Κυριάκος Αθανασιάδης

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Τα πράγματα είναι τόσο άσχημα, τόσο κρίσιμα, τόσο μαύρα και απατηλά, που μόνο αναπτύσσοντας ισχυρά αντισώματα ίσως δεν θα μας κατατροπώσουν.

Μεταξύ των άλλων πληγμάτων, θα βρεθούμε άμεσα αντιμέτωποι με μια βαθιά ενδοκυβερνητική ρήξη και, ταυτόχρονα, με μια πρωτοφανή φοροκαταιγίδα.

Όθεν: αντισώματα — γραφείτε συνδρομητές σε ξένες επιθεωρήσεις, βρείτε συντρόφους, ξεφυλλίστε κλασικά μυθιστορήματα, πάρτε σκύλο, κάμετε σεξ.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Η άρνηση να βλέπει κανείς την πραγματικότητα δεν προσδίδει κύρος ούτε συνιστά έναν ασφαλή (ή έστω αφελή) μηχανισμό προστασίας από κινδύνους.

Είναι όμως ωραία, σαν ναρκωτικό —έτσι που τα μάτια σου γλαρώνουν γλυκά-γλυκά και στο στόμα σου γράφεται ένα χαμόγελο—, και είναι και δωρεάν.

Οπότε, ακόμα και όταν οι κομισάριοι οργανώνουν φαιοκόκκινες πολιτοφυλακές, εσύ να εκλογικεύεις, καλέ μου φίλε — να εκλογικεύεις. Σαν τρελός.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Κυριακή. Κλειστά τα χρηματιστήρια, κλειστά τα μαγαζιά· ναι, μια νωθρή ημέρα, μια μέρα κατεξοχήν μελαγχολική, ιδίως από το μεσημέρι και μετά.

Ω, ας μη μολύνουμε τη νωθρότητα, ας μη μολύνουμε τη μελαγχολία με κακές σκέψεις: πολλοί λένε ότι καταντά πλέον νοσηρό, έως και αντιδραστικό.

Όλα καλά, μωρέ! Οι λαϊκές επιτροπές στήριξης του γκουβέρνου οργανώνονται, η επανάστασις άρχισε — άντε, ας πιούμε έναν καφεδάκο στην πλατεία.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Ας μην το κρύβουμε: ακόμη και οι καλύτεροι από μας κρυφοπαινευόμαστε στην ιδέα πως η καταστροφή θα έρθει τελικώς υπό μία Αριστερή κυβέρνηση.

Κι αν το πρόγραμμά της ταυτίζεται σε στόχους και ρητορική με των εθνικιστών, δεν πειράζει: ίσως κι οι εθνικιστές ν’ αγαπούν τον τόπο εξίσου.

Σημασία έχει που ’ναι Αριστερή (κι εμείς οι γραμματιζούμενοι δεν ξεχάσαμε ποτέ) κι έτσι δεν θα πάμε από χούντα: θα θαφτούμε με άλικα σάβανα.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Όπως ένας όχι ακριβώς ευειδής νέος διατηρεί περιποιημένο μούσι ή μια μάλλον χοντρουλή κυρία φορά εξεζητημένα γυαλιά, για να τραβούν το μάτι·

όπως ο Γελωτοποιός του βασιλιά τον βρίζει τραγουδιστά και με γέλιο· όπως μπροστά στον πνιγμό κάποιος προσεύχεται αντί να ψάχνει για σωσίβιο·

οι νέοι Φαήλοι του ευφυούς κυβερνητικού κάστινγκ τραβούν το μάτι, μαζεύουν τη γιούχα, αποκαθαίρουν το σύνολο, αποκρύπτουν τον Αποίκιλτο Βίο.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Ωραία, πολύ ωραία: ήδη με την πρώτη απόφαση της επαναστατικής μας κυβέρνησης, παραβιάσαμε μονομερώς τη δανειακή σύμβαση που υπέγραψε η χώρα.

Οι τράπεζές μας δεν δείχνουν να έχουν περαιτέρω χρηματιστηριακές αντοχές: κανείς πλέον δεν θα εντυπωσιαστεί αν το bank run γίνει εκ των έσω.

Η κατάρρευση, η απομόνωση, η δραχμή μπορεί να μας πλήξουν ανά πάσα στιγμή. Μα βέβαια θα έχουμε πάντα τη Ρωσία — και τα χαμόγελα των νικητών.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Οι λαοί είναι άθυρμα ενός βοερού κυκλώνα που γεννιέται χωρίς πόνο και μαμή, γίνεται άχρωμο σύννεφο, πούσι, αεράκι, και στο τέλος ανταριάζει.

Πριν από 4 χρόνια, φέρ’ ειπείν, ο ταλαντούχος ζεν πρεμιέ Γκλέτσος σήκωνε την μπάρα κάποιων διοδίων στράφτοντας τα ωραία του δόντια στο νόμο.

Πότε γίνανε άχρωμο σύννεφο, πούσι, αεράκι, άνω και κάτω πλατεία, άνω και κάτω κυβέρνηση εκείνα τα δόντια — α! και πού ν’ ανταριάσουν κιόλας.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Ξεχνάμε όμορφα, ξεχνάμε ωραία. Το εθνικολαϊκιστικό συνονθύλευμα του ΣΥΡΙΖΑ, αγαπημένο της «Αυριανής» και των Πιτσιρίκων, έχει πια ένα τρωτό:

το ότι θα συγκυβερνήσει με τη σοβαρή Χρυσή Αυγή (ή καλύτερα: την ασόβαρη Χρυσή Αυγή) του Καμμένου — κατά τα άλλα, όλα καλά: η ελπίδα έφτασε.

Είμαστε απίθανοι: δεν μας ενοχλεί ο απροκάλυπτος δραχμισμός· θέλουμε μόνο να γίνει με την έμορφη πατρόνα, θέλουμε να εκδικηθούμε τη Βάρκιζα.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Το 36,5% απαιτεί —προφανώς— κυβέρνηση Εθνικής Συνεργασίας. Συνελόντι ειπείν, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι και ο Καμμένος θα συγκυβερνήσουν με ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν είναι η Dream Team, αλλά η καλύτερη που θα μπορούσαμε να είχαμε. Επίσης, συμφέρει και τα 4 κόμματα — θα δείχνουν πάντα τον διπλανό τους.

Ας πορευτούμε έτσι. Αρκεί να μείνουμε στην Ευρώπη και να αναπτυχθούμε οικονομικά. Ώς τότε ας βάλουμε νερό στο κρασί μας. Κι ας πιούμε. Πολύ.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Ό,τι και να γίνει (κι είναι να γίνουν πολλά, και όχι όμορφα), πάντα θα υπάρχει εδώ δίπλα αυτός που θα ’χει λιγότερα, που θα πονάει πιο πολύ·

ή εκείνος που θα νοσταλγεί την πιο όμορφη απ’ όλες τις πατρίδες: τη δική του. Μα κι αυτός που θα ζηλεύει τα άσπρα καλτσάκια του παιδιού σου.

Στη μίζερη, έξαλλη εποχή που ξεκινά αλαλάζοντας, ας προσθέσουμε αυτό που πρωτίστως απαιτείται: αλληλεγγύη στους αθλίους — παλιούς και νέους.