Μιχάλης Ροδόπουλος

Κάποια στιγμή, στο εγγύς μέλλον, ο πρωθυπουργός θα ξεκινήσει μια ιστορική ομιλία, ή έτσι τουλάχιστον θα την παρουσιάσει «Φίλοι, σύντροφοι και συμπολίτες… το χρέος μειώθηκε 5, 10 ή 15 μονάδες». Χαράς ευαγγέλια. Ο Αλέξης Τσίπρας με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο θα καταφέρει για λίγες μέρες να μετενσαρκώσει μια τεχνική απόφαση των εταίρων μας σε αφήγημα επικράτησης Βυζαντινού Αυτοκράτορα επί Ούννων πολιορκητών. Όμως ο λυτρωτής, ο χρεοκτόνος σύντομα θα πρέπει να αντιμετωπίσει το παραληρούν πλήθος. Μην τάξεις στον Άγιο κερί και στο παιδί κουλούρι λένε

Η ανάπτυξη δεν είναι μια θεόσταλτη ανασύνθεση των αριθμών. Είναι ένα φρένο στην κατηφόρα. Είναι η έξοδος από το τέλμα. Το Μπατακλάν θα γεμίσει πάλι μουσική και χαρούμενα πρόσωπα. Η Σταδίου, από την άλλη, εδώ και αρκετά χρόνια σφύζει από μελαγχολία. 

Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι και επισήμως ο 45ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Χωρίς πρόγραμμα, με λαϊκιστικό λόγο, ξενοφοβικός, με αντισυστημικές φραστικές επιθέσεις εναντίον όλων, προκλητικός και σφόδρα εριστικός. Γιατί κέρδισε – ή, αν θέλετε, γιατί έχασε η Κλίντον;

Μόλις η Όλγα Γεροβασίλη ολοκλήρωσε την ανάγνωση του καταλόγου του νέου υπουργικού σχήματος, μετά από μονόλεπτη παύση επιβεβαίωσης ό,τι δεν έχει ξεχάσει κανέναν, ένας μεγάλος αναστεναγμός ανακούφισης κάλυψε τον πλανήτη σαν να βρυχήθηκαν συντονισμένα όλες οι γήινες αρκούδες. Ήταν το “ουφ” του απανταχού Ελληνισμού. Από το Λονδίνο ίσα με την Καμπέρα της μακρινής Αυστραλίας ο απόδημος ελληνισμός γλίτωσε το “ΕΝΦΙΑ εξωτερικού”, με τον οποίο εδώ και χρόνια τους απειλούσε ο Τρύφων Αλεξιάδης. Ο Αλεξιάδης, ο άνθρωπος που θέλησε να φορολογήσει τα σπίτια των Ελλήνων στο Γιοχάνεσμπουργκ και στην Οτάβα, ανακόπηκε στους σχεδιασμούς του, κατά πάσα πιθανότητα από σκοτεινούς κύκλους της ομάδας Ε που προστατεύουν τον υπέροχο λαό μας ανά την Οικουμένη.

Στη χθεσινή διάσκεψη των Προέδρων της Βουλής, ΠΑΣΟΚ και ΠΟΤΑΜΙ ψήφισαν την βελτιωμένη (;) πρόταση Βούτση για συγκρότηση του ΕΣΡ. ΠΑΣΟΚ και ΠΟΤΑΜΙ συνέπραξαν με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η φράση θα μπορούσε να τεθεί εντός εισαγωγικών και να γίνει τίτλος στα βιβλία της πολιτικής ιστορίας που θα γραφτεί από δω και μπρος. Καλύτερα όμως να τεθεί σε ένα κάδρο και να καρφωθεί στον τοίχο. Να κοιτάμε όλοι αυτό τον ουρανοκατέβατο “ΠΑΣΟΚ και ΠΟΤΑΜΙ συνέπραξαν με τον ΣΥΡΙΖΑ” σαν πίνακα αφηρημένης τέχνης, το εντελώς αντίθετο δηλαδή της πολιτικής τέχνης, της τέχνης του εφικτού. Να θαυμάζουμε την στροφή στη συριζοποίηση σαν ακατανόητο ή εντελώς στερούμενο νοήματος, α-νόητο, γυμνά επιβλητικό μετα-πολιτικό γεγονός.

