Κυριάκος Αθανασιάδης

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Την αλλαγή τη θέλουν πολλοί. Και θα την έχουν, όσο και αν φωνάζουμε εμείς μέχρι την τελευταία στιγμή — τα ζάρια πέσανε, και πέσανε με κρότο.

Θα είναι όντως αλλαγή; Ναι: μια αλλαγή που, με ρούχα πολυφορεμένα, θα ξεγυμνώσει διά της λαϊκής βουής και αντάρας τούς πάντες. Θα ’χει κρύο.

Ποτέ τόσο λίγοι δεν θα κάνουν τόσο μεγάλο κακό σε τόσο πολλούς σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Το «λίγοι» όχι με την έννοια του «ευάριθμοι».

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Δύο εβδομάδες μέχρι τις Διερευνητικές, δύο εβδομάδες για να στριμωχτούμε στη σκολιά οδό των Επαναληπτικών, δυο βδομάδες εθνικής ξεγνοιασιάς.

Ζούμε (πράγμα καλό για την ψυχική μας υγεία) σε καθεστώς κενού αέρος, χωρίς αντίληψη του ασθμαίνοντος χρόνου: το αντίθετο του μιθριδατισμού.

Η Αλήθεια, αγέρωχη, μοιραία, μακιγιάρεται στο καμαρίνι της. Σήμερα χτυπά το πρώτο κουδούνι, στις 25 το δεύτερο, την 1η Μαρτίου το οξύ τρίτο.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Δύο εβδομάδες μέχρι τις Διερευνητικές, δύο εβδομάδες για να στριμωχτούμε στη σκολιά οδό των Επαναληπτικών, δυο βδομάδες εθνικής ξεγνοιασιάς.

Ζούμε (πράγμα καλό για την ψυχική μας υγεία) σε καθεστώς κενού αέρος, χωρίς αντίληψη του ασθμαίνοντος χρόνου: το αντίθετο του μιθριδατισμού.

Η Αλήθεια, αγέρωχη, μοιραία, μακιγιάρεται στο καμαρίνι της. Σήμερα χτυπά το πρώτο κουδούνι, στις 25 το δεύτερο, την 1η Μαρτίου το οξύ τρίτο.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Η Ευρώπη μάς γέννησε. Ένα μικρό περιφερειακό καταφύγιο, ένα κοινό λίκνο, για μια κοινή προϋπόθεση: το άπαν τού Ρομαντισμού. Το είπαν Ελλάδα.

Υπήρξαμε απαραίτητοι γι' αυτή τη μεγαλειώδη, επική δημιουργία. Από τα χρόνια των εξεγέρσεων του 19ου αι. ώς τη χάραξη του κοινού νομίσματος.

Η ζωή, γεμάτη ευκαιρίες θανάτου, είναι πολύ μεγαλύτερη από όλους μας. Είναι μεγαλύτερη και από μια χώρα με φτιαχτό παρελθόν. Ανήκουμε αλλού.

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Θα σας πω κάτι, και πάρτε το σοβαρά: αναφορικά με τις 25, κανείς από εσάς δεν μπορεί να επηρεάσει κάποιον, και κανείς δεν θα επηρεάσει εσάς.

Κι έμειναν δύο εβδομάδες μέχρι τις 25: δύο εβδομάδες γεμάτες. Κανείς μπορεί να διαβάσει μέχρι και το «Πόλεμος και Ειρήνη» σ' αυτό το μεταξύ.

Μπορεί βέβαια να το διαβάσει και μετά τις 25: δεν χάθηκε και ο κόσμος. Ωστόσο, αν το κάνει, κάτι θα 'χει κερδίσει. Το αντίστροφο δεν ισχύει.

Toυ Κυριάκου Αθανασιάδη

Στέλνουμε ευχές στα προσωπικά μηνύματα, σαν να χτυπάμε ο ένας τον άλλο στις πλάτες, προσπαθώντας να μοιραστούμε ένα κουράγιο που δεν έχουμε.

Και, ναι, είναι ωραίο να ξέρεις πως θα χάσεις (για την ακρίβεια: πως έχασες) κι ωστόσο να το πηγαίνεις ώς το τέλος — είναι ωραίο: ρομαντικό.

(Έτσι μεγαλώσαμε. Ή έτσι φτιαχτήκαμε. Ποιος ξέρει). Κι όλο στο τέλος, αφού χαμογελάσουμε με την ήττα, λέμε: «Μα ας μην έχει πολλή βία μετά».

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Η Γαλλία είναι τόσο μακριά που σου μαχαιρώνεται η ψυχή: «Οφείλουμε να συνεχίσουμε να ζούμε με τον τρόπο που θέλουμε να ζούμε». Θα το κάνουν.

Εγώ ζω εδώ. Δεν μπορώ να φύγω, κι ας το θέλω. Είμαι μεγάλος, δειλός, φτωχός, μετράω τις δεκάρες. Κι έρχεται φτώχεια αληθινή.

Και ξέρω τούτο: Στην τριτοκοσμική, μισαλλόδοξη, θεοκρατική Ελλάδα δεν θα γινόταν να βγάλει 2ο τεύχος ένα Charlie Hebdo — θα είχε πυρποληθεί ευθύς εξαρχής.

Μνήμη Ζορζ Βολίσνκι

Ένας βιαστικός αποχαιρετισμός στον Ζορζ Βολινσκί, έναν «δικό μας» οπαδό της ελευθερίας, που χαρακτήρισε τα νεανικά μας χρόνια κι είναι ανάμεσα σε εκείνους που μας διαμόρφωσαν. 

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Μέσα στην κατανυκτική, ζεστή, θολή από νόστιμα στριφτά τσιγάρα ατμόσφαιρα παλιών μπαρ καμωμένων από πατιναρισμένο ξύλο, όνειρα και καθρέφτη·

σε ταβερνεία κλασικά ή και κάπως πιο μοδάτα, πιο εναλλακτικά· σε σπίτια γεμάτα στριμωγμένα βιβλία, με νωπές στάμπες από ποτήρια στο γραφείο:

μια Αριστερά κλώθει το μίσος της, τις εξεταστικές της επιτροπές, τραβά βιαστικά τα φύλλα από το ημερολόγιο τοίχου. «Α, επί εσχάτη προδοσία!»

Tου Κυριάκου Αθανασιάδη

Καθίσαμε χτες και βάλαμε κάτω το στρατόπεδο (διότι πρόκειται καθαρά περί πολέμου) των φιλοευρωπαϊστών και το στρατόπεδο των αντιευρωπαϊστών.

Και στα δυο έχουν στήσει τις σκηνές τους ετερόκλητοι σχηματισμοί, μπουλούκια που 'ναι ν’ απορείς πώς στέκει και συνυπάρχουν (όσο το κάνουν).

Οι σύμμαχοί μας είναι πρόσωπα αγαπημένα, κι είναι κι άλλοι που σιχαινόμαστε — αυτοί μας έλαχαν. Αντικειμενικός στόχος: να μείνουμε στη Δύση.