Κυριάκος Αθανασιάδης

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Το ποσοστό των Ελλήνων που θέλουν όντως μεταρρυθμίσεις (ή που γνωρίζουν καν τι σημαίνει η λέξη) είναι ισχνό, ανεπαρκές, θλιβερά απομονωμένο.

Η θηριώδης πλειοψηφία θέλει να μείνουν τα πάντα ως έχουν, αδιατάρακτα και αιώνια. Ο αγιονορίτικος τρόπος οφείλει να διαφυλαχθεί στη φορμόλη.

Την απέλπιδα προσπάθεια (;) της Κυβέρνησης να τις ενστερνιστεί οφείλουν να την υποστηρίξουν όλοι οι φιλοευρωπαϊστές σε ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Παλιά, τον καιρό που οι ιστορίες ήταν ακόμα νέες, ένας σαμουράι πάσχιζε να γίνει ο καλύτερος, νικώντας όλες τις μονομαχίες. Σκότωσε πολλούς.

Κυνηγημένος από ενός τον γιο, ανέβηκε σ’ ένα βουνό κι έταξε να φτιάξει, εκεί, ένα δρόμο. Όταν ο εχθρός τον βρήκε, ζήτησε να τελειώσει πρώτα.

Δώδεκα χρόνια φτιάχναν μαζί το μονοπάτι, και στο τέλος ο σαμουράι γύρεψε το λεπίδι του εχθρού. «Τον αδελφό μου να σκοτώσω;» του ’πε εκείνος.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Μπορώ ευκολότατα να επιδείξω ικανοποίηση, αυταρέσκεια, χαιρεκακία ή και αυτό που ο αδύναμος ονομάζει μικροψυχία. Δεν το κάνω για δύο λόγους:

1. Χρειάζεται ησυχία πλέον. Θα ξανακουστούμε (φευ...) άλλη φορά. 2. Έπεσα έξω οικτρά: πίστευα πως εννοούσαν όσα έλεγαν προ- και μετεκλογικά.

Θέλουμε το μίνιμουμ: δανεική ρευστότητα· μεταρρυθμίσεις για να αναπνεύσει η χώρα· να πετάξουμε στον Καιάδα τους ρωσόφιλους εθνικιστές. Αυτά.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Επαναλαμβάνω μονότονα καιρό τώρα πως ό,τι απέμεινε ακόμη και για μας τους αθέους είναι πλέον η προσευχή: μα όχι προσευχή «να πάνε όλα καλά».

Προσευχόμαστε να ήθελε να καταγάγει η πλευρά μας μια νίκη για τη χώρα, ηττώμενη η ίδια και νικώντας διά της ήττας της. Μα δεν εισακουόμαστε.

Δεν θέλαν από μιας αρχής τη νίκη. Κι η Ελλάδα βουλιάζει σε μια παρακμή παροιμιώδη: ανυπόληπτη, άξενη, πτωχαλαζών, τρέφουσα αλλοκότους ιδέας.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Σε μια χώρα παραμυθιού, είχαν υπουργό Αμύνης έναν απίθανο τύπο που μάζεψε το κατακάθι του τοπικού Facebook και έφτιαξε ένα ψυχεδελικό κόμμα.

Ο άνθρωπος αυτός, υπερεθνικιστής, ακροδεξιός, ημιεγγράμματος, όλως γλοιώδης, προΐστατο πολιτικά των Όπλων εκείνου του έθνους: είχε τα τανκς.

Κάποτε είπε να καεί μια εφημερίδα εκείνης της χώρας. Ενέπλεξε το έθνος σε πόλεμο. Προέβη σε κίνημα. Έβγαλε χρήματα. Α! παραμύθια, παραμύθια.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Οι Τσίπρας-Καμμένος και Σία θα υποβάλουν ένα τέτοιο αίτημα παράτασης της ελληνικής δανειακής σύμβασης, που αποκλείεται να καταστεί αποδεκτό.

Ως εκ τούτου, οι Πλατείες, κυρίως από τηλεοράσεως, θα οργιάσουν: οι Δυτικοί σύμμαχοί μας βαφτίζονται παντί τρόπω σατανικοί εχθροί της χώρας.

Δεν υπάρχει σωτηρία από αυτό: το διαζύγιό μας από την Ευρώπη θα ’ναι βελούδινο, αλλά η πραγματικότητα στη συνέχεια θα ’ναι ντυμένη με τσόχα.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Ζούμε μια κωμωδία παρεξηγήσεων και ένα λαϊκό δράμα ταυτόχρονα, όπως τα τούρκικα — φτηνές μα εξαγώγιμες παραγωγές, με όμορφους πρωταγωνιστές.

Αυτά που μας περιμένουν στα επόμενα επεισόδια είναι γνωστά, και όχι μόνο στους σεναριογράφους: σε όλους. Και τα λέμε συχνά. Όμως κάτι ακόμα:

Το «Greek» σήμαινε παλιά άσχημα πράγματα στον Νέο Κόσμο, και αλλού. Πλέον, θα σημαίνει και σε όλη την Ευρώπη: κι αυτό είναι πένθος — εθνικό.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Με εθνικοκομουνιστική μουτσούνα, η Κυβέρνηση αρμέγει την κατσίκα της αποκριάτικης Ελλάδας για να της πάρει και τις τελευταίες σταγόνες γάλα.

Όλα εδώ στη Λιλιπούτη είναι ένα ατέλειωτο καρναβάλι: κέφι, γλέντι, χορός μέχρι πρωίας. Κι ας πάν’ στο διάολο οι Ευρωπαίοι και τα λεφτά τους.

Ψηφίσαμε μικροαστισμό, αποζητούμε μια ψόφια ηγεμονία, και θα τα ’χουμε. Χωρίς γάλα πια απ’ την κατσίκα. Αλλά με σερπαντίνες χολής πανωλούθε.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Γιατί να προσποιούμαστε; Έχουμε όλοι παίξει και χάσει αυτό το κακό, μίζερο, άνοστο παιχνίδι — κι ας το ξέραμε όλοι εξαρχής πως ήταν στημένο.

Μα είναι κατανοητό και ανθρώπινο: ήταν το μόνο παιχνίδι στην πόλη. Κι εμείς, αμετανόητοι τζογαδόροι που ’χουν να χάσουν τα πάντα, το ξέραμε.

Πάντα έτσι πάει, πάντα έτσι θα πηγαίνει: όσο υπάρχει παιχνίδι, θα παίζουμε, ακόμη κι αν είναι στημένο — αν είναι το μόνο παιχνίδι στην πόλη.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Τα λέμε από πολύ καιρό τώρα, και όχι για να τα ξορκίσουμε: αλλά γιατί τα πιστεύουμε. Και ταυτόχρονα ικετεύουμε τον Θεό να πέφτουμε 100% έξω.

Εγώ ούτε μόρφωση έχω καμιά, ούτε τίποτε — μα ξέρω καλά τι συμβαίνει με τις πελώριες δυναμικές, με τη έξαλλη ροή τής κατά Σπένγκλερ Ιστορίας.

Είναι μορφές που ξεπερνούν τα άτομα τούτες οι δυναμικές: γίνονται δέσμες βούλησης και σκορπίζουν το παν. Να 'χετε κουράγιο, υπομονή, θάρρος.