To Συμβούλιο της Επικρατείας, τελικά, αποφαίνεται: ανήκομεν εις την Δύσιν. Ο κατήφορος της χώρας σε ένα τοπίο γενικευμένης λογοκρισίας ανεκόπη. Οι προσπάθειες χειραγώγησης της δικαιοσύνης έπεσαν στο κενό. Η παραμορφωτική πολιτική ανάγνωση του Συντάγματος μέσα από κομματικά γυαλιά περιθωριοποιήθηκε και αποκρούστηκε καταλλήλως. Το δημόσιο συμφέρον της Ελλάδας ήταν, είναι και θα είναι να παραμείνει μια χώρα ελευθερίας, σταθερά προσανατολισμένη στις ευρωπαϊκές αξίες.

Στην γαλλική ξεκαρδιστική κωμωδία του Francis Veber, “Δείπνο ηλιθίων” (Le Dîner de Cons) μια παρέα φίλων οργανώνει κάθε εβδομάδα ένα μάλλον παράξενο παιχνίδι: Ένα διαγωνισμό για το ποιος θα φέρει προσκεκλημένο στο τραπέζι τον πιο ηλίθιο που εν αγνοία του θα διασκεδάσει την ομήγυρη. Ο πρωταθλητής ανοησίας, που γελοιοποιείται χωρίς να το καταλαβαίνει, προσφέρει με την παρουσία του ένα σπαρταριστό θέαμα. Το χαρακτηριστικό της ζώσας ατραξιόν ανοησίας είναι ότι δεν παίρνει χαμπάρι πως βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Γελάει και αυτός με την ψυχή του σαν ο ηλίθιος της παρέας να ήταν κάποιος άλλος.

Στα θερινά σινεμά απολαύσαμε την ταινία του Γούντυ Άλλεν όπου η υψηλή τάξη είχε κυλήσει στο βούρκο της παρανομίας και των εκβιασμών. Λάμψη και διαφθορά μαζί. Café Society την ονομάζουν περιπαιχτικά. Εμείς δυστυχώς εξελληνίζουμε την χολυγουντιανή διαφθορά στις δικές μας αισθητικές προσλαμβάνουσες: Φραπέ society θα την αποκαλούσα.

Τους πρώτους μήνες μετά την επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Ιανουαρίου πολλοί υπουργοί και στελέχη του κόμματος δήλωναν με νόημα πως πήρανε την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία. Ήταν ακόμα αρχή και μας προκαλούσαν μια κάποια εντύπωση τέτοιου είδους δηλώσεις. Τι εννοούσε ο ποιητής; Μια κυβέρνηση εξεδήλωνε την πρόθεσή της να απλώσει τα πλοκάμια της σε κάθε γωνιά του δημόσιου χώρου, να ελέγξει πανοπτικά κάθε λειτουργία της κρατικής δράσης και να έχει καθοριστικό λόγο στην άσκηση οποιασδήποτε αρμοδιότητας. Επρόκειτο για μια ανενδοίαστη ομολογία πως οι νεοεκλεγέντες στοχεύουν να καταχραστούν την κυβερνητική τους θέση για να επιτύχουν έναν τρομακτικό συντονισμό της κοινωνίας με το κόμμα.

Ο χρόνος τρέχει μπροστά και όλα αλλάζουν. Η Μεταπολίτευση κλυδωνίζεται και μαζί της οι εφημερίδες που μας συντρόφευαν αυτό το διάστημα. Η Ελευθεροτυπία έκλεισε. Οι εφημερίδες του ΔΟΛ, Το Βήμα και Τα Νέα, εκπέμπουν σήμα κινδύνου. Κανείς δεν δείχνει να ενδιαφέρεται. Η δαιμονοποίηση της εποχής εξολοθρεύει ανάλγητα ό,τι τη θυμίζει. Να δικαιολογoύνται άραγε η πίκρα στο λαιμό και ο κόμπος στο στομάχι;