Κυριάκος Αθανασιάδης

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Γράφει ο Αντόρνο κάπου στα «Minima Moralia» πως μια προδοσία δεν αφαιρεί κάτι από το μέλλον μιας σχέσης, αλλά κατακρημνίζει το παρελθόν της.

Τούτου δοθέντος, όλα τα ερωτικά κείμενα που προειδοποιούσαν για ό,τι έρχεται παύουν να υφίστανται από αύριο βράδυ: υπήρξαν γραπτά πτερόεντα.

Τι; ερωτικά κείμενα; που προδόθηκαν; Μα τι σχέση έχουν αυτά με τις Εκλογές & την Αλλαγή; Τίποτα, τίποτα. Απλώς ήθελα να τσιτάρω τον Αντόρνο.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Λίγες ώρες πριν το Τέλος της Μεταπολίτευσης, να 'μαστε κι εμείς στα ίνμποξ με φίλους: «Θα την κάνει; Κι άπαξ και την κάνει, θα τον αφήσουν;»

«Τι να σου πω; Έχει φτιάξει έναν Κέρβερο με δέκα κεφάλια. Αν ταΐσει το ένα, θα τον δαγκάσει το άλλο. Αν κόψει εκείνο, θα γαβγίζει το δίπλα».

Κι όλο, αντί να δουλεύουμε και να βλέπουμε ωραία παλιά νουάρ, να 'μαστε κι εμείς στα ίνμποξ: «Θα την κάνει την κωλοτούμπα; Ή θα τον ρίξουν;»

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Μια νέα, δυναμική, στιλπνή, καλά συγκερασμένη μηχανή λιμάρει τα νύχια της, πανηγυρίζοντας σιγαλά, μελωδικά, τη μεγαλειώδη νίκη της Κυριακής.

Θέλει να φωνάξει: μα δεν θα το κάνει. Λαχταρά να τσιρίξει: μα απαιτείται υπομονή. Αδημονεί να βρυχηθεί: μα καθετί, ναι, καθετί στην ώρα του.

Είναι καμωμένη —α, η μηχανή! η μηχανή!— από σάρκα, δόντια, νύχια, ματιές, μελάνι, λόγια: είναι οι στυλοβάτες τού Αύριο, είναι οι Κομισάριοι.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Μια νέα εποχή ξημερώνει. Το οικονομικό επιτελείο τής νέας —και εκλογικά παντοδύναμης— κυβέρνησης θα αναλάβει επιτέλους τις διαπραγματεύσεις.

Οι πιστωτές μας θα υποχωρήσουν: δεν υπάρχει άλλη οδός, και το ξέρουν. Το χρέος μας θα μειωθεί και η περίοδος αποπληρωμής του θα επιμηκυνθεί.

Τόσα χρόνια άγριοι αγώνες του Κουρή, του Τράγκα, του Λαζόπουλου, του Παπαδάκη, του Αυτιά, του Χίου δεν πήγαν στο βρόντο. Ω! οι ωραίες μέρες!

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Οι περισσότεροι γκέι φίλοι μου (μάλλον: σχεδόν όλοι) δεν έχουν κάνει outing. Έχουν τους λόγους τους, καθ’ όλα σεβαστούς — ούτε εγώ θα έκανα.

Το καινούριο μη-outing είναι η ψήφος των Αριστερών φίλων μου: πολλοί (μάλλον: σχεδόν όλοι) θα ψηφίσουν Νέα Δημοκρατία μπας και σωθεί η χώρα.

Έχουν τους λόγους τους που δεν το λένε, καθ’ όλα σεβαστούς — εγώ που το ανακοίνωσα δέχομαι ήδη τα επίχειρα. Όλα καλά. Αρκεί που θα ψηφίσουν.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Σήμερα ζούμε την τελευταία Δευτέρα με μνημονιακή κυβέρνηση· αύριο θα ζήσουμε την τελευταία Τρίτη με μνημονιακή κυβέρνηση — και ούτω καθεξής.

Από βδομάδα, και για ένα μακρό διάστημα, θα ζήσουμε με Αριστερή-αντιμνημονιακή κυβέρνηση: την πρώτη μας Δευτέρα, τον πρώτο μας μήνα — κ.ο.κ.

Έπειτα θα ξανάρθει μια μνημονιακή κυβέρνηση να ανατάξει ό,τι ανατάσσεται. Θα τις στηρίξουμε όλες: εργαζόμενοι, αγαπώντας, φεύγοντας — κ.ο.κ.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Είδαμε χτες τη «Μαγεία στο σεληνόφως» του Γούντι Άλεν, ίσως τη χειρότερή του ταινία — αν την υπέγραφε άλλος, δεν θα ξανάβρισκε δουλειά ποτέ.

Βέβαια η στήλη δεν ασχολείται με το σινεμά, ή με την Τέχνη γενικώς, κι ας το 'θελε. Μα έρχεται κρύο, παγωνιά, και η Τέχνη θα 'ναι αποκούμπι.

Και, μιας και ο λόγος για τον Γούντι Άλεν, ας θυμίσουμε τις «Μπανάνες», που είναι ό,τι πιο κοντά στην Επανάσταση του ΣΥΡΙΖΑ μπορώ να σκεφτώ.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Το πρόβλημα, φυσικά, δεν είναι οι καταγέλαστες εξαγγελίες τού ΣΥΡΙΖΑ —ανεδαφικές, μη εφαρμόσιμες, καρτουνίστικες—, αλλά το ότι πιάνουν τόπο.

Όλα θυμίζουν ένα πανηγύρι ματαιοδοξίας: άλλοι χορεύουν έξαλλα, άλλοι χαζεύουν τις παράδοξες ατραξιόν και άλλοι πίνουν κρασί από την κάνουλα.

Στητός, γκρίζος, αμίλητος, αθέατος, κάποιος στέκει και κοιτά. Έχει χίλια ονόματα. Του αρέσουν τα πανηγύρια — τον τρέφουν. Τον λένε και Πόνο.