Κυριάκος Αθανασιάδης

Κυριάκος Αθανασιάδης. Συγγραφέας, μεταφραστής και επιμελητής εκδόσεων. Έχει γράψει τα μυθιστορήματα: Δώδεκα (1991), Μικροί κόσμοι (1996), Το σάβανο της Χιονάτης (2000), Το βασίλειο του αποχαιρετισμού (2002), Πανταχού απών (2007), Ζα Ζα (2012). Μόλις κυκλοφόρησε το βιβλίο του Η Κόκκινη Μαρία.
Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Δεν είναι εύκολο πράγμα να κυβερνάς μια χώρα — ακόμα και μια χώρα σαν την Ελλάδα που διέπεται από αναντάμ-παπαντάμ μαφιόζικο εθιμικό δίκαιο.
Φαντάσου δε να ’χαμε κυβέρνηση καμωμένη από ημιεγγραμμάτους, ιδεοληπτικούς, εμμονικούς, ερασιτέχνες ή φαύλους. Που να μην ξέραν το Σύνταγμα.
Και σκέψου να μην ήθελαν, λέει, ποτέ να κυβερνήσουν τη χώρα, αλλά επί της χώρας. Α! Σάββατο είναι, μη σκέφτεσαι, άσ’ το, βγες για κάνα ποτό.
Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Λίγο πριν το Grexit —που απεργάζεται η κυβέρνηση ΑΝΕΛ-ΣΥΡΙΖΑ και οι κολαούζοι της απλώνοντας το κολλαριστό τραπεζομάντιλο στο τραπέζι— αυτό:
πόζες αλά Μαντάμ Σουσού που σε κάνουν να ντρέπεσαι και να μασάς παρωνυχίδες, και αξιοδάκρυτη αμορφωσιά που ντροπιάζει κι εχθρούς και φίλους.
Πια, δεν ξέρεις τι να πρωτοπείς — και τι να πιστέψεις: είναι μια εθνικολαϊκιστική κυβέρνηση της τάχα μ’ Αριστεράς; της Δεξιάς; ή του τίποτα;
Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Δεν έχω πρόχειρο άλλο παράδειγμα χώρας που οι Αριστεροί κάτοικοί της να έχουν τόσο καταξετρελαθεί με την Ακροδεξιά. Είναι πράγματι λιβιδικό.
Ό,τι και να πει ή να κάνει ο κάθε Καμμένος (για να μη πω για την ατζέντα τής ΧΑ) οι συμπολίτες μας Αριστεροί θα το υιοθετήσουν με παλαμάκια.
Αν το έβλεπα στο σινεμά, θα έλεγα πως είναι τραβηγμένο από τα μαλλιά. Τώρα που το ζω, τραβώ τα μαλλιά μου. Οι δε ναζί τρίβουν τα χέρια τους.
Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Επικοινωνώντας στα social, και ενώ πιστεύεις ότι εκτίθεσαι, ότι «διαστέλλεσαι», στην πραγματικότητα δημιουργείς έναν περίκλειστο μικρόκοσμο.
Μέσα εκεί, γνωρίζεις πολύ καλά ποιος είναι ποιος, ποιοι είναι δικοί σου και ποιοι αντίπαλοι, ποιοι ξέρουν και ποιοι κρύβουν — τα ξέρεις όλα.
Έτσι, ξεχνάς πως τις αρλούμπες της αμφιαδέξιας κυβέρνησης υπάρχει ένα κάρο κόσμος που τις χάφτει. Μα πάλι δεν ξέρεις αν αυτό είναι για καλό.
Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Κάθε μέρα που περνά η χώρα βρίσκεται όλο και πιο κοντά στην πραγματοποίηση του εθνικιστικού οράματος των λαϊκιστών που νέμονται την εξουσία.
Δεν είναι μόνο η δραχμή και η ισότητα των πολλών κάτω από το όριο της αξιοπρεπούς πενίας: είναι η οριστική απεμπόληση κάθε Δυτικού ιδεώδους.
Ο Τσίπρας και ο διόλου ευκαιριακός του σύμμαχος Καμμένος δεν οδηγούν την Ελλάδα σε ρήξη διαβουλεύσεων με την ΕΕ, μα σε πολιτισμική διάσπαση.
Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Ζούμε υπό την αθλιότερη κυβέρνηση από τη Χούντα και δώθε. Και γι' αυτό δεν ευθύνονται οι ανόητοι ψευτοοπαδοί τού ΣΥΡΙΖΑ ή οι καμμένοι Χϊτες.
Το πρόβλημα είναι πολύ πιο βαθύ, πιο σύνθετο — και δισεπίλυτο. Και μας εμπλέκει όλους. Παρά ταύτα: οι Κοτζιαμάνηδες πρέπει να παραμεριστούν.
Τους ρωσοφασίστες δεν τους σηκώνει κανενός Έλληνα ο τράχηλος. Αν πρόκειται να τρώμε αξιοπρέπεια, δε χρειάζεται να τρώμε και σταλινικά σκατά.
Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Εάν όσα τρομακτικά λέει η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (όχι οι τουρίστες-Κλουζό: όλα) είχαν προταθεί από τους «άλλους», θα γινόταν χαλασμός Κυρίου.
Τώρα, επικρατεί άκρα σιωπή. Λίγα σπρωξιματάκια με τους αγκώνες μόνο, κάποιες αμυδρές προσπάθειες να αλλάξει θέμα η συζήτηση, αμήχανα χάχανα.
Δεν είναι λίγο αυτό: είναι επικίνδυνο — εφιαλτικό. Οι συνειδήσεις αλλοιώνονται τόσο εύκολα, που σε τρομάζει. Ζούμε μέσα σε εφιάλτη ευνούχων.
Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Δεν είναι μόνο η πολλαπλών επιπέδων ρήξη με τη Δύση που θα μας συνοδεύει για χρόνια και χρόνια πλέον· ούτε η επερχόμενη δυσπραγία για όλους.
Είναι και το κατρακύλισμα του εκφερόμενου (προ)πολιτικού λόγου: η ασκούμενη ρητορική συνιστά οξύτατη πολιτιστική-αισθητική άτακτη χρεοκοπία.
Πολλά θα κληθούμε να ξαναχτίσουμε κάποια στιγμή. Αλλά αυτό (τα έλλογα λόγια) θα ’ναι το πιο δύσκολο. Το ευρωπαϊκό γλωσσικό κεκτημένο χάθηκε.
Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Συζητάμε όλο με φίλους, συναδέλφους, ομοϊδεάτες, ιδεολογικούς πολύ ή λίγο αντιπάλους και τρομάζουμε με όσα δρομολογούνται και εξυφαίνονται.
Τα γεγονότα είναι οικεία, οι προθέσεις πολυδιατυμπανισμένες, το πλαίσιο δεδομένο, άκαμπτο, στυγνό. Μα μέσα σε όλα συχνά ξεχνάμε κάτι βασικό.
Κακώς: είναι διαρκώς εκεί, μπροστά μας, ένας παράγοντας ισχυρός όσο χίλια καλοστημένα σχέδια: η απλή ανόθευτη βλακεία. Που ’ναι και αήττητη.