Εις εφαρμογήν της δοκιμασμένης στρατηγικής, «ο εχθρός του εχθρού μου φίλος μου», αρέσκονται όλοι να κατηγορούν τους πολιτικούς τους αντιπάλους ως υπηρέτες του Σόιμπλε. «Δεν ψηφίσατε το επίδομα στους συνταξιούχους επειδή σας το υπαγόρευσε στο τηλέφωνο ο Σόιμπλε», διαλαλούν οι Συριζαίοι. «Προσκυνήσατε τον Σόιμπλε δουλοπρεπώς με την επιστολή Τσακαλώτου», αντεπιτίθενται οι της αντιπολιτεύσεως. Τουλάχιστον ξεπεράσαμε το στάδιο των χυδαίων σκίτσων της Αυγής και περάσαμε στο στάδιο τού «Πάρε τον Σόιμπλε». Ένα παιδιάστικο παιχνίδι ψηφοθηρικών εντυπώσεων, τη λειτουργία του οποίου σκιαγραφεί αποφθεγματικώς ο Νίτσε:
Αυτός που ζει από τη μάχη με έναν εχθρό, έχει προσωπικό συμφέρον να διατηρήσει τον εχθρό του ζωντανό.
Βεβαίως, πολλά μπορεί να καταλογίσει κανείς στον Σόιμπλε, αλλά θα ήταν μέγιστη ανοησία να μην του αναγνωρισθεί η διαύγεια του πνεύματός του και η καθαρότητα του λόγου του –παρ’ ότι πολλές φορές εκτρέπεται σε ειρωνεία που δυναμιτίζει τις διπλωματικές σχέσεις. Κι όμως, εδώ, στην Ελλάδα, ο Σόιμπλε παρουσιάζεται λίγο-πολύ ως μοχθηρός πολιτικός, παρεμβατικός στα εσωτερικά μας, ύπουλα παρασκηνιακός και εσχάτως αντιφατικός. Επί Σαμαρά, διαβάζαμε ευφάνταστες αποκαλύψεις για το πώς ο γερμανός πολιτικός τράβηξε το χαλί από την τότε κυβέρνηση. Η σημερινή κυβέρνηση διαρρέει μοιρολόγια πως ο Σόιμπλε απεργάζεται μυστικά σχέδια να εκδιώξει τον Τσίπρα από το Μαξίμου για να παλινορθώσει εκεί τη ΝΔ, την οποία προ διετίας είχε αγωνιστεί να ρίξει για να φέρει τον Τσίπρα. Ή ο Σόιμπλε παρανόησε και δεν ξέρει τι στο καλό θέλει ή αρνούμαστε πεισματικά να ακούσουμε πώς σκέφτεται ενώ το λέει φόρα παρτίδα σε όλους τους τόνους.
Τι είναι αυτό που θέλει ο Σόιμπλε λοιπόν; Πιστή εφαρμογή των κανόνων. Η εμμονή του στην τήρηση των κανόνων πηγάζει από τη σκέψη πως μόνο η απαρέγκλιτη τήρησή τους μπορεί να καταστήσει λειτουργική την κοινή συνύπαρξη των κρατών μελών εντός του υπερεθνικού οργανισμού της ΕΕ. Διαβλέπει βεβαίως ότι τα κράτη της περιφέρειας, λόγω δομικών και διαχρονικών τους προβλημάτων, αδυνατούν να παρακολουθήσουν το ρυθμό που επιβάλλουν τα κράτη του Βορρά. Αυτό όμως δεν το θεωρεί καταστροφικό σενάριο, αφού υπάρχει πάντα η εναλλακτική δυνατότητα μιας στενότερης Ένωσης των Βορείων, που συγκλίνουν σε μεγάλο βαθμό πολιτικά και οικονομικά. Δεν πρόκειται δηλαδή για κάποιο δήθεν κρυφό σχέδιο αλλά για μια εναλλακτική δυνατότητα στο σχεδιασμό, για ένα plan b επιβίωσης του κοινοτικού εγχειρήματος με λιγότερα μέλη. Το θεσμικό δίλημμα για την αρχιτεκτονική της Ευρώπης είναι αρκετά παλαιό. Θα έπρεπε να κινηθεί η ενοποίηση σε βάθος συσφίγγοντας τους πολιτικούς δεσμούς, ή να επιλέξει μια αριθμητική διεύρυνση (όπως και έκανε) επιδιώκοντας με στοχευμένες παρεμβάσεις τη σύγκλιση πολύ διαφορετικών κρατών;
Η οικονομική κρίση επιτάχυνε τα πράγματα. Η πολιτική του Σόιμπλε συνοψίζεται στο εξής: η βασική επιλογή είναι η επιβολή μιας βίαιης και ριζοσπαστικής θεσμικής ανασυγκρότησης των χωρών της περιφέρειας. Αν αυτό επιτευχθεί, έχει καλώς. Αν δεν επιτευχθεί, η Γερμανία κρίνει πως δεν είναι στο συμφέρον της η διατήρηση μιας Ένωσης διαρκών προβλημάτων και διασώσεων. Διατηρεί συνεπώς στο συρτάρι την εναλλακτική λύση μιας ολιγάριθμης Ένωσης με συγκλίνοντα πολιτικοοικονομικά χαρακτηριστικά. Σόιμπλε και Μέρκελ διαφωνούν μόνο στην πρόβλεψη για το τι από τα δύο θα συμβεί και όχι στη στρατηγική τους, η οποία είναι ενιαία και αδιαίρετη. Ο Σόιμπλε, είναι καχύποπτος και επιφυλακτικός, προβλέποντας την αποτυχία. Η Μέρκελ, αντιθέτως, φιλοδοξεί να επιτύχει τον μεγαλόπνοο στόχο μιας Μείζονος Ευρώπης.
Στο μυαλό του Βολγκανγκ Σόιμπλε λοιπόν επικρατεί λιακάδα. Δεν αντιπάθησε αίφνης τον Σαμαρά για να προσεταιρισθεί τον Τσίπρα ούτε απαρνήθηκε τον Αλέξη επειδή αγάπησε τον Κυριάκο. Στην πολιτική δεν υπάρχουν έρωτες παρά μόνο συμφέροντα.
