Κυριάκος Αθανασιάδης
Κυριάκος Αθανασιάδης. Συγγραφέας, μεταφραστής και επιμελητής εκδόσεων. Έχει γράψει τα μυθιστορήματα: Δώδεκα (1991), Μικροί κόσμοι (1996), Το σάβανο της Χιονάτης (2000), Το βασίλειο του αποχαιρετισμού (2002), Πανταχού απών (2007), Ζα Ζα (2012). Μόλις κυκλοφόρησε το βιβλίο του Η Κόκκινη Μαρία.
Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Έμαθα τη διαφορά ανάμεσα σε graffiti και tagging: τα μεν αναζωογονούν αστικά σημεία φθοράς, τα δε μαρκάρουν συμμορίτικα περιοχές κυριαρχίας.
Φυσικά, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη το graffiti έχασε τη μάχη έναντι του ρυπαρού tagging: οι μουτζούρες κατακλύζουν ασφυκτικά τον δημόσιο χώρο.
Δεν εντυπωσιαζόμαστε: το ίδιο συμβαίνει παντού. Ο φασισμός συνέχει την πολιτική ζωή, βάζει τη σφραγίδα του στο καθετί, μας γλεντάει. ΦΤΑΝΕΙ!
Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Φτάνοντας προς το τέλος, συνειδητοποιώ πως, μολονότι δεν έμειναν και πολλά να πούμε (για την ακρίβεια: τίποτα), δεν έχουμε πει το παραμικρό.
Γνωρίζω από μακρά, μακρότατη πείρα πως τίποτε δεν μπορεί να λεχθεί, ούτως ή άλλως. Και τίποτε ποτέ δεν μπορούμε να ακούσουμε: ζούμε εν κενώ.
Ωστόσο αυτό ακριβώς έχω για σημαντικό: οι μάχες που αξίζει να δίνουμε είναι όσες λογαριάζουμε εκ των προτέρων για χαμένες. Χρόνια σας Πολλά.
Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Φτάνοντας προς το τέλος, συνειδητοποιώ πως, μολονότι δεν έμειναν και πολλά να πούμε (για την ακρίβεια: τίποτα), δεν έχουμε πει το παραμικρό.
Γνωρίζω από μακρά, μακρότατη πείρα πως τίποτε δεν μπορεί να λεχθεί, ούτως ή άλλως. Και τίποτε ποτέ δεν μπορούμε να ακούσουμε: ζούμε εν κενώ.
Ωστόσο αυτό ακριβώς έχω για σημαντικό: οι μάχες που αξίζει να δίνουμε είναι όσες λογαριάζουμε εκ των προτέρων για χαμένες. Χρόνια σας Πολλά.
Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Τσίπρας, Καμμένος (μαζί με τα ανθελληνικά ναζιστοκόπρανα που 'μπασε ο φασιστολαός στη Βουλή), όλο το αντιμνημονιακό τόξο, συνεπές πλην ενός.
Πλην του Φώτη τού Καμμένου. Που τον σκέφτεσαι κάτω απ' το 'κονοστάσι του, ατυχή, μικρούλη το δέμας, με τριμμένες παντούφλες, να προσεύχεται.
Και να παρακαλεί να μην είχαν έρθει έτσι όλα, αχ, να μην τα 'χε φέρει έτσι η στιγμή, να μην είχε να τσιρίξει —σαν νάνος Ηρόστρατος— πως ζει.
Του Κυριάκου Αθανασιάδη
To πρόβλημα δεν είναι οι Δέκα Μικροί Ναζί που τους ξέρασε μαζί με βλέννα και ιστούς το τρεμάμενο γυαλί της χειρότερης παγκοσμίως τηλεόρασης.
Αυτοί όλοι, Λαζόπουλοι, Καμμένοι, Χαϊκάληδες, είναι αιματηρά κόπρανα, ασφαλώς δηλητηριώδη, και θα τους ρουφήξει η τουαλέτα αύριο — ο βόθρος.
Το πρόβλημα είναι οι «Αριστεροί» χειροκροτητές τους. Κι άσε τον Τσίπρα που πάει για γιούργια. Το πρόβλημα είναι ο ομοτράπεζός τους Κουβέλης.
Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Βάλαν πλάτη πολλοί γι' αυτό το πελώριο θέμα που λέγεται Ανανεωτική Αριστερά, ή Ευρωπαϊκή ή Δημοκρατική ή όπως αλλιώς την είπαν κατά καιρούς.
Οι 60 ετών και κάτω δεν τυραννίστηκαν δα. Καλά τα πήγαν προσωπικά πολλοί απ' αυτούς, βγάλανε και καλά περιοδικά, έγραψαν και όμορφα κείμενα.
Ήταν μια ωραία λέσχη, κάτι σαν τους Φιλελεύθερους των τελευταίων ετών. Σήμερα, κοιτούν τον Κουβέλη να τους εξευτελίζει ξανά. Και τελειωτικά.
Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Για μας που κυνηγάμε τα ειδησάρια μπας και γεμίσουμε την καθημερινή στήλη, η επικαιρότητα είναι πάρα-βάλε. Θα της κάνουμε τη χάρη; Μπα. Όχι.
Είναι ευκολάκι να τα βάλεις με τον θλιβερό εθνικιστούλη ΣΥΡΙΖΑ. Επίσης απαγορεύουμε στον εαυτό μας να ασχολείται με τους ορίτζιναλ φασίστες.
Οπότε, επανάληψη: αν δεν είστε δειλοί και τεμπελχανάδες, αναγνωρίστε την πραγματικότητα του υποβιβασμού της χώρας: πατρίδα μας η Γη. Φύγετε.
Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Είναι οι καλύτερες μέρες, είναι οι χειρότερες μέρες, τα χρόνια της σοφίας και τα χρόνια της άνοιας, η εποχή της πίστης και της ολιγοπιστίας.
Είναι η εποχή του Φωτός και η εποχή του Σκότους, η άνοιξη της ελπίδας κι ο χειμώνας της απελπισίας, έχουμε μπρος μας τα πάντα και το τίποτε.
Πηγαίνουμε όλοι στον Παράδεισο, πηγαίνουμε όλοι στην Κόλαση. Μαζί — γιατί μαζί τα φάγαμε και μαζί, μαζί τα ξοδέψαμε: τα καλύτερά μας χρόνια.
Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Όσο απίθανο και να ακούγεται, η τελική φόρμουλα που θα αποφέρει τους 180, ίσως και περισσότερους, ή και πολύ περισσότερους, δεν έχει βρεθεί.
Ήτοι, δεν έχουν ακόμη συναποφασιστεί όλοι εκείνοι οι όροι που θα οδηγήσουν στην εκτόνωση του δράματος «Θα Κυβερνήσω Όποτε Θέλω ΕΓΩ, κύριοι».
Θα βρεθούν. Και δικαίως: η Αριστερά δεν κυβέρνησε ποτέ, σωστά; Επομένως ας το κάνει σε μια χώρα ευρωπαϊκή, όχι λάτιν. Σε κάνα χρόνο — σωστά;