Κυριάκος Αθανασιάδης

Του Κυριάκου Αθανασιάδη 

Κάτι «θωρακισμένο» μέσα μου, κατά τη ραϊχική ορολογία, δεν μ' αφήνει να γελάω με τα χωρατά για τον ναζιστή δολοφόνο και τα ξανθά του μαλλιά.

Κάτι παρόμοιο δεν μου επιτρέπει να χαμογελάω με τις ασυναρτησίες «Αριστερών» δυνάμει διαπραγματευτών με όσους μάς κρατούν πεισματικά εν ζωή.

Μα, αν και δεν πιστεύω στον Ράιχ, θα 'θελα να βυθιζόμουν σε ένα κουτί του να μαζεύω οργόνη, αντί να βλέπω τα χαμόγελα των άλλων να παγώνουν.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Στην μπάλα υποστηρίζεις την ομάδα σου ό,τι κι αν γίνει: ακόμη κι αν πάρει πέτσινο πέναλτι, εσύ ορκίζεσαι πως ήταν μαρς — δεν γίνεται αλλιώς.

Επίσης, την ακολουθείς στις Κατηγορίες όπου τη στέλνουν η κακοδιαχείριση, τα δοκάρια, τα στημένα: από την Ευρώπη έως τα τοπικά, είσαι παρών.

Οι Εκλογές δεν είναι μπάλα. Αν δεν σε μέλλει μόνο το σινάφι σου, ψηφίζεις ακόμη και κόντρα στην αισθητική σου: φανατικά, φοβικά, ορθολογικά.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη 

Η ημέρα σαφώς και είναι ιστορική. Ο Γιώργος Παπανδρέου, σαν άλλος κληρονόμος εταιρείας που τον εκπαραθύρωσε ο CEO, ιδρύει ένα νέο σαν-ΠΑΣΟΚ.

Θα δούμε αν κόψει ικανό ποσοστό από τον ΣΥΡΙΖΑ ή/και αν συνεργαστεί μαζί του πιάνοντας το 3%, ή αν αφήσει —φευ— εκτός Βουλής το όντως ΠΑΣΟΚ.

Μα ώς εδώ οι ιστορικότητες και οι ψύχραιμες ματιές. Η χώρα βουλιάζει, και τα παιδιά παίζουν το ανελέητο ψυχρό παιχνίδι τους. Νισάφι. Νισάφι.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Στο τελευταίο μυθιστόρημα του Κινγκ που κυκλοφόρησε στα ελληνικά, τον Κύριο Μερσέντες, έμαθα για το valet key, το «κλειδί του παρκαδόρου».

Είναι πλαστικό, ανοίγει μόνο την πόρτα του οδηγού πολυτελών αυτοκινήτων (όχι ντουλαπάκια ή πορτ-μπαγκάζ) κι ανάβει τη μηχανή για λίγα λεπτά.

Η φιλοευρωπαϊκή Αριστερά ποτέ δεν μπήκε στα μπουζούκια της εξουσίας — μα από αυτό μέχρι να παρκάρει τα Χάμερ τού ΣΥΡΙΖΑ μεσολαβεί χάος μέγα.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη 

Για μέρες βάσταγε ο λαχειοπώλης το λαχνό 87425 της 4ης σειράς του Πρωτοχρονιάτικου Λαχείου. Ίσως και να μπήκε στον πειρασμό να τον κρατήσει.

Μα είναι ο λαχειοπώλης: πρέπει να πουλά και τα καλά και τα τζούφια λαχεία του — δεν τα ξέρει από πριν. Εμείς, πάλι, δεν είμαστε λαχειοπώλες.

Κρατάμε στα χέρια μας πολλά λαχεία που κέρδισαν. Ας μην αφήνουμε το αυτοκαταστροφικό κομμάτι του εαυτού μας να τα σκορπάει. Καλή σας Χρονιά.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη 

Πολύ λίγες φορές στη ζωή μου, όταν περπατώ μόνος στους δρόμους, κοιτώ όλο αυτό το θαύμα γύρω μου και σκέφτομαι, «Διάολε, κοίτα τι φτιάξαμε».

Οι πόλεις είναι ένα θαύμα πλημμυρισμένο θαύματα. Δυσλειτουργικά, κακοφτιαγμένα, γρατζουνισμένα, λερά: είναι ένα θαύμα πλημμυρισμένο θαύματα.

Τίποτε, ποτέ δεν θα μπορέσει να αναπληρώσει την ανθρώπινη επινοητικότητα στη δημιουργία κοινωνικών θαυμάτων. Καλή Χρονιά — όλα θα πάνε καλά.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Ό,τι πιο ψυχικά αφόρητο, ακόμη κι απ' τη χρεοκοπία, είναι η σαρδόνια χαρά του παχουλού βλακός που 'ρθαμε στα λόγια του: αυτού που επιχαίρει  

Στο άλλο άκρο του μεσσιανισμού, του σιαμαίου πόλου του, ο παχουλός βλαξ οσφραίνεται αίμα, πείνα και ζωές στον κάδο και ζουλάει τη στύση του.

Αυτή η εικόνα θα μου μείνει απ' την παραμονή μας στο Τούνελ του Τρόμου: ο παχουλός βλαξ να αυνανίζεται πάνω απ' τον ξεκοιλιασμένο μας χρόνο.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Με την εκ των υστέρων γνώση, βλέπουμε ότι η φούρια για την εκλογή ΠτΔ που ενεπνεύσθη η κυβέρνηση έγινε για να οδηγηθούμε σε Εκλογές, όπου...

Όχι. Δεν ξέρω. Παρ’ όλη την εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς γνώση. Δεν ξέρω. Ίσως ήταν μια ιδέα της στιγμής — κάτι που έπεσε στο τραπέζι.

Δεν ξέρω τίποτε, ειλικρινά. Ξέρω μόνο πως έχει κρύο, πως η φιάλη στη σόμπα άδειασε, πως χορεύουμε δακρυσμένοι, πως σ' αγαπώ και ανατριχιάζω.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη 

Η στήλη σβήνει, αργοπεθαίνει, βλέπει το τέλος της, και το χειρότερο: όχι όπως θα το περίμενα (ψιλοπανηγυρικά) μα με ευαρέσκεια από το κοινό.

Έχει προλάβει —και δεν ήταν στις προθέσεις του συντάκτη της— να γεράσει πριν κλείσει μόνη τα φώτα. Ωστόσο, ας δώσω ακόμη ένα λόγο απέχθειας.

Για το κράξιμο στον Σαμαρά και στους υπαλλήλους τής ΝΕΡΙΤ (εδώ καράβια χάνονται, παλιόβαρκες πού πάτε): στα σοβαρά τώρα, αυτά σάς πειράζουν;

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Κρατώ μικρή Timeline στα social για να μην ξοδεύω χρόνο. Έτσι, δεν ακολουθώ τους χιουμορίστες. Είναι έξυπνοι, ωραίοι, πλακατζήδες: άχρηστοι.

Όμως ο ίδιος ο χρόνος περνά, μας περιγελά, μας μεταμορφώνει, απαιτεί αποφάσεις: resolutions. Ό,τι χτες ήταν βαρίδι αύριο ίσως γίνει σωσίβιο.

Βροντώντας τις Μπότες των 7 Λευγών, το νέο έτος χιμά απάνω μας ζητώντας αλλαγές. Θα χρειαστούμε απαντοχές: φιλιά, πνοή κι ανυπερθέτως γέλια.