναν νέο ήρωα για τις κωμωδίες του, που θα απολαμβάναμε στο σανίδι μέσα από την αιχμηρή σατιρική του πένα. Διότι η οικονομική κρίση ανέδειξε έναν χαρακτήρα δημοσιολογούντων νομικών που αξίζει της προσοχής μας. Αν ήμουν ο Ρακίνας, θα ονόμαζα τον νέο ήρωα μας «Ο Αντισυνταγματολόγος».

Δεν υπάρχει ασφαλής πρόβλεψη για το μέλλον. Ειδικά όταν αυτή η πρόβλεψη αφορά τις κινήσεις και τις επιλογές μιας Κυβέρνησης που αυτοσχεδιάζει καθ' οδόν. Άπαντες οι πολιτικοί αναλυτές επιδίδονται για άλλη μια φορά σε άοκνες αναλύσεις κινήτρων, διάγνωση προθέσεων και χαρτογράφηση των κινήσεων που καταστρώνει το επιτελείο του Μεγάρου Μαξίμου. Συνοπτικά, τα βασικά σενάρια με δεκάδες παραλλαγές, συνοψίζονται στα ακόλουθα δύο:

Αυτός είναι ο συνηθισμένος τίτλος-κράχτης σε γραφικές, cult, ανυπόστατες ειδήσεις στα παρακμιακά blogsπου ενδύονται τον μανδύα του αντικαθεστωτικού μέσου ενημέρωσης και παραπληροφορούν κατ’ επάγγελμα το πρόθυμο να εξαπατηθεί αναγνωστικό κοινό τους. Όμως, χάρη στην ΠΟΕΣΥ (και την ΕΣΗΕΑ) και την απεργία διαρκείας που εξήγγειλε στα ΜΜΕ, ο τίτλος απέκτησε υπόσταση σοβαρότητας. Γιατί είναι σοβαρό θέμα που η ελληνική κοινωνία βαδίζει στο σκοτάδι ενώ η Βουλή ψηφίζει Μνημόνια με ουρές.

Οι μετανάστες παραμένουν σε μια ημι-νόμιμη κατάσταση, έρμαια των εργοδοτών τους που αποφασίζουν όχι μόνο για τους όρους εργασίας αλλά και για την τύχη των «μισθωμένων δούλων». Τα δήθεν ανθρωπιστικά προσχήματα της Αριστεράς αποσύρονται και αναδύεται στην επιφάνεια ένα αδιανόητο εκμεταλλευτικό πρόσωπο. [ΤΒJ]

Ο υποβιβασμός της επίσημης ιστοσελίδας του Αρείου Πάγου σε blogέκφρασης προσωπικών απόψεων για «ιδιωτικές-διαφορές» δεν μπορεί και δεν πρέπει να περάσει στα ψιλά. Το αίτημα του κ. Βενιζέλου για πειθαρχική δίωξη της Προέδρου επανέρχεται αμείλικτο.